Το διπλό cd Από Το Βυζάντιο Στο Σήμερα περιέχει τις δύο συναυλίες του Δημήτρη Μπάση στη Μικρή Επίδαυρο, που πραγματοποιήθηκαν το 2007 στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου. Υποθέτω λόγω του βάρους του τόπου και χώρου της συναυλίας, ο Μπάσης επέλεξε να φτιάξει ένα πρόγραμμα στο οποίο επιχειρεί να διατρέξει την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Διευρύνει δε και τα χρονικά όρια της ανασκόπησης αυτής κατά πολύ. Αντί δηλαδή να ξεκινήσει από το δημοτικό τραγούδι, πάει ακόμα πιο πίσω, περιλαμβάνοντας τις απαρχές του νέου ελληνικού τραγουδιού, τη βυζαντινή μουσική. Θεωρώ ότι αποτελεί μεγάλο στοίχημα για έναν τραγουδιστή να προβεί σε μια ανασκόπηση του ελληνικού τραγουδιού, διότι στην προσπάθεια να δημιουργήσει μια σειρά από αντιπροσωπευτικά τραγούδια του τόπου του μπορεί να καταλήξει σε μια ανέπνευστη καταγραφή ενός μονόπλευρου και στείρου ακαδημαϊκού playlist. Σκεφτείτε δε να προσπαθήσει να επεκταθεί και σε όλα τα είδη της μουσικής που ευδοκίμησαν τους τελευταίους αιώνες στον ελλαδικό χώρο (ελαφρό, ρεμπέτικο, pop, electro, λαϊκό κ.α). Ευτυχώς, ο Δημήτρης Μπάσης κινήθηκε με σαφήνεια στα πεδία που γνωρίζει καλύτερα. Αυτοπροσδιοριζόμενος ως λαϊκός τραγουδιστής με σπουδές βυζαντινής μουσικής, περπάτησε στα μονοπάτια της λαϊκής παράδοσης έτσι όπως αυτή εξελίχθηκε με τα χρόνια. Ξεκινά έτσι με βυζαντινούς ύμνους, περνάει στο σμυρναίικο, το δημοτικό και το ρεμπέτικο, φτάνει στο καθαρό λαϊκό του Μητσάκη και του Τσιτσάνη, κάνει μια μεγάλη στάση στους Θεοδωράκη-Χατζιδάκι, και καταλήγει στο λαϊκό τραγούδι των δεκαετιών 1970 και 1980 και στην ελληνική τραγουδοποιΐα του σήμερα. Διαφωνίες θα υπάρξουν επί των επιλογών, το θεωρώ λογικό. Και όσο μάλιστα πλησιάζουμε στα τραγούδια της δεκαετίας του 1990, τα οποία η ιστορία ακόμα τα κρίνει και τα καταγράφει, οι αντιρρήσεις θα είναι ακόμα εντονότερες. Νομίζω όμως ότι η επιλογή των τραγουδιών έγινε με βάση προσωπικών κριτηρίων του ερμηνευτή και όχι με αντικειμενικές παραμέτρους απήχησης, ποιότητας, και αξίας. Αυτή του η επιλογή, που την βρίσκω θεμιτή, τον οδήγησε τελικά σε μια επιτυχημένη συρραφή τραγουδιών. Έτσι στο διπλό cd της συναυλίας θα ακούσετε από τη “Φραγκοσυριανή” του Βαμβακάρη και τον ύμνο του Τσιτσάνη “Συννεφιασμένη Κυριακή” μέχρι την “Αθανασία” του Χατζιδάκι και το “Όλα Σε Θυμίζουν” των Λοϊζου-Παπαδόπουλου. Εκεί που θα με βρείτε να έχω μια μικρή ένσταση είναι προς τέλος αυτής της ανασκόπησης, όπου ο Μπάσης, μετά τη “Ρόζα” του Μικρούτσικου και τη “Μικρή Πατρίδα” του Ανδρέου, οδηγείται σε ένα ποτ πουρί του προσωπικού του ρεπερτορίου. Ολοκληρώνει δηλαδή, το αφιέρωμα του στο ελληνικό τραγούδι ερμηνεύοντας πέντε (πολύ επιτυχημένα) δικά του τραγούδια. Το σημειώνω λοιπόν ως ένα μικρό ατόπημα. Πρώτον, διότι αυτή του η κίνηση μοιάζει ανισοβαρής απέναντι στο όλο υλικό – ένας αδαής με το ρεπερτόριο του Μπάση αλλά ενημερωμένος για το σύνολο του ελληνικού τραγουδιού θα αναρωτιόταν για αυτές τις επιλογές. Δεύτερον, είναι θέμα συνέπειας απέναντι στο αφιέρωμα που έχει αποφασίσει να παρουσιάσει. Όφειλε να κινηθεί με τα δεδομένα με τα οποία ξεκίνησε και όχι να καταλήξει σε μεθόδους ανάδειξης του προσωπικού του ρεπερτορίου, που πιθανόν να δώσουν σε κάποιους λαβή για σχόλια περί ωφελιμισμού. Για τους ίδιους λόγους διαφωνώ και με τη φωτογραφία-ποτραίτο που κοσμεί το εξώφυλλο. Για μένα ήταν επιβεβλημένη η απουσία του προσώπου του τραγουδιστή από το εξώφυλλο, πόσο μάλιστα όταν αντιπαραβάλλεται με έναν τόσο βαρυσήμαντο τίτλο. Θεωρώ πάντως ότι το Από Το Βυζάντιο Στο Σήμερα είναι ο καλύτερος δίσκος στη μέχρι τώρα καριέρα του Μπάση. Του δίνεται η ευκαιρία να ξετυλίξει το εύρος των φωνητικών του δυνατοτήτων σε τραγούδια-ύμνους ταυτοποιημένα με άλλες φωνές. Οι επανεκτελέσεις αυτές είναι ουσιαστικές και πηγάζουν μέσα από μια βαθειά σχέση του τραγουδιστή με τα τραγούδια. Του πάει η “Συννεφιασμένη Κυριακή”, του πάει το “Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά”, του πάει το “Μη Μου Θυμώνεις Μάτια Μου”. Δεν χρειάστηκε να προβεί σε καμία ανατρεπτική ή διαφορετική προσέγγιση γιατί απλά απέδωσε με σαφήνεια την εσωτερική δομή των τραγουδιών. Η φωνή του αναμφισβήτητα μπορεί να γίνει ο καλύτερος πρέσβης των τελευταίων για τις επόμενες γενιές. Προσέξτε τον ειδικά στο “Βρέχει Στη Φτωχογειτονιά” και στο encore της βραδιάς, το “Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι”. Είναι δε ανατριχιαστικός στην έναρξη του cd, στους βυζαντινούς ύμνους που επιλέγει να ερμηνεύσει. Είναι σπάνιο να ακούς μαζεμένες τόσες επανεκτελέσεις τόσο σημαντικών τραγουδιών και να μην έχεις παρά ελάχιστες ενστάσεις. Αυτό είναι νομίζω μια προσωπική επιτυχία του Δημήτρη Μπάση, που την επωμίζεται ο ίδιος εξ’ ολοκλήρου. Κλείνοντας, να σημειώσω στα θετικά του Από Το Βυζάντιο Στο Σήμερα τη σοφή επιλογή μιας λιτής ενορχήστρωσης από τον Γιώργο Παπαχριστίδου, η οποία ανέδειξε ακόμα περισσότερο τις ερμηνείες.
