Ο Σάκης Ρουβάς, έχοντας καταφέρει να γίνει ακόμα πιο αγαπητός απ’ ότι ήδη ήταν στο ευρύ κοινό, γενόμενος ο πιο όμορφος νεαρός μπαμπάς της χώρας, κυκλοφόρησε τον 12ο δίσκο της καριέρας του, με τίτλο Ήρθες. Με την δεύτερη δε συμμετοχή του στον διαγωνισμό της Eurovision να πλησιάζει, όλα τα φώτα της δημοσιότητας είναι εδώ και μήνες στραμμένα επάνω του και όλες οι ελπίδες του μέσου μικροαστού γερά αγκιστρωμένες από το παραμύθι του παιδιού από την Κέρκυρα, που κάποτε κατάφερε να κατακτήσει σε χρόνο dt τις καρδιές των απανταχού νεαρών – και όχι μόνον- δεσποινίδων. Ο Σάκης Ρουβάς – ή σκέτο Sakis, όπως τον αποκαλούν κάποιοι φανατικοί θαυμαστές του – είναι μια περσόνα στην οποία είναι κάπως δύσκολο να της κρατήσει κανείς κακία. Κι αυτό γιατί παρά το ότι πρόκειται για έναν τραγουδιστή με περιορισμένες φωνητικές δυνατότητες, υπάρχει κάτι – τόσο στην άψογή του εμφάνιση, όσο και στην αύρα που εκπέμπει – το οποίο σε προδιαθέτει θετικά και μπορεί ακόμα να σε οδηγήσει στο να σκεφτείς ότι τελικά δεν είναι και τόσο ενοχλητικός μέσα σε όλο αυτό τον συρφετό από ανούσια, ακίνδυνα και αναλώσιμα μουτράκια που βασιλεύουνε στο pop και στο λαϊκο-ποπ ρεπερτόριο. Φοβάμαι όμως πως εδώ υπάρχει μια παγίδα: το να μπει κανείς δηλαδή στη διαδικασία να κρίνει κάποιον καλλιτέχνη μέσα στο στενότερο πλαίσιο του ρεπερτορίου που ο ίδιος εκπροσωπεί και όχι μέσα σε ένα γενικότερο καλλιτεχνικό και αισθητικό πλαίσιο, όπως και το να μπει στον πειρασμό να του δώσει την όποια «άφεση αμαρτιών» επειδή τυγχάνει να είναι συμπαθής ως προσωπικότητα. Και, ακόμα, αποτελεί μια (μεγάλη) αδικία εις βάρος όλων εκείνων των καλλιτεχνών οι οποίοι αξίζουνε έναν αξιοπρεπή ή και εξαιρετικό βαθμό με βάση τα όσα κάνουν, ασχέτως του αν διαθέτουν τη σπάνια λάμψη του Σάκη ή όχι. Το Ήρθες, λοιπόν, είναι πρώτα-πρώτα μια δουλειά αποτελούμενη από 10 τραγούδια κομμένα και ραμμένα όχι μόνο στο ύφος, άλλα και στις φωνητικές δυνατότητες του Ρουβά. Είναι όμως κι ένας δίσκος που καταφέρνει να πέσει χαμηλότερα των (ήδη χαμηλών) προσδοκιών τις οποίες έχει καλλιεργήσει η ως τώρα δισκογραφία του. Πρόκειται για μια κατάθεση περισσότερο κουρασμένη από ποτέ, η οποία, παρά τις δύο μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες “Ήρθες” και “Σε Θέλω” δεν κουβαλάει κανένα άλλο σημείο άξιο αναφοράς: το τελευταίο, ας πούμε, αν και «έστησε» καλοκαιρινό αντίσκηνο στα clubs της παραλιακής, δεν αποδείχθηκε το ίδιο απολαυστικό με άλλες, εξίσου εύπεπτες αλλά πολύ περισσότερο ξεσηκωτικές, παλαιότερες επιτυχίες του Ρουβά. Τα κουραστικά πάλι “Παραδόθηκα”, “Ξέχνα Το Πριν Και Το Μετά” και “Βήματα” σε κάνουν να νοσταλγήσεις σαχλά, αλλά τουλάχιστον δυναμικά, σουξέ όπως τα “Τώρα Αρχίζουν Τα Δύσκολα” και “Δεν Έχει Σίδερα Η Καρδιά Σου”, ενώ τα πολύ κακά “Χαμογέλα”, “Πάνω Μου Κρατήσου” και “Έλα Μαζί Μου” – στα χνάρια ερωτικών τραγουδιών όπως τα “Σ’ Έχω Ερωτευτεί” και “Μια Zωή Μαζί” – δεν αφήνουν κανενός είδους ανάμνηση στο άκουσμά τους.Το γεγονός ότι ο Σάκης είναι ένα πανέμορφο πλάσμα με εκτυφλωτικό και αληθινό χαμόγελο θα μπορούσε να σταθεί επαρκές αν ο ίδιος αποφάσιζε να συνεχίσει την καριέρα σε κάποιο τηλεοπτικό πλατό – όπως έκανε πέρισυ με την παρουσίαση του Χ-Factor. Στο τερραίν όμως της μουσικής ως Τέχνης με κεφαλαίο Ταφ, στο τερραίν, με άλλα λόγια όπου όλοι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να κρίνονται ανεξαρτήτως εμφάνισης και λοιπών χαρισμάτων, οι δουλειές του παραμένουν από ελλιπείς και αδιάφορες, μέχρι κουραστικές και ενίοτε εξοργιστικές.
