Αν και η Μαρία Ιακώβου είχε τύχει της πρόσκαιρης δημοσιότητας που λαμβάνουν οι παίκτες των μουσικών (και κάθε είδους) τηλεοπτικών reality, κατάφερε να ξεφύγει από την αφάνεια στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι μετά το τέλος του σόου και να κάνει αισθητή την παρουσία της. Αφορμή η συμμετοχή της στο τραγούδι των τίτλων της τηλεοπτικής σειράς Μαύρα Μεσάνυχτα – η δύναμη της τηλεόρασης και πάλι παρούσα. Επενδύοντας έξυπνα στη μεγάλη απήχηση της σειράς και του τραγουδιού, η Ιακώβου προχώρησε κατόπιν και στην κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού της άλμπουμ. Με τίτλο, φυσικά, Μαύρα Μεσάνυχτα και με το «βαρύ πυροβολικό» των σύγχρονων λαϊκών σουξέ Κυριάκο Παπαδόπουλο και Βασίλη Γιαννοπούλο να αναλαμβάνουν τη σύνθεση και τους στίχους (με τη συνδρομή της Βίκης Γεροθόδωρου και του Θηρίου στους στίχους δύο κομματιών). Ο δίσκος είναι μια από τις περιπτώσεις εκείνες όπου ο όρος λαϊκό, γιατί ως λαϊκός παρουσιάζεται, χρησιμοποιείται κατ’ ευφημισμό. Αυτό αντίθετα που συναντάμε είναι εύκολα και εύπεπτα λαϊκο-ποπ τραγουδάκια, κομμένα και ραμμένα να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της νυχτερινής πίστας και των απαίδευτων αυτιών. Όπως είναι αναμενόμενο, έχουν επιλεγεί και οι αντίστοιχες ενορχηστρώσεις, οι οποίες βοηθάνε τα τραγούδια να καταλήγουν σε μπασταρδεμένα κατασκευάσματα, στα οποία χωράνε το beat, το rap, η pop, ο αμανές, το τσιφτετέλι, το ζεϊμπέκικο, ακόμα και το νησιώτικο. Η πρόσμιξη δεν βγαίνει πάντοτε αποτυχημένη: η ομώνυμη επιτυχία “Μαύρα Μεσάνυχτα” βασίζεται μεν στη λογική της μαζικής μπουζουκο-διασκέδασης, καταφέρνει όμως να ακούγεται ευχάριστα. Το συνολικό πάντως αποτέλεσμα του δίσκου όχι μόνο στέκει πολύ μακριά από τη λαϊκή μουσική, αλλά αποτυγχάνει να πείσει πως διαθέτει μια πιο σύγχρονη ethnic ματιά. Υπάρχουν πολλά σημεία όπου όλος αυτός ο αχταρμάς γίνεται πραγματικά ενοχλητικός και κουραστικός. Γι’ αυτό και κάποιες πιο γνήσιες «λαϊκές» στιγμές, έστω και αν προσεγγίζουν αυτό που γνωρίσαμε ως σκυλάδικο στην δεκαετία του 1980, είτε ως τσιφτετέλι (“Πριγκηπέσα”) είτε ως καψουροτράγουδο (“Έφυγες”), φαντάζουν κάπως καλύτερες, σε σχέση πάντα με όλες τις υπόλοιπες. Απέναντι σε όλα αυτά η Μαρία Ιακώβου στέκεται με αξιοπρέπεια, όσο φυσικά της το επιτρέπει το υλικό. Δίνει δείγματα μιας καλής λαϊκής φωνής, με βάσεις (είναι άλλωστε και κόρη λαϊκής τραγουδίστριας), και κυρίως χροιά που της επιτρέπει να καταθέσει κάτι σημαντικό στο λαϊκό τραγούδι - γι’ αυτό και το μισό αστέρι της βαθμολογίας μου είναι μόνο για την ίδια. Ωστόσο, εδώ τίθεται και το θέμα τον επιλογών ενός τραγουδιστή. Όταν θυσιάζει στο βωμό του εύκολου και πρόσκαιρου σουξέ τη δυνατότητα να κάνει μια αξιοπρόσεκτη είσοδο στη δισκογραφία, τότε το κακό αποτέλεσμα χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό και στον ίδιο. Με την ευχή να οδηγηθεί σε πιο ουσιαστικές επιλογές, αφού φωνητικά δείχνει να έχει τη δυνατότητα να τις υποστηρίξει, ας θεωρήσουμε τα Μαύρα Μεσάνυχτα ως μια αναγκαία λόγω εμπορικών συγκυριών κακή αρχή, πάνω στην οποία θα χτιστεί μελλοντικά κάτι πιο αξιόλογο.
