Με ανατρεπτική και άκρως χιουμοριστική διάθεση έρχεται ο Παντελής Αμπαζής με τον τελευταίο του δίσκο, που έχει τον θριαμβευτικό τίτλο Ζήτω Τα Λαϊκά Κορίτσια. Το υλικό του αποτελεί μέρος της ομώνυμης μουσικής παράστασης που έχει στήσει ο Αμπαζής στην Αθήνα τα τελευταία τρία χρόνια. Ο Αμπαζής, όπως γνωρίζουμε κι από προηγούμενες δουλειές του, είναι ένας ακραιφνής λάτρης του λαϊκού τραγουδιού και οι συνθετικές του απόπειρες εστιάζουν στη συνάντηση του προσωπικού του αποτυπώματος (και του «σήμερα» κατά μία έννοια) με τις μουσικές συνθετών όπως ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Μανώλης Χιώτης ή ο Μάρκος Βαμβακάρης. Από αυτές τις «πηγές» θα λέγαμε ότι αντλεί υλικό για τα δικά του τραγούδια και η συγκεκριμένη δουλειά δεν αποτελεί εξαίρεση, έστω κι αν εδώ έχουμε να κάνουμε με τις πιο εξωστρεφείς και «ελαφρές» αποχρώσεις τους. Από τις πρώτες στιγμές του πρώτου τραγουδιού του δίσκου με τίτλο "Πάμε Παιδιά!", όπου ακούγονται παιδικές φωνές και μπαίνει το μπουζούκι με «ματζόρε» διάθεση, γίνονται ορατές οι προθέσεις του Αμπαζή για τη δημιουργία ενός χαρούμενου, παρεΐστικου και ιδιαιτέρως χαλαρού κλίματος. Η αθωότητα κι η αισιόδοξη αύρα αυτού του τραγουδιού μοιάζει στ' αλήθεια να ξεπετάχτηκε από κωμωδία του Φίνου της δεκαετίας του 1960. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα υπόλοιπα άσματα, με τη "Σοκολατα" να προτείνεται σαν μέτρο κατά της κατάθλιψης, τη "Svetlana" να αποτελεί τη δίμετρη Ρωσίδα η οποία αναστατώνει τη ζωή ενός νεοέλληνα, το "Ζα Μαν Φου" του Γιώργου Ζαμπέτα να προκρίνει την παραπάνω φράση σαν λύση για όλα τα ζητήματα που μας απασχολούν και τα δύο τραγούδια του – γνωστού και μη εξαιρετέου σε θέματα χαμόγελου – Γιάννη Λογοθέτη να επιχειρηματολογούν πειστικά κατά της μίσθιας δουλειάς. Το "Κανένα Έλεος Για Τους Κοντούς" θα ήταν στ' αλήθεια ρατσιστικό αν δεν ήταν τόσο αστείο, ενώ το "Είμαι Μάγκας Και Γουστάρω" με τη βαθιά λαϊκή φωνή του Γιάννη Ντουνιά και το τρυφερό "Μη Μ' Αφήσεις Να Σ' Αφήσω" του Γιάννη Γιοκαρίνη αποτελούν τα κάπως πιο «σοβαρά» τραγούδια του άλμπουμ. Η βασική ένσταση σ' όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι η λαϊκότητα που επικαλείται ο Αμπαζής στα τραγούδια του μοιάζει είναι λίγο έως πολύ τετριμμένη και αβάσιμη με τα σημερινά δεδομένα. Κι αυτό γιατί η σημερινή κοινωνία είναι απείρως πιο πολύπλοκη απ' αυτές των δεκαετιών του 1950 και του 1960 – οι οποίες κατά κάποιον τρόπο ανακαλούνται εδώ – και θεωρώ ότι στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να οριστεί με ακρίβεια τι ακριβώς είναι «λαϊκό τραγούδι» και σε ποιους εν τέλει απευθύνεται. Τον προβληματισμό αυτόν ο Αμπαζής τον προσπερνάει επιλέγοντας να δημιουργήσει μέσα στα τραγούδια του έναν επίπλαστο κόσμο, με παλιομοδίτικα χαρακτηριστικά, ξεπερασμένο και ξεκάθαρα διπολικό. Σχήματα όπως ο μπουζουξής και ο «μπουζοκομάχος», ο διανοούμενος κι ο λαϊκός, τα λαϊκά κορίτσια και οι «ψαγμένες με τα κασκόλ στον Ιανό» μοιάζουν στερεοτυπικά και ξεπερασμένα. Ωστόσο το Ζήτω Τα Λαϊκά Κορίτσια δεν είναι ένας σατιρικός, αλλά ένας χιουμοριστικός δίσκος κι αυτό είναι νομίζω που τελικά τον διασώζει. Ο Αμπαζής – κατά τη γνώμη μου – δεν κρίνει, ούτε σαρκάζει τις καταστάσεις τις οποίες περιγράφει· απλά τις διακωμωδεί και σπάει πλάκα. Κάτι που φυσικά μόνο κακό δεν είναι, ιδίως στην περίπτωση που κι οι ακροατές είναι διατεθειμένοι να το εκλάβουν ανάλογα. Ερμηνευτικά συνέβαλαν μεταξύ άλλων ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Παντελής Θαλασσινός αλλά και μια σειρά ηθοποιών όπως οι Γιάννης Μποσταντζόγλου, Μιχάλης Μητρούσης, Γεράσιμος Γεννατάς, Ρένος Χαραλαμπίδης κ.α. Ο Αμπαζής πόνταρε στις πηγαίο κωμικό τους ταλέντο και εκ του αποτελέσματος μάλλον σοφά έπραξε. Τέλος στην κυκλοφορία περιλαμβάνεται κι ένα bonus cd με 6(!) εναλλακτικές εκτελέσεις του ομώνυμου τραγουδιού με διαφορετικό κάθε φορά ερμηνευτή. Έτσι το "Ζήτω Τα Λαϊκά Κορίτσια" εκτός απ' τη φωνή του Αμπαζή ακούγεται (με μικρές διαφορές σε ρυθμό και ενορχήστρωση) και από τους Μιχάλη Εμιρλή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Πάνο Μουζουράκη, Σάκη Μπουλά, Λάκη Παπαδόπουλο και Δημήτρη Πουλικάκο. Πρωτότυπο αν μη τι άλλο.
