Με την τρίτη δισκογραφική τους απόπειρα οι Tang-Ram βγαίνουν Εκτός Ελέγχου, σύμφωνα με τον τίτλο του album, προσπαθώντας να αποκτήσουν μία σημαίνουσα θέση στην ελληνική hip-hop σκηνή. Δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρουν κάτι τέτοιο, εκείνο που σίγουρα κατoρθώνουν - κατά την προσωπική μου τουλάχιστον εκτίμηση - είναι να μας προσφέρουν μια δουλειά με κάκιστο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, κυρίως λόγω των στίχων. Οι οποίοι σε κάποια σημεία φτάνουν να προσβάλλουν την αισθητική σου, προκαλώντας απογοήτευση, αλλά και έντονο προβληματισμό για την πορεία μιας μερίδας του ελληνικού hip-hop.Για να γίνω πιο σαφής, στα μισά από τα 14 τραγούδια του Εκτός Ελέγχου γινόμαστε μάρτυρες των «απεριόριστων» δυνατοτήτων του group - όπως τουλάχιστον οι ίδιοι ισχυρίζονται μέσα από τους στίχους τους. Οι Τang-Ram, λοιπόν, είναι «φαινόμενο σαν τον Γκοτζίλα», αποτελούν «τον κύκλο των χαμένων ραψωδών, που πρώτα σκοτώνει και μετά ενώνει», «ξεχειλίζουν από ταλέντο», είναι «ο πολικός αστέρας που ποτέ δε θα πέσει» κλπ. Μετά από αυτή την έκρηξη «μετριοφροσύνης», γίνεται η προσπάθεια απόδειξης του απαράμιλλου ταλέντου τους, ώστε να δικαιολογηθεί και η έπαρση που επιδεικνύουν. Και πώς γίνεται αυτό; Με μία κοινωνική κριτική αναλωνόμενη σε τετράστιχα τύπου «όλο θα, θα και δεσμεύσεις, εμείς φτώχια και σεις ανέσεις, μόνο θα, θα και υποσχέσεις , όλο θα, θα δε μας χέζεις» («Θα»), είτε κλισέ του στιλ «μέσα στους δρόμους οι αξίες θάβονται από τα λεφτά» («Είδαν τα Μάτια μας Πολλά») και «το Ευρώ φταίει για όλα» («Πως τα Φέρνει η Ζωή»), είτε ακόμα και με ρατσιστικά σχόλια σαν το «ψάξε στην κοινωνία να βρεις τον άντρα, γιατί σήμερα όλοι τον παίρνουν» («Είδαν τα Μάτια μας Πολλά»). Στο δε τραγούδι με τίτλο «Τέλεια Γυναίκα», δεν φτάνει που αποκαλούν τη γκόμενά τους «πατσαβούρα», μας συστήνουν και το ιδανικό πρότυπο γυναίκας που ονειρεύονται. Ένα πρότυπο με στοιχεία από Εμμανουέλα και Βάνα Μπάρμπα, το οποίο συνδυάζει την απόλυτη υποταγή (πρωινό στο κρεβάτι και έτοιμο φαγητό κάθε μέρα, μέχρι ένα χέρι ξύλο όταν γίνεται ενοχλητική) με τα ψηλά τακούνια που πρέπει – απαραιτήτως - να φοράει στο σεξ, γιατί, όπως μας πληροφορούν, «πάνω απ’ όλα πρέπει στο κρεβάτι να είναι πούτα». Χαρακτηριστικότερο, ωστόσο, δείγμα της τακτικής του εύκολου εντυπωσιασμού που αγγίζει ακόμα και τα όρια της χυδαιότητας, αποτελεί το κομμάτι «Ωωω!», στο οποίο, περιγράφοντας τα συμβαίνοντα σε ένα club, ακούμε φράσεις όπως «το θέλω όπως και η Σαμίου πιο χαμηλά», «παρ’ το σιγά μη σπάσεις το σμάλτο», «κούνα το απάνω μου ακούμπα το, εγώ στο δίνω άμα θέλεις ζούλα το»! Παραπέρα, αν υποθέσουμε ότι καταφέρει κανείς να αποσπάσει την προσοχή του από τους στίχους, διαπιστώνεις πως ο ήχος, χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, κινείται σε ένα σαφώς πιο αξιοπρεπές επίπεδο, αποτελούμενος από χορευτική κυρίως hip-hop μουσική. Τα περισσότερα τραγούδια είναι κλασικά «battle» (όπως λέγονται στο σινάφι) κομμάτια, κάποια από τα οποία, εμπλουτισμένα με r’n’b και latin στοιχεία, προσφέρουν ένα αρκετά ενδιαφέρον μουσικό αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο, όμως, αποτελεί μικρή όαση σε ένα album που κατά τα άλλα ακούγεται με πολύ μεγάλη δυσκολία. Μοιραία, λοιπόν, έρχεται και ο έντονος προβληματισμός για την πορεία και το μέλλον του ελληνικού hip-hop. Ένα εναλλακτικό μουσικό κίνημα που, ενώ ξεκίνησε με άποψη και με καλλιτέχνες με προσωπικό ύφος και μεγάλο ενδιαφέρον (Active Member, Terror-X-Crew, Sandazinhia), δείχνει με τη στάση και τη συμπεριφορά μίας αρκετά μεγάλης μερίδας εκπροσώπων του - ευτυχώς όχι όλων - να εξελίσσεται σε μία στείρα και ανέμπνευστη αντιγραφή του mainstream αμερικάνικου hip-hop, άξιο μόνο να ανοίγει νυχτερινά προγράμματα σε μεγάλες αθηναϊκές πίστες - κάτι που πρόσφατα είδαμε άλλωστε και στην πράξη. Στην περίπτωση λοιπόν των Tang-Ram, προτιμώ, προσωπικά, να κρατήσω τον ρόλο του «φλώρου», χαρακτηρισμό τον οποίον απευθύνουν σε όλους όσους δεν αρέσει το album τους, παρά να συμμεριστώ καυχησιές του στιλ «για ποιον λέει η Παπαρίζου το number one; Μα για το ντουέτο πάγο-φωτιά των Tang-Ram»…
