Ίσως να φαίνεται πως έχω πάρει…εργολαβία τους δίσκους του Socos (με ή χωρίς τους Live Project Band) σε όσους διαβάζουν τακτικά το Avopolis Greek. Και επειδή αυτά, σε τούτη ειδικά τη χώρα, δημιουργούν και ψευδείς εντυπώσεις ή παρεξηγήσεις, θα ήθελα να διευκρινήσω πως δεν υπάρχει καμία θεωρία συνομωσίας και κανένα ύποπτο πλάνο. Μου αρέσει η μουσική του Socos – όπως ξέρω ότι αρέσει και σε άλλους συντάκτες – όμως δεν δηλώνουν όλοι το ίδιο πρόθυμοι να την αντιμετωπίσουν και σε επίπεδο κριτικής, βάζοντας την υπογραφή τους σε κάτι που σταθερά επιμένει να μη χωράει σε κατατάξεις και ταμπέλες. Δεν ξέρω γιατί ξεκινάω να γράψω για τον νέο δίσκο των Socos & The Live Project με μια πιο προσωπική σημείωση. Ίσως φταίει αυτό το artwork του Objects In Mirror Are Closer Than They Appear: το ανοίγεις και δεν βλέπεις παρά εσένα σε αντανάκλαση, σαν σε καθρέφτη. Και είναι σκόπιμο τούτο το παιχνίδι: στη συσκευασία δεν υπάρχει τίποτα προσδιοριστικό της ταυτότητας τούτου του άλμπουμ. Δεν υπάρχει, δηλαδή, όνομα καλλιτέχνη, track list, πληροφορίες για τους συντελεστές, εταιρεία, κάποιο συνοδευτικό βιβλιαράκι – τίποτα. Μόνο ο τίτλος του δίσκου και της συνοδευτικής ταινίας (Mescaline), κι αυτοί γραμμένοι έτσι ώστε μόνο σε καθρέφτη να μπορούν να διαβαστούν. Ναι, υπάρχει και πάλι μια ταινία μαζί με τον δίσκο, όπως και στο Kafka, που θα άξιζε να τη δείτε: «μια συρραφή από πραγματικές και μη ιστορίες, οι οποίες συνθέτουν ένα παζλ συναισθηματικού εγκλωβισμού, μέσα στο οποίο ζει ο σημερινός άνθρωπος», διαβάζω στο δελτίο τύπου. Δεν εμπιστεύομαι, συνήθως, τα δελτία τύπου, αλλά της Puzzlemusic είναι γραμμένα με αρκετή ακριβολογία. Και αν δείτε το Mescaline, δεν θα μπορέσετε παρά να συμφωνήσετε με τα παραπάνω. Είναι ακριβώς αυτό, ανεξάρτητα από το αν θα σας αρέσει ή όχι η δημιουργική προσέγγιση του Socos. Είναι καιρός, όμως, να μιλήσουμε και για το Objects In Mirror Are Closer Than They Appear. Δεν είναι εύκολο. Το νέο άλμπουμ των Socos & The Live Project Band μοιάζει συχνά σαν το μικρό, εσωστρεφές, αδερφάκι του Kafka. Μπορεί να σας το θυμίσει, είναι όμως ένα πλάσμα με δική του προσωπικότητα, εξίσου αβυσσαλέα, αλλά με έναν κόσμο πιο κλειστό. Είναι ένας δίσκος σε απόλυτη συνάφεια με το παράξενο artwork του και με το συνοδευτικό Mescaline, καθώς νιώθεις διαρκώς πως σε καλεί να αντικρίζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη, γιατί κι αυτό πράττει το ίδιο ακριβώς. Η συναισθηματική παλέτα του Socos παραμένει πλούσια, ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα σε ξεσπάσματα και καταβυθίσεις, τα οποία και αναδεικνύονται τόσο από την αψεγάδιαστη παραγωγή του Γιώργου Πρινιωτάκη, όσο και από τη δουλειά των καλεσμένων του, αλλά και της Μαρίας Λατσίνου και του Μαρίνου Τζιάρου, που αναλαμβάνουν την πλειονότητα των φωνητικών μερών. Ο Socos είναι ένας νέος άνθρωπος, που έχει ήδη πετύχει πράγματα για τα οποία άλλοι μουσικοί στην Ελλάδα ακόμα παλεύουν – και συχνά επιβραβεύονται από τους συναδέλφους μου με τόνους εξοργιστικά υψηλούς, δεδομένης της χαμηλής στάθμης των καταθέσεών τους. Μπορεί να μη σας αρέσει ο ήχος του στην κιθάρα, όμως είναι δικός του, δεν μοιάζει με κανενός άλλου. Μπορεί να βρίσκετε ακατανόητη τη μουσική του, όμως δεν θα τη μπερδέψετε με κανενός άλλου. Και μπορεί να ονειρεύεστε πως οι παππούδες σας δεν ήταν βλαχοθόδωροι από κάποιο χωριουδάκι βαθιά στην ελληνική επαρχία, αλλά βέροι Λονδρέζοι και να σας τη χαλάει, επομένως, που ο Socos μιλάει (και) Ελληνικά – ακομπλεξάριστα και πολύ ουσιαστικά, καταθέτοντας στίχους οι οποίοι δείχνουν πολλά από όσα λείπουν στο σύγχρονο σκηνικό του ελληνικού τραγουδιού. Το Objects In Mirror Are Closer Than They Appear διαθέτει πολλά θαυμάσια καλούδια στη διάρκειά του. Το έλιωσα στο παίξιμο το “Στου Ήλιου Τις Πλάτες”, με τρέλανε ο Δημήτρης Πουλικάκος ως απόλυτος rock frontman στο “67 Πυροτεχνήματα”, «έφυγα» με το “Niveus” (με συμμετοχή του φίλου και συνεργάτη Στυλιανού Τζιρίτα στο κλαρινέτο) και με το “Of Time” (όπου συνδράμει ο Μάριος Δαπέργολας), απόλαυσα τη θαυμάσια ανάγνωση στο “A Ton Etoile” των Noir Desir, ενώ δύο ακόμα highlights σας περιμένουν στις περιπτώσεις των “Ερινός” και “Γαία”. Άλλες όμως στιγμές της δουλειάς, δίχως να τους λείπει η σοβαρότητα ή η άποψη, έμειναν θεωρώ ερμητικά θωρακισμένες σε ένα προσωπικό σύμπαν, δυσκολεύοντας την ψυχική «διάβαση» του ακροατή (π.χ. το “Desert Song”, το “Κι Εγώ Θα Νιώθω Ότι Θέλεις, Αρκεί Να Ξέρεις Ότι Νιώθω”, η “Καντάτα”). Και δημιουργώντας έτσι κάποια αίσθηση ανισομέρειας στο σύνολο του Objects In Mirror Are Closer Than They Appear (ιδιαίτερα προς το φινάλε), χωρίς πάντως να θίγουν τη γενικότερη αξία του οικοδομήματος. Παρακολουθήστε, λοιπόν, την πορεία του Socos με τους Live Project Band: συνεχίζουν κι εδώ να σπρώχνουν τον ορίζοντα της ελληνικής μουσικής προς τα μπροστά… Track List: Στου Ήλιου Τις Πλάτες Objects In Mirror Are Closer Than They Appear Desert Song Of Time Niveus A Ton Etoile Γαία Ερινός Κι Εγώ Θα Νιώθω Ότι Θέλεις, Αρκεί Να Ξέρεις Ότι Νιώθω Sexteto Marche Pour La Ceremonie De Turcs Αφού 67 Πυροτεχνήματα Cantata
