Με το που πήρα στα χέρια μου το συγκεκριμένο cd ειλικρινά δεν ένιωσα ότι κρατώ κάτι αξιόλογο. Βλέπετε το εξώφυλλο δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια για ευνοϊκές εκτιμήσεις. Πρέπει να παραδεχθώ λοιπόν ότι έπεσα έξω: ήταν χειρότερο από όσο περίμενα. Και επειδή δεν ακολουθήσα τη μέθοδο της μη ακρόασης του μουσικού έργου για να εξασφαλίσω την αντικειμενικότητα της κριτικής (εντάξει αστειεύομαι λιγάκι…), αλλά υπέπεσα στο «αμάρτημα» των εις διπλούν και απανωτών ακροάσεων, ιδού η ευσύνοπτη και υποκειμενικότατη κρίση μου για το Μην Αργήσεις.Πρόκειται για δέκα ανούσια τραγουδάκια του πόνου και του δακρύβρεχτου έρωτα, με εφάμιλλης ποιότητας ενορχήστρωση και ερμηνεία. Γίνομαι αυστηρός και αφοριστικός αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς διεκδικεί ο ευπαρουσίαστος νεαρός Δημήτρης Γιάννος από τις μουσικές μας ακροάσεις – ερώτημα ρητορικό που θα παραμείνει αναπάντητο. Επί των τύπων των ήλων, ο Βαγγέλης Βασιλείου, συνθέτης και ενορχηστρωτής του cd, κατά τη γνώμη μου σηκώνει όλο το βάρος αυτού του δισκογραφικού λάθους. Έπεισε τον φέρελπι τραγουδιστή να πραγματοποιήσει το όνειρό του και τον οδήγησε σε κάτι το οποίο θα το περιέγραφα ως ένα εκνευριστικό γρατζούνισμα των αυτιών μας. Δεν προσάπτω σχεδόν καμία ευθύνη στον κύριο Γιάννο, με αυτές τις επιλογές τραγουδιών έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί την οικονομική του ευμάρεια στην λογική της δισκογραφικής «μπίζνας» και των μπουζουκλερί. Αλλά πραγματικά ο κύριος Βασιλείου ως μουσικός, που διεκδικεί και εύσημα συνθέτη, μου αφήνει αναπάντητα ερωτήματα για τους λόγους που προβαίνει σε μια τόσο απαράδεκτη δισκογραφική κίνηση. Αν επαφίεται στις επιτυχίες του παρελθόντος – το δελτίο τύπου διατυμπανίζει την παρελθούσα επιτυχία του “Τραίνο” με την Άννα Βίσση – και με αυτές αναζητά αναγνωρισιμότητα και επιτυχία νομίζω ότι κάπου κάνει λάθος. Γιατί τα τραγούδια που έγραψε και ενορχήστρωσε ταλανίζονται από βαθιές κοινοτοπίες. Δυστυχώς παντού γίνονται εμφανείς οι ανέμπνευστες και ευκολοφόρετες φόρμες, στο υβριδικό μουσικό στυλ όπου διάλεξε να κινηθεί.Για περιπτώσεις σαν του Μην Αργήσεις, έχει εδραιωθεί η άποψη ότι οι αισθητικές τους αναφορές είναι δεδομένες και επικρατούσες για το ευρύ κοινό. Για την απροσδιόριστη έννοια της αισθητικής αδυνατώ να επιχειρηματολογήσω, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αλλά για την απολυτότητα του προσδιορισμού «επικρατούσα», εκεί απλώς έχω να αντιπαραθέσω ονόματα, τραγούδια, αριθμούς και γεγονότα τα οποία ανατρέπουν τα παρανοημένα δεδομένα. Εντέλει η κρίση μου επί του υλικού είναι καθολικά αρνητική και για επίλογο παραθέτω μερικά στιχάκια, ώστε για να κρίνετε ιδίοις όμμασι…«Τι να πω κι απόψε, δεν ξέρω τι συμβαίνει,στα καλά καθούμενα, πάλι μου την λες τι να πω κι απόψε,δεν έχω καταλάβει…»
