Την αποδόμηση παλιότερων και νεότερων τραγουδιών του και την παρουσίασή τους σε συμφωνική μορφή αποφάσισε ο Θάνος Μικρούτσικος. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε το 2000 με μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής και ολοκληρώθηκε το περασμένο φθινόπωρο με την κυκλοφορία του album Για Φωνή Και Ορχήστρα. Αρωγοί του σε αυτή την προσπάθεια είναι η Καμεράτα -Ορχήστρα Των Φίλων Της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ - όσον αφορά το μουσικό σκέλος - και η νέα τραγουδίστρια, με προγενέστερη θητεία στη Σπείρα-Σπείρα, Ρίτα Αντωνοπούλου. Η οποία αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας το ερμηνευτικό - και πιο δύσκολο ομολογουμένως - κομμάτι της δουλειάς. Και αν όλοι οι παράγοντες συνηγορούν προς ένα αξιόλογο αποτέλεσμα - μερικές από τις καλύτερες ελληνικές συνθέσεις των τελευταίων τριάντα χρόνων, μια σημαντική ορχήστρα και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φωνές που έχουμε ακούσει τελευταία - εντούτοις το τελικό αποτέλεσμα δείχνει μάλλον να χάνει, έστω και στα σημεία.Αδιαμφισβήτητα, η μεγάλη ορχήστρα αλλάζει το ύφος των τραγουδιών. Και όσο και αν τα αποδίδει με ακρίβεια, λιτότητα, αλλά και «γεμάτο» ήχο, το τελικό άκουσμα στοιχειώνεται από μια αποστειρωμένη και ψυχρή μελωδικότητα, μίλια μακριά από το νεύρο, την ένταση και τον επικό δυναμισμό που διακρίνει τις συνθέσεις του Μικρούτσικου. Εντούτοις, ο βασικός παράγοντας της αποστασιοποίησης του ακροατή από το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι άλλος από την ερμηνεία της Ρίτας Αντωνοπούλου. Η τεχνική της αρτιότητα και οι φωνητικές της δυνατότητες, δυστυχώς, δεν την προφυλάσσουν από τις κακοτοπιές και τα λάθη. Είναι φανερό ότι η νεαρή τραγουδίστρια καταβάλλει μία αξιοπρεπή και μεγάλη προσπάθεια, τόσο για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των δύσκολων ερμηνευτικά τραγουδιών του Μικρούτσικου, όσο και να διαφοροποιηθεί από τις αρχικές σπουδαίες εκτελέσεις. Ωστόσο, και εκεί ακριβώς είναι που αρχίζουν τα προβλήματα, η προσπάθεια αυτή είναι τόσο έντονη - ίσως από υπέρμετρο ζήλο για το τελικό αποτέλεσμα ίσως από ερμηνευτική ανωριμότητα - ώστε γίνεται υπερβολική, αποτυγχάνοντας να φτάσει στο ποθητό αποτέλεσμα και, παράλληλα, υποσκάπτοντας το όλο εγχείρημα. Η Αντωνοπούλου δείχνει να συγχέει το πάθος, την ένταση, την κίνηση και το νεύρο, που απαιτούν τα περισσότερα τραγούδια στην ερμηνεία, με τη σκληρότητα, την αγριάδα και την τραχύτητα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το “Άννα, Μην Κλαις”, το “Καραντί”, το “Ελένη” ή το “A Board De L’ Aspasia”. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από το αντίθετο, σε κομμάτια δηλαδή πιο ήσυχα, ήρεμα και νωχελικά όπως το “Θέατρο Σκιών” και το “Μικρή Μου Μοβ Βεντάλια”, όπου η ερμηνεύτρια καταφέρνει να δώσει το δικό της ύφος και στίγμα και έτσι, λόγια, μουσικές και ερμηνεία να οδηγούν σε ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Και είναι αυτή η αίσθηση ανικανοποίητου που αφήνει το album στο τέλος της ακρόασης, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στη νοσταλγία της ειρωνείας και του πεσιμισμού της Αλεξίου στο “Ελένη”, του ανεπιτήδευτου δυναμισμού του Νταλάρα στα “Καραντί” και “A Board De L’ Aspasia” , της απελπισίας και την υφέρπουσας αισιοδοξίας της Γαλάνη και της Δημητριάδη στο “Άννα, Μην Κλαις”...
