Ένα πολύ καλό soundtrack έφτιαξε ο Κώστας Λειβαδάς για την πετυχημένη - μα και γουστόζικη - σειρά του Alpha Ιστορίες Του Αστυνόμου Μπέκα. Μικρό σε διάρκεια ώστε να μην πλατειάζει χωρίς λόγο, με τρία τραγούδια και δεκατέσσερις οργανικές συνθέσεις, άλλες διάρκειας ούτε ενός λεπτού, και άλλες κανονικές.Στις εγχώριες δουλειές αυτού του τύπου ο κανόνας είναι δυστυχώς να επικεντρώνεται το βάρος στα τραγούδια και τα οργανικά μέρη να είναι λιγάκι διεκπεραιωτικά: να ντύνουν δηλαδή με το απαραίτητο χρώμα τις σκηνές για τις οποίες γράφονται, αλλά ως αυτόνομα ακούσματα να μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο. Κάτι λοιπόν που μου άρεσε στη δουλειά αυτή του Λειβαδά είναι ότι τα πράγματα δεν ήταν γενικά έτσι. Ίσχυσε πράγματι κάτι τέτοιο σε εξαιρετικά σύντομες συνθέσεις (“Ίλιγγος”, “Αδιέξοδο”, “Κλεψύδρα”), υπήρξαν όμως και κομψά οργανικά μέρη που λειτούργησαν μια χαρά ως αυτόνομες συνθέσεις, δίχως να έχουν ανάγκη τις τηλεοπτικές εικόνες για να πάρουνε ζωή (“Βόλτα Μες Τα Χρώματα”, “Ζήτημα Θανάτου Και Ζωής”, “Κυνηγητό”). Αλλά και τα τραγούδια υπήρξαν γενικά πετυχημένα, άλλο περισσότερο, άλλο λιγότερο. Κατά τη γνώμη μου καλύτερο ήταν το τραγούδι των τίτλων “Ζήτημα Ζωής Και Θανάτου” - γοργό, ρυθμικό, σπιρτόζικο και με μια πολύ ταιριαστή ερμηνεία εκ μέρους του ίδιου του Λειβαδά. Το λιγότερο ενδιαφέρον ως υλικό ήταν από την άλλη το “Πόση Μοναξιά”, που όμως ανέβασε αρκετά με τον τρόπο ερμηνείας του ο Χρήστος Θηβαίος. Αλλά την παράσταση έκλεψε πιστεύω η Γιώτα Νέγκα στο “Παντού Τα Πάντα”, στο οποίο χάρισε μια κατά την άποψή μου καταπληκτική ερμηνεία.
