Προβοκατόρικος ο τίτλος του δεύτερου album του Νάσου Ματράκα. Μετά τον Ξανθομάλλη Ήλιο, μια περίοδο καλλιτεχνικής απραξίας και τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2005, ήρθε φέτος το Hellas As Hell. Ο Ματράκας εμπνέεται εδώ από διάφορα και ετερόκλητα είδη μουσικής, κάποιοι ίσως να νομίσουν ότι πρόκειται για ένα rock album, ίσως από τον τίτλο και το περίεργο εξώφυλλο. Είναι ελάχιστες στιγμές, όμως, σε αυτά τα έντεκα κομμάτια που μπορούν να θυμίσουν στιγμές του ελληνικού rock. Αντίθετα, πειραματίζεται με την παραδοσιακή μουσική (“Το Γριπονήσι”), με τη country (“Σαν Aεράκι”), ακόμα και με τη λαϊκή μουσική και τον ήχο του μπουζουκιού (“Έκλεισα Tην Πόρτα”). Υπάρχουν ακόμα οι ήχοι από ηλεκτρική κιθάρα, ανατολίτικες μελωδίες, και αυτό κάνει πολύ δύσκολο το εγχείρημα να τον κατατάξει κάποιος σε κάποιο μουσικό είδος. Επιχειρεί δε να κάνει διασκευή και στον Βασίλη Τσιτσάνη – στο “Σαν Απόκληρος Γυρίζω” – και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου κακό, αντιθέτως μάλιστα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Σίγουρα έχει πολλές επιρροές ο Νάσος Ματράκας και θέλει να τις εκφράσει όλες μαζί. Κάποιες στιγμές τα καταφέρνει, κάποιες άλλες όχι. Διαθέτει μια πολύ αξιόλογη φωνή και έχει πραγματική ερμηνευτική ικανότητα, αλλιώς δεν θα επιχειρούσε να ταιριάξει τόσα διαφορετικά μουσικά είδη. Το πρόβλημα του παρόντος δίσκου εντοπίζεται στους στίχους, οι οποίοι δεν είναι στίχοι ενός ώριμου δημιουργού, αλλά περισσότερο αποπνέουν ένα εφηβικό κλίμα, κάτι που δεν μπορεί πλήρως να υποστηρίξει: η εναλλαγή ειδικά των Αγγλικών και Ελληνικών στίχων στο Hellas As Hell δεν είναι πολύ επιτυχημένη. Έχουμε ακούσει πολλές φορές από ελληνικά rock συγκροτήματα και καλλιτέχνες, στίχους με αργκό, ή καθημερινή, απλή, γλώσσα. Αλλά ο συγκεκριμένος δεν μπορεί να τους υποστηρίξει, τουλάχιστον όχι όπως τους υποστήριξαν κάποτε οι Πυξ Λαξ, ή οι Αφοί Κατσιμίχα, με αποτέλεσμα η ακρόασή τους να ξενίζει το αυτί του ακροατή. Αν οι συνθέσεις του ήταν καλύτερα «ντυμένες» στιχουργικά, το αποτέλεσμα θα τον δικαίωνε πιστεύω περισσότερο. Συμπερασματικά, ο Νάσος Ματράκας, είναι ένας πολύ αξιόλογος μουσικός, φαίνεται ότι αγαπάει αυτό που κάνει, φαίνεται ότι το έχει σπουδάσει και δεν είναι άσχετος. Το μόνο που πρέπει, νομίζω, να προσπαθήσει είναι να επικεντρωθεί στο ποιο ακριβώς μουσικό μονοπάτι θα ακολουθήσει και να αφοσιωθεί σε αυτό μουσικά – και κυρίως στιχουργικά. Έχει πιστεύω υλικό και βάσεις, φτάνει απλά να «οργανώσει» τη μουσική σκέψη του.
