Ο Γιώργος Γραβιάς είναι ένας κλασικοσπουδασμένος κιθαρίστας, με θητεία στο λαϊκό τραγούδι και τη παραδοσιακή μουσική, αλλά και με rock γούστα. Όλες του αυτές τις αγάπες προσπαθεί να τις ενώσει σε τούτο το πρώτο του album, που τον βρίσκει να διασκευάζει κάμποσα παραδοσιακά μας τραγούδια, απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας. Αυτό που σίγουρα καταφέρνει ο Γραβιάς εδώ, είναι να επιδείξει τη δεξιοσύνη του - μηχανάκι μοιάζει ώρες-ώρες ο άτιμος – καθώς και να σταθεί στο ύψος της τεχνικής πρόκλησης, η οποία τον καλεί να αναπαράγει όλες αυτές τις παραδοσιακές μελωδίες με μοναδικό όπλο την κιθάρα του. Το παίξιμό του ομολογώ πως είναι ιδιαίτερο. Επί της ουσίας όμως, τί έχει να μας πει; Όχι και πολλά, κατά την άποψή μου πάντα. Μάλλον αναμενόμενα είναι τα αποτελέσματα, όταν επιλέγεις να αφαιρέσεις απ’ όλα αυτά τα τραγούδια τη ζωογόνα τους δύναμη. Την απλότητα κατά κύριο λόγο και την ποικιλομορφία τους. Θα πρέπει να είσαι μέγας μάστορας, και δεν εννοώ στα χέρια, για να φέρεις σε πέρας μια τέτοια αποστολή. Να τα βάλεις δηλαδή με τον “Αμάραντο” και με το “Μήλο Μου Κόκκινο”. Εάν, βέβαια, ρέπεις προς μια εκνευριστική φλυαρία και ταυτόχρονα θεωρείς πως τα ηχοχρώματα της κιθάρας σου μπορούν να αντικαταστήσουν με επιτυχία το βιολί, τον τζουρά, το κανονάκι και τη λύρα, τότε το πιθανότερο είναι να καταλήξεις με ένα album σαν το Αίμος. Αρκούντως κιτς, φανερά επίπεδο και τελικά βαρετό, για τον ακροατή τουλάχιστον. Οι όποιες δηλώσεις για rock και σύγχρονες προσμίξεις με την ελληνική παράδοση, εξαντλούνται κι αυτές στη σφαίρα της εκτέλεσης. Τις αναγνωρίζεις, τις ακούς να περιφέρονται, νοιώθεις όμως πως αδυνατούν να τρυπήσουν το κέλυφος των τραγουδιών και να τραβήξουν για τον πυρήνα.Δεν είναι μόνος του ο Γραβιάς εδώ, τον συνοδεύουν αρκετοί μουσικοί, απλά όλοι τους στέκονται στη σκιά, παίζοντας έναν μάλλον συνοδευτικό ρόλο. Τέλος, η έκδοσή του album το προσπαθεί να είναι δίγλωσση, τα αποτελέσματα όμως είναι αμφιβόλου ποιότητας. Τώρα που το σκέφτομαι, το όλο εγχείρημα του Αίμος μοιάζει λίγο με τις αποτυχημένες αποδόσεις κάποιων απ’ τους τίτλους του στα αγγλικά. Όπως το “Μελαχρινό” που γίνεται “Dark Skin”, η άμοιρη “Κοντούλα Λεμονιά” που βαφτίζεται “Short Lemon Tree” και ο “Κυρ Κωστάκης” που αναβαθμίζεται σε “Mr. Costakis”.
