Κρίνοντας κάποιος τους Goin’ Through, είναι σαν να κρίνει την εξελικτική πορεία του ελληνικού hip hop συναρτήσει της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό διότι το πολύ πετυχημένο σχήμα από αλλού ξεκίνησε και ευτυχώς ή δυστυχώς κατέληξε στο να μονοπωλεί τη διασκέδαση του Νεοέλληνα με τη πιο εμπορική (και «ιλουστρασιόν») πτυχή του μουσικού είδους που λέγεται hip hop. Αν δεις την κατάσταση συστημικά, μέσα από το πρίσμα του hip hop, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι οι Goin’ Through έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους στην υπόθεση «ελληνικό hip hop» (λόγος για τον οποίο δεν αποδέχομαι την άνευ σοβαρών επιχειρημάτων πολεμική που δέχεται το σχήμα από τους εγχώριους hip hop κύκλους, με γραφικότητες του στυλ «δεν το κρατάνε ζωντανό»). Από την άλλη, αν παρατηρήσεις το σχήμα, κυρίως μετά το 2004, σαν απλός ακροατής καταλαβαίνεις τη συνταγή της επιτυχίας. Η τελευταία νομίζω πως είναι απότοκο της πολιτικής του χαρισματικού «NiVo» Νίκου Βουρλιώτη περί διασκέδασης η οποία έχει κάνει το hip hop και το R’n’B’ απόλυτο trend διασκέδασης του καιρού μας. Ήταν οι μπουάτ στις εποχές του νέου κύματος; Τα σκυλάδικα στους χαλεπούς καιρούς των 1980s; Οι μουσικές σκηνές και τα «μεγάλα μπουζούκια» στα 1990s; Από όποια πλευρά κι αν το δεις, το hip hop/R’n’B’ σχεδόν μονοπωλεί τη διασκέδαση του νεαρού Έλληνα στα zeros, ειδικά αν αφήσεις τα μπουζούκια έξω από τον λογαριασμό. Μια νυχτερινή βόλτα εξάλλου πείθει τον καθένα περί αυτού, μιας και οι R’n’B’ βραδιές απαντώνται από Δευτέρα έως Κυριακή…Αυτή την τάση την κατανόησε, αλλά παράλληλα αφομοίωσε, η καλοδουλεμένη μηχανή του Family The Label, του δισκογραφικού label δηλαδή των Goin’ Through, στα χρόνια που ακολούθησαν από το 2004 (και τη δισκογραφική δουλειά La Sagrada Familia), εφαρμόζοντάς τη με μεγάλη ακρίβεια. Δεν νομίζω ότι έχει κανείς να προσάψει κάτι σε αυτή την κίνηση μιας και συνειδητή είναι και στο εξωτερικό (Η.Π.Α.) εφαρμόζεται με τεράστια απήχηση. Ο rapper μπορεί να γίνει επιχειρηματίας, να έχει management και να πουλάει ringtones. Tι συμβαίνει όμως με τη μουσική; Στη περίπτωση των Goin’ Through, η αισθητική άλλαξε. Τα new era καπέλα, οι ακριβές παραγωγές σε videoclips και ο λιγότερος πιστός ήχος στο hip hop παλαιοτέρων δεκαετιών (αλλά και παλαιοτέρων δουλειών του group) ήρθαν να επισφραγίσουν την είσοδο σε μια εποχή όπου η διασκέδαση επισκιάζει τη μουσική και τον στίχο. Μια σαφώς εμπορικότερη και στυλιζαρισμένη άποψη δηλαδή, ικανή να σταθεί περισσότερο σε κοινό «εκτός του hip hop» καθώς και στα dancefloors (είτε αυτά είναι ένα μεγάλο club/Πίστα, είτε το τελευταίο bar σε μια επαρχιακή πόλη). Ο κοινωνιολόγος του μέλλοντος θα μπορούσε να αποτιμήσει αυτή τη μεταστροφή συναρτήσει του τσιτάτου που έθεσα στην αρχή αυτής της κριτικής… Καλή ή κακή μεταστροφή; Σαν ακροατής θα έλεγα πως δεν με ικανοποιεί μουσικά, σαν κοινωνός της hip hop κουλτούρας θα έλεγα πως η μεταστροφή αυτή απομακρύνεται σημαντικά από την αυθεντική έκφραση αυτής της τέχνης, σε περισσότερο pop ή crossover αποτελέσματα. Για να επανέλθω στο Revisited, πρόκειται για ένα διπλό best το οποίο δεν είναι αντιπροσωπευτικό της δισκογραφίας των Goin’ Through και των καλύτερων στιγμών της, αλλά της πορείας αυτής η οποία συνδέεται με τη μεταστροφή που περιγράφω ως άνω. Στο πρώτο CD συναντάμε δυο νέα κομμάτια, καθώς και καινούργια remix σε παλιότερα, από τη μετα-La Sagrada Familia εποχή βέβαια, με περισσότερα claps και σαφή διάθεση να ακουστούν σε clubs. Το Family The Label έκανε τον πρώτο κύκλο του με την αποχώρηση μερικών μελών του και τη προσθήκη των Professional Sinnerz και του Kόμη Χ από τη Θεσσαλονίκη και ουσιαστικά, με αυτή τη δισκογραφική κυκλοφορία, έρχεται να μας το επισημάνει. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολικά νοσταλγός παλαιοτέρων κυκλοφοριών των Goin’ Through ή πιστός τόσο πολύ στον boom bap ήχο του hip hop, αλλά η αίσθηση που μου αποκόμισε η ακρόαση αυτού του δίσκου είναι πως «λαϊκίζει»… Εσκεμμένα σίγουρα όχι, αλλά ίσως γιατί αυτή είναι η επιταγή της σύγχρονης κοινωνίας. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν τελικά στο μέλλον οι Goin’ Through θα εξετάζονται για το σύνολο της δισκογραφικής τους πορείας – καθώς και της συμβολής τους στη διάδοση του είδους – ή απλώς θα τους θυμόμαστε για την επιτυχημένη εμπορικά πορεία τους μετά το 2004… Το μόνο που βρήκα εξαιρετικό στον εν λόγω best of δίσκο είναι τα εξώφυλλα, σαφώς εμπνευσμένα από το σύμπαν των μεγάλων ηρώων των εταιρειών comics DC και Marvel.
