Διαβάζω στο δελτίο τύπου για ένα καινοτόμο νέο σχήμα με φρέσκο και ιδιαίτερο ήχο που έχει κάνει τρομερή αίσθηση, κοιτάω και το εξώφυλλο του πρώτου τους album με τις γκόμενες, τις πεταλούδες και τις…ιπτάμενες ηλεκτρικές συσκευές - το οποίο προφανώς θέλει να «βγάλει» προς τα έξω κάτι από την υποτιθέμενη τρέλα και σατιρική διάθεση του περιεχομένου - και βάζω να ακούσω το cd με κάποιες, ομολογώ, προσδοκίες. Άλλωστε η ηγετική μορφή των Super Stereo - ο συνθέτης, στιχουργός, κιθαρίστας και βασικός τους τραγουδιστής Θανάσης Dzingovic - είναι γνωστός και καλός μουσικός. Αλλά οι προσδοκίες μου έμειναν προσδοκίες, καθώς στο φαντασιακό μου το Super Gomena κατασκευάστηκε ως κάτι πολύ πιο δροσάτο και ξεδιψαστικό από ότι αποδείχθηκε στην πραγματικότητα. Έπρεπε να το υποψιαστώ, από το ίδιο το δελτίο τύπου που με ξεσήκωσε, γιατί προς το τέλος λέει «το σχήμα ευελπιστεί να μας πείσει ότι το ροκ μπορεί να είναι αρκετά ποπ δίχως να χάνει την ουσία του». Παράξενο, νόμιζα ότι είχαμε πειστεί γι’αυτό, από τα χρόνια ήδη όταν ακούγαμε Blur και Pulp χωρίς να θεωρούμε πως με κάτι τέτοιο προδίδουμε τη δισκογραφία των Pink Floyd και των Led Zeppelin που φυλάγαμε ως κόρη οφθαλμού - και πάνε κάμποσα χρόνια από εκείνες τις μέρες.Προσωπικά, δεν άκουσα στο Super Gomena τίποτα το φρέσκο, τίποτα το καινοτόμο, τίποτα το ιδιαίτερο και δυστυχώς και τίποτα το σαρκαστικό. Άκουσα, μελωδικά, μια συμπαθητική αναδιάταξη μπαγιάτικων pop/rock συνταγών, αλατισμένη με χιλιοειπωμένα funk σαξόφωνα και μπασογραμμές. Άκουσα, ερμηνευτικά, μια φωνή που ίσως όντως να χαρακτήριζα ως ιδιαίτερη, σίγουρα όμως θα χαρακτήριζα επίσης και επίπεδη. Και τέλος, άκουσα, στιχουργικά, μια επιφανειακή και απλοϊκή σάτιρα, χωρίς κάποια σπίθα, που θύμιζε άστοχο καλαμπούρι σχολιαρόπαιδων (“Και Μετά Πέσαν Τίτλοι”, “Κατεστραμμένος”). Χαρακτηριστικό της δείγμα το προβαλλόμενο ως σουξέ του album “Σούπερ Γκόμενα”: «Σούπερ γκόμενα κέρνα τα επόμενα/Κάνε με άντρα/Σούπερ γκόμενα κέρνα τα επόμενα/Κάνε με μάγκα». Μόλις τρία τραγούδια βρήκα να διασώζονται από όλο το εγχείρημα όντας συμπαθητικούλια (και τίποτα περισσότερο): τον “Αεροπόρο”, τη “Σταγόνα” και το “Για Να Είσαι Ασφαλής”.Ως έχει το Super Gomena, είμαι σίγουρος πως μπορεί να συγκινήσει ένα κοινό περιορισμένο σε έναν ελληνικό ορίζοντα μουσικών πραγμάτων, που, έχοντας ενδεχομένως κορεστεί από νεοπαραδοσιακά τουμπερλέκια, νεορεμπέτικα μονοπάτια και τις φθαρμένες πια συνταγές του «δικού μας rock», θεωρήσει τις έξυπνα στημένες, σε ενορχηστρωτικό επίπεδο, συνταγές των Super Stereo ως κάτι το διαφορετικό. Για όσους όμως ευτυχήσαμε να ακούσουμε και κάμποση ξένη μουσική στη ζωή μας, τα πράγματα ηχούνε, φοβάμαι, πολύ αλλοιώτικα.
