Οι Ταξιδευτές είναι άλλο ένα συγκρότημα που απαρτίζεται από νεαρά παιδιά και ψάχνει μια θέση στον ήλιο. Το ζήτημα όμως, το οποίο καταλήγει να γίνεται πρόβλημα ουσιαστικά, είναι ότι και οι Ταξιδευτές δεν κατόρθωσαν με τον πρώτο ομώνυμο τους δίσκο να δώσουν μια καινούρια, φρέσκια πρόταση στο κοινό που απευθύνονται. Το συγκρότημα ακολουθεί από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου ένα μελωδικό ύφος ανάλογο αυτού που συναντούσαμε σε καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Γιοκαρίνης ή ο Γιάννης Μηλιώκας τη δεκαετία του 1980. Μπορεί να υπάρχει ένα φινίρισμα, μια επίφαση μουσικού εκσυγχρονισμού, όμως η μουσική βάση παραπέμπει αναμφισβήτητα στο ελληνικό rock της “Ευλαμπίας”. Και αν η “Ευλαμπία” ήταν πρωτοπορία για τα early eighties, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για το “Έχεις Κάνει Λάθος” ή το “Θα Φύγω”. Στιχουργικά, από την άλλη πλευρά, οι Ταξιδευτές κινήθηκαν σε εντελώς ανέμπνευστους δρόμους. Οι στίχοι δεν προσβάλλουν σε καμία περίπτωση τον ακροατή, όμως δεν τον «ταξιδεύουν» κιόλας. Για παράδειγμα, οι στίχοι στο τραγούδι “Σε Περιμένω”: «Είναι γιορτή και είμαι σπίτι /Όπου να ’ναι θα γυρίσεις/Σαν τρελός σε περιμένω/Το κουδούνι να χτυπήσεις/Μα εσύ αργείς κι εγώ σε θέλω/Η καρδιά μου πάει να σπάσει/Πάνε μέρες που τον έλεγχο έχω χάσει/Μα έχω μάθει να υπομένω». Εξαντλούνται δηλαδή οι Ταξιδευτές σε μία βαρετή και συνηθισμένη περιγραφικότητα. Ο δε “Έρωτας”, τον οποίο πραγματεύεται το συγκεκριμένο τραγούδι, μένει στο επίπεδο της πεζής καθημερινότητας, της κοινότοπης παράθεσης λέξεων. Οι λέξεις δεν γίνονται στίχοι - δεν καταφέρνουν να δώσουν στον ακροατή το νήμα που θα τον οδηγήσει στην ταύτιση με τους στίχους του, ή που θα τον κάνει να γυρέψει να ξανακούσει μια μελωδία τους.Μοναδική εξαίρεση, πέρα από τη μετριότητα, αποτελεί το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου με τίτλο “Μάτια Μου”. Εδώ μάλιστα ο τραγουδιστής της μπάντας Γιώργος Τομπαζιάδης δείχνει να βαδίζει σε πιο ασφαλή μονοπάτια, αφού το ηχόχρωμά του ταιριάζει καλύτερα με την παραδοσιακή φόρμα, παρά με το rock ύφος που ακολουθεί στα επόμενα κομμάτια. Η δε κρητική λύρα προσέδωσε στο συγκεκριμένο τραγούδι χαρακτήρα. Και νομίζω πως αυτός ο παραδοσιακός ήχος του τελευταίου είναι ο δρόμος στον οποίο θα πρέπει να στραφούν τα νεαρά μέλη των Ταξιδευτών, ώστε να μας δώσουν κάτι καλύτερο από το αποτέλεσμα αυτού του δίσκου.
