Φαίνεται πως η Undo έχει βαλθεί να συμβάλει στη σφυρηλάτηση ενός ηλεκτρονικού ήχου με ρετρό καταβολές, επικαιροποιημένη αισθητική και dancey-uptempo διαθέσεις. Στις τάξεις της εκτός από τους Mikro και Marsheaux (των οποίων το τελευταίο πόνημα πραγματοποιεί τον τελευταίο καιρό μια ιδιότυπη κατάληψη στο mp3 player μου), στρατολόγησε εσχάτως και τους εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενους Techsoir. Ένα σχήμα το οποίο μετράει σχεδόν έξι χρόνια ζωής και, μεταξύ άλλων, έχει στο ενεργητικό του τρία tracks σε dance compilations, συμμετοχή στο O.S.T. της ταινίας του Αλέξανδρου Πανταζούδη Μη Φεύγεις, εμφανίσεις σε electronica festivals καθώς και support στους Fall! Οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται ως “nu-electro” και προβάλλονται ως μια φρέσκια προσέγγιση σε αυτό, με μια προκλητική σύντηξη ετερόκλητων ήχων. Είναι όμως έτσι;Έχοντας καταθέσει τα διαπιστευτήρια τους ως DJs σε πολλά clubs και εξοπλισμένοι με άριστη γνώση του υπάρχοντος μουσικού λογισμικού, οι δυνατότητες φαντάζουν απεριόριστες - το υλικό όμως ασθμαίνει. Για αρχή, 16 κομμάτια φαντάζουν - και είναι - πληθωρισμός, μια αχρείαστη υπερπροσφορά της οποίας οι - πλείστες - αδύναμες στιγμές αφυδατώνουν τα λίγα highlights, βυθίζοντας τα ακόμα πιο γρήγορα στη λήθη. Το εναρκτήριο “Time Run”, με τον κυκλωτικό του ρυθμό και τις καθαριστικές ξυραφιές, συνοψίζει σχεδόν το σύνολο αυτής της δουλειάς, διαθλώντας τόσο τα θετικά όσο και τα αδύναμα στοιχεία αυτής: νυχτερινό, μελετημένο, με υποψία βιώσιμου hook, μολαταύτα προβλέψιμο, ακαθόριστα/βεβιασμένα sexy και ατέρμονα κολλημένο στα 1980’s. Είναι στιγμές που νιώθεις ως να ακούς γερμανική tribute band στους Soft Cell και Depeche Mode - ίσως το mix στο προκλητικό “XXX” από τους Γερμανούς Nude να μην είναι τυχαίο... Το παλεύουν βέβαια στο ψηφιακό electrofunk του “Funkey Rain”, παράγουν danceable electropop στο “Save This Love” (standout track), σπέρνουν progressive/ebm δαιμόνια στο “My Life”. Στη συνέχεια, με το “Drunk Music” προσπαθούν να δανειστούν κάτι από τον κιθαριστικό διονυσιασμό των Apollo 440 με αμφίβολα αποτελέσματα, ενώ στο “Sweet Harmony Face” ο Tareq σιγομουρμουρίζει με σχετική επιτυχία πνιγηρούς στίχους, πατώντας όμως σε χιλιοακουσμένα σίνθια. Κοντολογίς, οι νυχτόβιες τσάρκες στο Dark Room καταλήγουν ασφυκτικές και ατελέσφορες, αδυνατώντας να παρουσιάσουν ένα πειραματικό electro-rock ήχο με λόγο ύπαρξης, λειτουργώντας καλύτερα σε clubs και λοιπά events αντίστοιχης αισθητικής πλεύσης. Δεν λείπει βέβαια γνώση των genre και το μεράκι, οπότε προσβλέπουμε σε κάτι ανώτερο στο μέλλον…
