Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων έχει καταφέρει από πολύ νωρίς να αποκτήσει ένα αναγνωρίσιμο μουσικό στίγμα. Μέσα από το πρίσμα αυτό θα έλεγε κανείς ότι στους δίσκους του, που σπάνια ξεφεύγουν από την τροχιά του γνώριμου μουσικού του ιδιώματος, αντικατοπτρίζεται μία μουσική ωριμότητα. Από την άλλη, ως άλλος δικηγόρος του διαβόλου, θα έλεγα ότι απλά έχει αποκτήσει μία εκφραστική μανιέρα, στην οποία δεν καταλαβαίνεις εύκολα αν έχει εγκλωβιστεί μέσα σε αυτή ή ηθελημένα δεν τη μετεξελίσει. Δεν ανήκω σε αυτούς που τον ακολουθούν στα δισκογραφικά του βήματα και ούτε συμπαθώ ιδιαίτερα τον καλλιτεχνικό του λόγο, ίσως για αυτό κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να ακούσω την εκάστοτε δουλειά του, προσδοκώ μια έκπληξη η οποία θα ανατρέψει την πάγια αντίληψη μου για αυτόν.Με τον καινούργιο του δίσκο Ποια Πάθη Από Τον Έρωντα νομίζω ότι ο Λουδοβίκος πράττει αυτό που γνωρίζει καλά χωρίς να παρεκκλίνει από τα συνηθισμένα συνθετικά και στιχουργικά μονοπάτια του. Στο συγκεκριμένο δίσκο, πέραν δύο δικών του τραγουδιών, μελοποιεί κατά βάση στίχους από τρία κρητικά λαοφιλή έργα, τον Ερωτόκριτο του Βιντσέντζου Κορνάρου, την Ερωφίλη του Γεώργιου Χορτατζή και την Εύμορφη Βοσκοπούλα, αγνώστου ποιητή. Με το έργο του Κορνάρου είχε ασχοληθεί και το 2000 μέσα από την συμμετοχή του στους Τέσσερις Δρόμους Για Τον Ερωτόκριτο – εκεί στα πλαίσια ενός συλλογικού έργου οι μελωδίες του αναδεικνύονταν περισσότερο. Σε τούτο το cd τόσο τα τραγούδια του για τον Ερωτόκριτο όσο και τα υπόλοιπα στο σύνολό τους επιτυγχάνουν ένα ομοιογενές αποτέλεσμα λυρισμού και αναγεννησιακού ερωτισμού. Το αποτέλεσμα ναι μεν είναι στρωτό μοιάζει όμως άτονο και χλιαρό. Νομίζω βέβαια ότι έχει να κάνει κατά βάση με την ερμηνευτική αντιμετώπιση του Λουδοβίκου και λιγότερο με τις ενορχηστρωτικές του επιλογές. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε, αλλά θεωρώ ότι τραγούδια που τα εμπιστεύτηκε σε τραγουδιστές όπως η Λιζέτα Καλημέρη, η Μαριώ ή ο Μανώλης Λιδάκης, βρήκαν με σαφέστερο τρόπο τον λόγο τους και τον χώρο τους στην εγχώρια μουσική χάρτα. Η θεματολογία του, για άλλη μια φορά, κινείται γύρω από τον έρωτα βουκολικών προεκτάσεων με φόντο την αναγεννησιακή Κρήτη. Εντάξει δεν διαφωνώ, ίσως να είναι ο καταλληλότερος επαγγελματίας τραγουδιστής του σήμερα ο οποίος μπορεί να ασχοληθεί με αυτά τα έργα και να αναμετρηθεί μαζί τους ακόμα και αν οι συγκριτικές διαδικασίες τoν φέρουν αντιμέτωπο με το φάντασμα του Μάνου Χατζιδάκι (ο μεγάλος συνθέτης είχε ασχοληθεί με τη μελοποίηση των κρητικών αυτών έργων αλλά ουδόλως με απασχολεί αυτή τη φορά να αναλωθώ σε συγκρίσεις μεταξύ των δύο καλλιτεχνών). Μου δημιουργείται όμως μια βαθειά πεποίθηση ότι, επειδή ακριβώς είναι ο καταλληλότερος κρητικός τροβαδούρος, δεν δύναται να αντιμετωπίσει τα έργα με τέτοια ρηξικέλευθη διάθεση που θα ανέτρεπε οποιαδήποτε πρόγνωση –αντίθετα τα προσεγγίζει με τέτοιο φοβισμένο σεβασμό, ώστε το αποτέλεσμα μοιάζει συντηρητικό. Και εκ του αποτελέσματος θα αποζητούσα ίσως και αντιδραστικά την αποδόμηση αυτών των έργων με μουσικές προτάσεις που θα αποσκοπούσαν έστω και στη μονοδιάστατη πρόκληση.Σε αυτό το σημείο έρχεται το ενδιαφέρον μου να εστιάσει περισσότερο στο δεύτερο cd του δίσκου. Στο συγκεκριμένο δισκάκι, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν συγγενεύει με το πρώτο και θα μπορούσε να έχει τη δική του, ξεχωριστή θέση στα ράφια των δισκοπωλείων, ο Δημήτρης Οικονομάκης ενορχηστρώνει δέκα γνωστές μελωδίες του Λουδοβίκου. Η διαφορετική ενορχηστρωτική προσέγγιση των μελωδιών σου τραβά το ενδιαφέρον και σε κάνει να μειδιάς με τον πλούσιο ήχο που ακούς σε γνώριμες μελωδίες. Ο Οικονομάκης με τέσσερις ομάδες οργάνων, τρίο εγχόρδων, τρίο πνευστών, μεσογειακό τρίο και τζαζ τρίο, παραλλάσει τη μορφή τους και τα καταθέτει σχεδόν ανανεωμένα. Και λέω σχεδόν γιατί ενώ στην αρχή διακρίνεις ψήγματα, το πράγμα κάπου εκεί στη μέση βαλτώνει. Η διάθεση προσγειώνεται και σου δημιουργείται η εντύπωση της επανάληψης και της μονοτονίας. Όμως θα ήμουν άδικος να μην επαναλάβω ότι είναι μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, η οποία καθιστά το συγκεκριμένο δισκάκι άμεσα υποψήφιο για πολλαπλές επανακροάσεις. Προσέξτε π.χ. τις ανανεωμένες μελωδίες της “Σαλώμης” και του “Ποιο Το Χρώμα Της Αγάπης”.
