Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένας τελειομανής άνθρωπος, φύσει ανίκανος ως καλλιτέχνης να κάτσει στα αβγά του και να πάψει να παρατηρεί το τι συμβαίνει γύρω του ή να στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο του και να αφήσει τις νέες του δουλειές απλώς να επαναλαμβάνουν αξιοπρεπώς τα ήδη από χρόνια κεκτημένα. Για το νέο του λοιπόν album επιστράτευσε μια ολόκληρη dream team συντελεστών, στα πλαίσια της οποίας ο Μάνος Ελευθερίου και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος συναντούν τον Νίκο Μωραΐτη και τη Λίνα Νικολακοπούλου και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης με τον Στέφανο Κορκολή τον Τάσο Γκρους και τον Κυριάκο Παπαδόπουλο - ναι, τον γνωστό από διάφορα χιτάκια της «άλλης όχθης», με πιο πρόσφατο το εκκολαπτόμενο καψουροσουξέ του Κώστα Σερέτη “Δεν Σου Ζήτησα Τίποτα”. Το να ενοποιήσει κανείς όλα τα διαφορετικά νήματα που μπορεί να εκπορεύονται από δημιουργούς σαν και τους παραπάνω, εντάσσοντας μάλιστα στα πλαίσιά τους και τραγούδια υπογεγραμμένα από νέους συνθέτες και στιχουργούς, είναι σαν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Άλλοι θα καταγκρεμίζονταν στην άβυσσο μιας τέτοιας φιλοδοξίας, όχι όμως και ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος κερδίζει το στοίχημα της ενότητας του συνόλου βάζοντας ως βάση του τη φωνή του και την ερμηνευτική του κλάση. Σαν άλλος Πήτερ Σέλλερς, αποδεικνύεται έτσι ικανός να αλλάξει χίλια πρόσωπα μέσα στη διάρκεια των 45 λεπτών του album, υπηρετώντας επάξια τόσο τις πιο «έντεχνες» στιγμές, που απαιτούν ένα άλλο συγκινησιακό βάθος, όσο και τις πιο αμιγώς λαϊκές, που θέλουν μια πιο άμεση και καθημερινή προσέγγιση, αλλά και τις περισσότερο μοντέρνες, πιο pop αν αγαπάτε, πινελιές, οι οποίες χρειάζονται έναν αέρα πιο νεανικό και ανάλαφρο. Αν όμως ο Νταλάρας κάνει το δικό του χρέος και με το παραπάνω, δεν βρήκα δυστυχώς πως αναλόγως έπραξαν και οι συντελεστές του νέου του album, παλιότεροι μα και νεότεροι. Όχι πως έχουμε να κάνουμε με κακά τραγούδια από τα οποία λείπει η φροντίδα και ένα minimum μαστοριάς - αν και υπάρχει και η εξαίρεση της απρόσμενα κακόγουστης σκυλο-τσιφτετελέ αισθητικής του “Μη Ξεχνάς Τον Φαντάρο”. Αν το Με Το ’Να Πόδι Στ’ Άστρα... είχε βγει από κάποιον νέο τραγουδιστή, θα γράφαμε όλοι πιστεύω ειλικρινώς έναν καλό λόγο. Όταν όμως έχεις να κάνεις με τον Γιώργο Νταλάρα, που πίσω του υπάρχει τόση ιστορία και τόσες κορυφές, τα τραγούδια αυτά είναι λίγα, έως πολύ λίγα. Το ραδιοφωνικό hit “Θα Περιμένω Εδώ” αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα, όπως και τα “Σε Φεγγάρια Λυπημένα”, “Πολλές Σημαίες” ή το “Μια Ζωή Στο Ίδιο Τραίνο” - τραγούδια από τα οποία λείπει δραματικά ο παλμός, το χρώμα και, τελικά, η άποψη για το τι συνιστά σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Βέβαια το Με Το ’Να Πόδι Στ’ Άστρα... διαθέτει και αντίλογο. Αντίλογο που εκπροσωπούν κάποια καλοβαλμένα τραγούδια, όπως λ.χ. το “Ρίξε Μια Σκάλα Στο Φεγγάρι”, το έξοχο “Η Αιτία Είσαι Εσύ”, το καθαρόαιμο λαϊκό ρεφρέν του “Η Ελλάδα Καίγεται”, η “Ομόνοια” ή το “Ναύπλιο” - όλα ερμηνευμένα υποδειγματικά από τον Νταλάρα. Από όλα όμως αυτά, μονάχα το “Η Αιτία Είσαι Εσύ” είναι ένα πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι, με έναν αρκούντως σύγχρονο μελωδικό και ενορχηστρωτικό αέρα και ένα ακαταμάχητα γοητευτικό refrain, φτιαγμένο από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Οι υπόλοιπες καλές στιγμές της δουλειάς δεν είναι παρά αποτέλεσμα μιας καλαίσθητης ανακύκλωσης ηχητικών και στιχουργικών δεδομένων, που πολλές φορές μας έχουν απασχολήσει στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με τρόπους και προσεγγίσεις σαφώς πιο συγκλονιστικές και εμπνευσμένες - με ορισμένες από αυτές να φέρουν μάλιστα την υπογραφή των ίδιων ανθρώπων οι οποίοι υπογράφουν και τα παρόντα. Έτσι ως έχει σήμερα το σκηνικό στο ελληνικό τραγούδι σαφώς και είναι καλοδεχούμενα. Βρίσκω όμως πως για Γιώργο Νταλάρα δεν είναι αρκετά...
