Μόλις έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο του Brutal, οι Lost Bodies επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να αποτελειώσουν τα μυαλά μας, με όπλο άλλο ένα από τα φευγάτα μουσικά κολλάζ τους. Αν και ομολογώ πως όλα τα κομμάτια του εξωγήινου πάζλ της μπάντας βρίσκονται στη θέση τους, πιστεύω πως η Όσμωση διαθέτει κάποιες αδυναμίες που, σαν βαρίδια, την εμποδίζουν να απογειωθεί και να ολοκληρώσει την «δουλειά». Οι Lost Bodies εν μέσω hardcore θορύβου, ξεκούρδιστων πνευστών και «φτηνών» electro θεμάτων, δεν παραλείπουν να μας δείξουν για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήριά τους. Ζουν τη δικιά τους εξωσωματική εμπειρία (“Το Μάτι Μου Με Κοίταζε”), βουτάνε σκανταλιάρικα στον κόσμο του Ντοστογιέφσκι (“Πάτερ Ζωσιμάς”), μελοποιούν υποβλητικά Άρη Αλεξάνδρου (“Φρόντισε”), τριγυρνάνε στα σκοτεινά ηχοτόπια του “Βροχή”, μας χαρίζουν και μια διαστημική ροκαμπιλιά (“Hans Wurst”), έτσι για την χώνεψη. Από την άλλη όμως μου φαίνεται πως πολλές φορές, δίχως πολλή σκέψη, καταφεύγουν σε εύκολες λύσεις. Έτσι συναντάμε την προκάτ συνθηματολογία του “Οκτάωρο”, το “Γαϊδουροκαλόκαιρο”, που θυμίζει νούμερο του Σεφερλή, ή την αναπαραγωγή φτηνών κλισέ του “Σκωπτικά”. Όσοι έχουν ακούσει έστω ένα album των Lost Bodies, φαντάζομαι πως έχουν νοιώσει στα αυτιά τους τα κρύα ντους στα οποία η μπάντα οικειοθελώς υποβάλλει τον ακροατή, ισορροπώντας πανέξυπνα μεταξύ μεγαλείου και φαιδρότητας, κάτι που άλλωστε αποτελεί και την πεμπτουσία της τέχνης τους. Απλά τούτη τη φορά νομίζω πως οι αρκετές ανέπνευστες και χοντροκομμένες στιγμές τορπιλίζουν την παραπάνω ισορροπία.Δανείζομαι το “Σκωπτικά” για να γίνω πιο κατανοητός. Ουσιαστικά πρόκειται για μια συρραφή από λίγο-πολύ γνωστά πορνοστιχάκια του τύπου «Το πουλί μου φλόγες βγάζει, λες να είναι πετρογκάζι;». Καταλαβαίνω απόλυτα πως κάτι τέτοιο εντάσσεται στη γενικότερη αισθητική του group, που δεν έχει κανένα ενδοιασμό να εναλλάσσει μπινελίκια με την ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη, αλλά πολύ απλά τα μπινελίκια από μόνα τους δεν φτάνουν για να σταθούν σαν «τραγούδι». Οι Lost Bodies άλλωστε έχουν αποδείξει πως αυτή την συνταγή μπορούν να την πλασάρουν πολύ αποδοτικότερα. Ανατρέχοντας λ.χ. στο “Brutal”, θα βρούμε το ανάλογης φιλοσοφίας “Τσιμπούκια”, τα πειραγμένα φωνητικά του οποίου του δίνουν μια παιχνιδιάρικη υπόσταση, γεγονός που νομίζω πως και καλύτερα εξυπηρετεί το όραμα της μπάντας, αλλά δεν κοστίζει και αισθητικά στο σύνολο του album. Τώρα που ξεδίψασα το δισκοκριτικό μου ψώνιο, ας απλουστεύσουμε λίγο τα πράγματα. Αν, λοιπόν, γουστάρετε τους Lost Bodies δεν υπάρχει περίπτωση να μην απολαύσετε την “Όσμωση” και αφήστε εμένα να τραγουδάω. Εάν πάλι σας ξινίζουν δεν νομίζω ότι υπάρχει - πιθανότατα ούτε και θα υπάρξει - album τους που θα σας αλλάξει τα μυαλά. Τόσο απλά.
