Τυχερός καλλιτέχνης ο Γιώργος Περρής. Και αυτό γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρά τύχη, και μάλιστα μεγάλη, το να ξεκινάει κανείς την καριέρα του με τη στήριξη του Στέφανου Κορκολή και του Μίμη Πλέσσα και να συνεχίζει με τη βοήθεια του Μάριου Φραγκούλη, που αναλαμβάνει την επιμέλεια παραγωγής στη δεύτερη. Τύχη την οποία αξίζει και δικαιούται ο νεαρός ερμηνευτής, καθώς πρόκειται για μια από τις πιο όμορφες και δυνατές φωνές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, όμως, ούτε οι εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες ούτε οι έμπειροι και ταλαντούχοι συνεργάτες βοήθησαν το Παίρνω Ανάσα, το δεύτερο δισκογραφικό του βήμα, να προφυλαχθεί από τη μετριότητα. Από το πρώτο κομμάτι του album, “Μίλα Μου Σοβαρά Για Αγάπη”, γίνονται αντιληπτές οι προθέσεις των δημιουργών του: μελωδικές μπαλάντες, αξιοπρεπείς και όμορφες μεν, χιλιοακουσμένες και ανέμπνευστες δε, που οδηγούν γρήγορα και με μαθηματική ακρίβεια στην ανία και στην πλήξη. Το πιο αρνητικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το γεγονός πως οι συνθέσεις ανήκουν στον ίδιο τον Γιώργο Περρή (“Μίλα Μου Σοβαρά Για Αγάπη”, “Κάθε Φορά”, “Τα λόγια Που Περίμενα”, “Σου Εύχομαι”) ο οποίος, σε αντίθεση με την ερμηνεία, δείχνει να έχει πολύ δρόμο να διανύσει για να φτάσει σε ένα αξιόλογο συνθετικό αποτέλεσμα. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι το συγκεκριμένο στυλ φαίνεται να είναι γενικότερη καλλιτεχνική άποψη του ερμηνευτή και των συνεργατών του, μιας που ακόμα και για την ελληνική απόδοσή τους στο album, επιλέχθηκαν δύο ανούσιες και παρωχημένες συνθέσεις της Lara Fabian – δεν ξέρω αν σας λέει κάτι το γεγονός πως η πολύ πετυχημένη σε Βέλγιο και Γαλλία καλλιτέχνης, ξεκίνησε την καριέρα της εκπροσωπώντας το Λουξεμβούργο στo διαγωνισμό της Eurovision το 1988! Και αν το μισό σχεδόν album αποτελείται από γιουροβιζιονικής, α-λα-Céline Dion, 1990ς αισθητικής μπαλάντες, το υπόλοιπο εξαντλείται στις «χατζηγιαννικές» συνθέσεις του Κώστα Σέγγη (“Άργησες”, “Βγαίνω Στο Φως”) και του Κωσταντίνου Κατωμέρη (“Δε Μ’ Αγαπάει”). Με σαφώς μεγαλύτερο δημιουργικό εκτόπισμα και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, τα συγκεκριμένα τραγούδια φέρνουν έντονα στη μνήμη την πρώτη, εξαιρετική, περίοδο του Μιχάλη Χατζηγιάννη στη μουσική. Και αν αυτό από μόνο του δεν ακούγεται απαραίτητα κακό, ο τελικός απολογισμός βγάνει εις βάρος του Γιώργου Περρή, καθώς, τέτοιου είδους κομμάτια, ούτε του επιτρέπουν να αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα, αλλά και σε ατυχείς συγκρίσεις οδηγούν. Δυστυχώς, μέσα από αυτές τις συμπληγάδες δύσκολα διασώζονται τα θετικά στοιχεία του Παίρνω Ανάσα, που και υπάρχουν και είναι ιδιαίτερα αξιόλογα: οι ουσιαστικοί, άμεσοι, ακόμα και συγκινητικοί σε σημεία, στίχοι της Ρεβέκκας Ρούσση, τα pop διαμάντια του Νίκου Γιούσεφ (“Ιούδας”, επιτέλους μια υποδειγματική μπαλάντα!) και της Μαρίας Παπαδοπούλου (“Βγαίνει Ο Ήλιος Ακόμα”, ένα από τα καλύτερα pop κομμάτια της χρονιάς), καθώς και η εμπνευσμένη ενορχήστρωση της τελευταίας, η οποία μάταια προσπαθεί να δώσει μια φρέσκια πνοή στο συντηρητισμό των περισσότερων συνθέσεων. Πάνω απ’ όλα, όμως, αξίζει να σταθούμε στην πολύ δυνατή ερμηνεία του Γιώργου Περρή. Με μια γεμάτη συναίσθημα και ιδιαίτερο χρώμα, με νεανικό πάθος αλλά και μεστή ωριμότητα ερμηνεία, αποδεικνύει περίτρανα πως μπορεί να πάρει μεγαλύτερες, καθαρότερες και ουσιαστικότερες ανάσες στο μέλλον.
