Πέντε χρόνια έχουν κυλήσει για τους τρεις Μωβάστρο από την Καβάλα, στα οποία έχω την αίσθηση πως έχουν δουλέψει αρκετά ως μουσικοί. Τα κατά τη γνώμη μου συν και πλην αυτής της πορείας έχουν καταγραφεί και σε παλιότερες κριτικές, επαναφέρω όμως τη συγκεκριμένη παρατήρηση ακριβώς γιατί αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεις (εάν βέβαια έχεις παρακολουθήσει την ως τώρα δισκογραφία τους) ακούγοντας το παρόν live άλμπουμ. Το οποίο διαθέτει κι αυτό την αίσθηση «χειροποίητου» που χαρακτήριζε και τις τρεις ως τώρα στούντιο καταθέσεις τους και μπορείτε να το προμηθευτείτε δια της γνώριμης πλέον οδού – επικοινωνώντας δηλαδή με τη μπάντα μέσω του myspace της, καθώς, ως ανεξάρτητη παραγωγή, το διακινούν οι ίδιοι. Δεν ξέρω πόση χωρητικότητα έχει το Νησί, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Όσοι βρέθηκαν εκεί το βράδυ της 28ης Μαρτίου δείχνουν να πέρασαν καλά στην ακουστική βραδιά που έστησαν εκεί οι Μωβάστρο – με τη φιλική συνδρομή του Τέο Θεοδωρίδη των συντοπιτών τους Coin στην κιθάρα. Ακόμα και στη μεταφορά σε cd διατηρείται μια «ζεστή» ατμόσφαιρα (αποστολή συνήθως δύσκολη), αίσθηση η οποία είμαι βέβαιος θα ήταν ακόμα πιο ζωηρή για όσους έδωσαν το παρόν στη συναυλία. Πέραν αυτής, όμως, της θέρμης και δυο-τριών στιγμών όπου το συγκρότημα πραγματικά υπερέβη τον εαυτό του (“Έλα Κοντά”, “Σχεδόν Τίποτα”, “Δανάη”), το live αυτό δεν έχει κατά τη γνώμη μου να επιδείξει κάτι το αξιοσημείωτο, κάτι που θα το κάνει δηλαδή να λειτουργήσει και για όσους δεν το έζησαν από κοντά.Οι αιτίες για αυτό είναι αρκετές. Πρώτα-πρώτα, η συνολική επιλογή του υλικού άφησε απέξω στιγμές οι οποίες θα μπορούσαν να λάμψουν στο unplugged περιβάλλον της συναυλίας (πού είναι το “Στο Άπειρο” ή το “Ερωτικό Τραγούδι”;), προκρίνοντας συνάμα τραγούδια τα οποία σαφώς δεν το έκαναν (π.χ. το “Αργά Σαν Εσένα”, το “Η Θάλασσα Μέσα Μου” ή το “Πάρε Το Δρόμο”). Μαζί με το δικό τους υλικό, οι Μωβάστρο παρουσίασαν επίσης και κάποιες διασκευές, οι οποίες υπήρξαν όλες νομίζω αποτυχημένες: ούτε το “Teardrop” των Massive Attack, ούτε το “Reincarnation” των Coin, ούτε και το “Έτσι Απλά” των Ονειροπαγίδα ευτύχησαν με την ενορχηστρωτική και ερμηνευτική ματιά που τους επιφυλάχθηκε. Οι ενορχηστρώσεις και η ερμηνεία ήταν γενικότερα παράγοντες που έθεσαν όρια στη – δική μου τουλάχιστον – ακουστική απόλαυση. Όσον αφορά στις πρώτες, εντάξει, είναι αλήθεια ότι μια unplugged συναυλία ποντάρει στη λιτότητα, πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να υπάρξει περισσότερη φαντασία, ώστε να αποφευχθεί η αίσθηση μονοτονίας και επανάληψης, η οποία γίνεται δυσάρεστη από τη μέση και έπειτα. Οι ερμηνείες πάλι είναι αυτές που είναι: ο Σείριος Σαββαΐδης τραγουδάει μεν καλύτερα από ότι κάποτε, η φωνή του όμως έχει τα όριά της και ο ίδιος δεν φαίνεται να διαθέτει πολλές ερμηνευτικές μανούβρες για να τα εξισορροπήσει, συμβάλλοντας έτσι στην παραπάνω αίσθηση επιπεδότητας. Με τα παραπάνω – σημαντικά κατ’ εμέ – βαρίδια, το Unplugged των Μωβάστρο είναι σίγουρο πως θα ευχαριστήσει όσους το αντιμετωπίσουν ως σουβενίρ μιας προφανώς όμορφης καβαλιώτικης βραδιάς, πολύ δύσκολα όμως θεωρώ πως θα μπορέσει να κάνει «επαφή» με τους υπόλοιπους.
