Με την καινούρια τους δουλειά τους, που ακούει στον εντυπωσιακό τίτλο Ινβάιν, δηλαδή η πληγωμένη καρδιά στα κέλτικα, οι C:Real μπορούν επάξια να χαρακτηριστούν ως ένα group με χαμελαιόντια καλλιτεχνική συμπεριφορά. Από δίσκο σε δίσκο αλλάζουν τον ήχο τους δίνοντας έμφαση άλλοτε στην ηλεκτρονική, άλλοτε στην pop, άλλοτε στην rock μουσική. Έτσι και στο εν λόγω album παίρνουν νέα μορφή και μας δίνουν τραγούδια που φλερτάρουν ανοιχτά με το σκληρό rock και το gothic, παραπέμποντας ευθέως σε συγκροτήματα όπως οι Him και οι Evanesensce. Οι δυνατές κιθάρες και τα έντονα φωνητικά προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την παραπάνω διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται εύκολα αντιληπτό πως δεν πρόκειται για κάποια ουσιαστική προσπάθεια προσέγγισης του hard rock, του nu metal ή του gothic. Πρόκειται για pop συνθέσεις, τόσο στην γραφή όσο και στη φιλοσοφία τους, οι οποίες, απλά, στολίζονται ενορχηστρωτικά με κάποια εξωτερικά rock στοιχεία. Από την άλλη, δεν μπορεί να μην αναγνωριστεί στη μπάντα ως θετικό στοιχείο η διάθεση να παρουσιάζουν κάθε φορά κάτι διαφορετικό, ακόμα και αν δεν πρόκειται για κάποια ουσιαστική και άξια λόγου ανανέωση. Και αν η παραπάνω πρόταση σηκώνει μεγάλη κουβέντα, για το κατά πόσο δηλαδή αποτελεί θετικό στοιχείο στην καλλιτεχνική πορεία και υπόσταση ενός δημιουργού, αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς στους C:Real – και συγκεκριμένα στον Τάκη Δαμάσχη, που είναι ο βασικός συνθέτης – είναι το ταλέντο τους να σκαρώνουν έξυπνες και πιασάρικες μελωδίες. Ταλέντο που κορυφώνεται σε περιπτώσεις όπως το “Αν Είσαι Εσύ”, μια απολαυστική σύνθεση με δυνατά κιθαριστικά riffs και χορευτική διάθεση, η οποία αποτελεί και το highlight του album. Στα ίδια πρότυπα και άλλα κομμάτια, όπως τα γνωστά “Μια Φωνή (Ινβάιν)” και “Ξέχασέ Το”, αλλά και η έξυπνη και πρωτότυπη διασκευή στο κλασικό “Stop In The Name Of Love” των Supremes. Από την άλλη δεν απουσιάζουν και πολύ μέτριες στιγμές, όπως τα “Θέλω Να Σε Έχω” και “Κομμάτια”, περιπτώσεις όπου ο εύκολος εντυπωσιασμός και οι φιγουρατζίδικες ενορχηστρώσεις προσπαθούν να καλύψουν τις συνθετικές αδυναμίες. Στα μείον της δουλειάς και οι αρκετά απλοϊκοί στίχοι της Ειρήνης Δούκα, όπως π.χ. «γιατί υπάρχουν και κάποιοι που γίνονται χώμα, γιατί υπάρχουν και κάποιοι που γίνονται σκόνη, που συγκινούνται με το κάτι που εσένα δε σ’ αγγίζει» (“Κομμάτια”). Πάντως η ζημιά στο στιχουργικό επίπεδο είναι αμελητέα, σε σχέση με τα θετικά τα οποία απορρέουν για το group από την παρουσία της Δούκα στο μικρόφωνο. Χαρισματική, πραγματικά, φιγούρα, όχι απλά για την πολύ καλή φωνή και τη γοητεία της, αλλά και για τη συνολική παρουσία της σαν performer. Η αλήθεια είναι ότι όλες οι δουλειές των C:Real κινούνται, ως τώρα, κάπου μεταξύ ουσίας και επιφάνειας, ισορροπώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί. Το Ινβάιν τουλάχιστον, έστω και οριακά, καταφέρνει να φτάσει στη «θετική» άκρη του τελευταίου. .
