Επιστροφή στη δισκογραφία μετά από έξι χρόνια απουσίας για τα Υπόγεια Ρεύματα, με νέα πρόσωπα στη σύνθεση και μια γενικότερη αίσθηση ανανέωσης. Το Νέα Μέρα φέρνει πράγματι μια καινούργια μέρα στην ιστορία της μπάντας, παρόλο που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν τολμά ρήξεις με την ως τώρα ηχητική ταυτότητά της, ούτε προχωράει σε δραματικές αλλαγές ύφους. Κάποιοι, ως εκ τούτου, ίσως το βρούνε ως μια δεινοσαυρική επιστροφή. Για εμένα πάντως το ενδιαφέρον δεν πρέπει να εστιάζεται στο αν τα Υπόγεια Ρεύματα καινοτομούν ή όχι, αλλά στο ότι πέτυχαν να μας δώσουν μια αξιόλογη συγκομιδή νέων τραγουδιών, έστω και ξαναπερπατώντας τα ίδια βασικά μονοπάτια με τα οποία καθιερώθηκαν. Η Νέα Μέρα ακολουθεί λοιπόν στην πορεία την οποία χάραξε το group με το ντεμπούτο του Ο Μάγος Κοιτάει Την Πόλη (1994), όντας όμως, συνάμα, ένα album κατά πολύ ανώτερο της τελευταίας τους κατάθεσης, Μικρά Που ’Ναι Τα Όνειρα. Οι μελωδικές διαθέσεις είναι βασικά rock, ενώ οι στίχοι ρέπουν περισσότερο προς τον «έντεχνο» λυρισμό, χωρίς εδώ κι εκεί να τους λείπει και το στοιχείο του χιούμορ. Στην κατεύθυνση αυτή τα Υπόγεια Ρεύματα μας παραδίδουν ορισμένα εξαιρετικά τραγούδια, σαν τα “Νέα Μέρα”, “Ονειρεύομαι”, “Πάλι Εγώ”, “Ωραίο Μάθημα Στα Χαμένα Παιδιά” και “Το Τρένο”. Δίνουν δε, στις περιπτώσεις αυτές, και στίχους τους οποίους νομίζω πως θα έπρεπε να προσέξουν ιδιαίτερα όσοι ασχολούνται με την «έντεχνη» στιχουργική, καθώς διαθέτουν αυτό το «ζουμί» που συνήθως λείπει απελπιστικά από την τελευταία. Το album χάνει κάπου τον ειρμό του προς το τέλος, με τραγούδια σαν τα “«Μικρή» Αγγελία”, “Σίσυφος” και “Τ’ Αστέρια”, τα οποία - δίχως να είναι κακά - μοιάζουν πολύ με πράγματα τα οποία έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν από τη μπάντα, σε πιο εμπνευσμένες όμως εκδοχές. Έστω και έτσι όμως τα Υπόγεια Ρεύματα ξαναμπήκανε δυναμικά στον εγχώριο δισκογραφικό χάρτη. Με την όρεξη δε με την οποία επέστρεψαν, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσαν ίσως να πετύχουν αν αποφασίζανε να ανοίξουν κι άλλο το σύμπαν των μελωδικών τους αναφορών, προς ακόμα πιο σύγχρονες κατευθύνσεις.
