Ομολογώ ότι ο συγκεκριμένος δίσκος με παίδεψε και με μπέρδεψε πολύ μέχρι να καταλήξω στο εάν μου άρεσε ή όχι. Τον άκουσα πάααρα πολλές φορές και σε διάστημα πολλών ημερών, για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι, εν τέλει, μου άρεσε. Τα γνωστά ονόματα που απαρτίζουν τη θηλυκή δημιουργική «αγία» τριάδα του (μουσική η Ευανθία Ρεμπούτσικα, στίχους η Ελένη Ζιώγα, τραγούδι η Έλλη Πασπαλά), αποτελούσαν, από τη μία, εγγυήτρια δύναμη για ένα καλό αποτέλεσμα, από την άλλη όμως ο δίσκος μου μύριζε πολύ…γυναικεία(!). Αυτό μπορεί να είναι και καλό, μπορεί όμως να αποτελέσει και τροχοπέδη, αφού εάν και οι τρεις συντελεστές έχουν έναν κοινό παρονομαστή - στη συγκεκριμένη περίπτωση γυναίκες και φίλες - ο δίσκος μπορεί να καταλήξει και μονότονος.Είναι γεγονός ότι ο δίσκος κινείται ως ύφος στο γνωστό κοσμοπολίτικο στιλ, το οποίο έχουμε συνηθίσει στις δουλειές είτε του διδύμου Ρεμπούτσικα-Ζιώγα, είτε της Έλλης Πασπαλά. Την ασφάλεια αυτή δεν την εγκατέλειψαν, κάτι που είναι περισσότερο εμφανές στην εναρκτήρια “Πόλη”, με την παράσταση να την κλέβει η πολίτικη λύρα του δεξιοτέχνη Σωκράτη Σινόπουλου. Το ταξίδι σε μέρη εξωτικά της Ανατολής συνεχίστηκε σαφέστατα και με το “Πώς Να Ξεχάσω” αλλά και το ομότιτλο “Ο Χορός Των Άστρων”. Αυτό όμως που αποτέλεσε τεράστια και πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα, ήταν η πολύ επιτυχημένη πορεία της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε ένα μουσικό στιλ όπου δεν την είχαμε συνηθίσει: στο χασάπικο. “Ο Αύγουστος”, είναι ένα θαυμάσιο χασάπικο το οποίο σε παρασύρει με το ρυθμό του, ενώ ο Γιώργος Κοντογιάννης στο μπουζούκι δίνει τα ρέστα του… αλλά και η ερμηνεία της Πασπαλά, ήταν αυτό που έπρεπε. Έδωσε ξεχωριστή ποιότητα και αξιοσημείωτο πάθος στο αγαπημένο τέμπο των 4\4. Εξαιρετική ήταν επίσης η γεμάτη ζωντάνια ερμηνεία της Πασπαλά στο “Στοίχημα Στον Έρωτα”, ενώ τραγούδησε πολύ τρυφερά και ανάλαφρα και στο ήδη γνωστό μας από τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, “Alma Libre”. Όσο περνούν τα χρόνια, η Πασπαλά γίνεται όλο και πιο ώριμη ως ερμηνεύτρια, κερδίζοντας σε ηχοχρώματα και θέρμη στη φωνή της. Τη συγκεκριμένη δουλειά δε, φάνηκε να την υποστήριξε ερμηνευτικά με πολύ κέφι και όρεξη. Η Ελένη Ζιώγα από την άλλη, κινήθηκε στους γνωστούς της δρόμους της ερωτικής, ρομαντικής στιχουργίας. Δεν έδωσε κάτι που θα μείνει αξιομνημόνευτο ούτε και στον δίσκο αυτό, η δουλειά της όμως είναι αξιοπρεπής και φαίνεται ότι ξέρει πολύ καλά τη συνταγή της επιτυχίας. Εν κατακλείδι, τα δέκα τραγούδια του Χορού Των Άστρων είναι ένα προς ένα μία ιδιαίτερη και ξεχωριστή ιστορία το καθένα, πολύ προσεγμένη, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, μακριά από τη λογική του «γεμίσματος» και της διεκπεραίωσης, ακόμη και σε ότι αφορά τα «τραγούδια της δεύτερης ακρόασης», όπως για παράδειγμα το πολύ αισθαντικό “Ψέμα Είναι”, που βγάζει δύναμη ακόμη και μέσα από τις παύσεις. Μοναδική καλλιτεχνική ένσταση, η φωτογραφία του εξωφύλλου με τις τρεις πρωταγωνίστριες σε ρόλους αιθέριων υπάρξεων με φόντο τη θάλασσα. Είναι παράταιρη με το ύφος του δίσκου, αλλά και με το γενικότερο καλλιτεχνικό προφίλ της Πασπαλά και της Ρεμπούτσικα. Προσωπική γνώμη και άσχετη με το μουσικό μέρος, αλλά νομίζω ότι οι λεπτομέρειες κάποιες φορές σηματοδοτούν την ποιότητα ενός καλλιτεχνικού έργου.
