Ντεμπούτο εμφάνιση για τους Έρισμα, ένα νέο σεξτέτο με μέλη μουσικούς που ζούνε σε Ελλάδα, Βοστόνη και Νέα Ζηλανδία και πλαισιώνουν βασικά τον Στέλιο Τσάφο (φωνητικά - στίχοι), πρώην μέλος του hip-hop συγκροτήματος Βαβυλώνα. Οι Έρισμα φιλοδοξούν να μπερδέψουν το rock με το hip-hop, προτείνοντας έναν ήχο κοντά σε εκείνον των Ρόδες, ο οποίος όμως επικαλείται, στο δελτίο τύπου τουλάχιστον, και τους Tool. Αλλά παρά τις καλές τους προθέσεις να υπηρετήσουν φρέσκα πράγματα και την ανυπόκριτη ανάγκη τους για έκφραση, φοβάμαι πως ελάχιστα πέτυχαν στο Homo Logos - απέχοντας σαφώς από τους Ρόδες και ακόμα πιο πολύ από τους Tool. Χωρίς πολλές περικοκλάδες, το Homo Logos είναι απογοητευτικό. Σου δίνει, σε επίπεδο αρχών, πολλούς λόγους για να το δεις με συμπάθεια, σε επίπεδο όμως περιεχομένου δεν σου δίνει τελικά ούτε μία λαβή ώστε αυτή η συμπάθεια να αποκτήσει σάρκα και οστά. Το εναρκτήριο “Καλωσόρισες” αποτελεί ψυχρολουσία για τις όποιες προσδοκίες σου, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν έτσι θα κυλήσει και το υπόλοιπο album. Και δυστυχώς κάπως έτσι κυλάει. Οι σθεναρές δηλαδή κιθάρες βάζουν τα δυνατά τους για να χτίσουν μελωδίες με όγκο και προσωπικότητα (“Υπάρχει”, “Πάμε Όλοι Μαζί”), αλλά, την ίδια στιγμή, οι στίχοι και οι ερμηνείες φροντίζουν και γκρεμίζουν ό,τι χτίζεται εκεί. Με τη λέξη «στίχοι» αναφέρομαι βασικά σε ένα άναρχο κολλάζ λέξεων, όπου μανιτάρια σε μπόρα, γοργόνες λεμονάτες, πιγκουΐνοι αστροναύτες, γαλανόλευκα ταμπόν και άλλες πράγματι έξυπνες ιδέες προσπαθούν απεγνωσμένα να συγκροτήσουν τραγούδια και να μιλήσουν για τη νεοελληνική καθημερινότητα και το χάλι της, αλλά και για προσωπικές συναισθηματικές αβύσσους που συνυφαίνονται μαζί της. Δεν τα καταφέρνουν, παρά μόνο για λίγο, στο “Psycho Saloon” - και δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό συνδράμει τους Έρισμα φωνητικά μα και στιχουργικά ο Νικήτας Κλιντ. Με τη λέξη δε «ερμηνείες» προσπαθώ να περιγράψω τις προσπάθειες του Στέλιου Τσάφου να τραγουδήσει, να ραπάρει ή να μουρμουρήσει ρυθμικά - πείτε το όπως σας αρέσει. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για προσπάθειες μάταιες, καθώς τα εφόδιά του στον τομέα αυτόν δεν αποδεικνύονται αρκετά ώστε να σηκώσουν τον όγκο των συνθέσεων. Αρκετές είναι μάλιστα οι φορές που ο τελευταίος είναι τόσο δυσανάλογος των αναιμικών του ερμηνειών, ώστε να τον καταπίνει εντελώς - σε βαθμό που σου είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις τι λέει, αν δεν κοιτάς το βιβλιαράκι με τους στίχους. Καταλαβαίνω την ανάγκη των Έρισμα να μην υπηρετήσουν «τραγουδάκια για κουνελάκια με στριγκάκια και φιογκάκια» και είμαι μαζί τους 100% στην επιμονή με την οποία χαζεύουν τον ήλιο από το υπόγειο μπαλκόνι του “Υπάρχει”. Όμως, χρειάζονται και άλλα πράγματα πέρα από αυτά. Και κατά την προσωπική μου γνώμη απαιτείται να προβούν σε γενναίες τομές ώστε να τα αποκτήσουν.
