Οι καλές γλώσσες διεθνώς μιλάνε για μια πολλά υποσχόμενη δημιουργό, που καταφέρνει να μπερδέψει γοητευτικά τη δυτικότροπη μουσική με την ελληνική παράδοση, προσφέροντας με τις ζωντανές της εμφανίσεις ethnic/world νύχτες που περιλαμβάνουν από jazz στιγμές μέχρι μικρασιατικές διασκευές. Αλλά και η ίδια η Αθηνά Ανδρεάδη δεν χάνει την ευκαιρία να μας θυμίσει τόσο τις ελληνικές της ρίζες, όσο και το πόσο βαθιά έχει επηρεαστεί η μουσική της από το γεγονός αυτό. Ύστερα λοιπόν από έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό live ανά την Αγγλία, αλλά και ένα EP που προηγήθηκε, η Ανδρεάδη κάνει το δισκογραφικό της ντεμπούτο με το Breathe With Me.Όλες οι ενδείξεις, πριν ακούσει κανείς τούτο το album, τον προκαταβάλλουν θετικά. Εδώ και κάμποσες μέρες, άλλωστε, όλο και κάπου θα έχετε πέσει πάνω σε κάποια παρουσίαση. Νέα, ταλαντούχα καλλιτέχνης, με άποψη, ενδιαφέρουσες ιδέες και ικανούς συνεργάτες (ο Γιώργος Ανδρέου πρωτοστατεί στην παραγωγή) - αυτά λέει η πιάτσα. Σε γενικές γραμμές δεν θα διαφωνήσω, ίσα-ίσα που θα προσθέσω και την ευγενική γοητεία την οποία αβίαστα αναδύει η μορφή της Αθηνάς Ανδρεάδη. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη μουσική πρόταση και νομίζω πως στην πράξη τα πράγματα δεν μοιάζουν και τόσο ιδανικά. Η πρώτη μου ένσταση αφορά περισσότερο τους τύπους, μα θεωρώ πως έχει την αξία της. Η Αθηνά Ανδρεάδη, λοιπόν, προβάλλει μια ελληνική - αλλά και παγκόσμια - μουσική παιδεία, τόσο από μέρους της, όσο και από την πλευρά των μουσικών της, γεγονός που, κατά την ίδια, διαμορφώνει έντονα και το ηχητικό αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, μας προαναγγέλλει ένα ethnic/world album, με δυτική βάση, μα και με έντονο το ελληνικό στοιχείο. Το τυπικό πρόβλημα λοιπόν είναι πως το album απέχει αρκετά απ’το να περπατήσει πάνω σε τέτοιους μουσικούς δρόμους. Αναφέρομαι βέβαια στην ουσία του, γιατί ψήγματα ελληνικών στοιχείων προφανώς και υπάρχουν διασκορπισμένα. Ο ζεϊμπέκικος ρυθμός του “Inside Out”, το λαούτο και η ηπειρώτικη εισαγωγή στο “Let Me In” βρίσκονται εκεί, μα είναι σταγόνες σε μια λίμνη φτιαγμένη από τυπικές μπαλάντες με κλασικά και jazz ηχοχρώματα.Αλλά ακόμα κι αυτές οι σκόρπιες γεύσεις δεν καταφέρνουν να μπερδευτούν ευφάνταστα με το κυρίως μουσικό σώμα του album, να ενωθούν μαζί του παράγοντας μια φρέσκια μουσική πρόταση, που να ξεπερνά τη μετριότητα. Περισσότερο με στολίδια τα οποία προέκυψαν στην πορεία μοιάζουν, τοποθετημένα εκεί για να επαληθεύσουν τις προθέσεις της δημιουργού, χωρίς να πείθουν πως πρόκειται για μια πηγαία κατάθεση. Εάν τώρα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα και απογυμνώσουμε το σύνολο των τραγουδιών, θα βρεθούμε αντιμέτωποι κυρίως με μερικές ερωτικές jazz μπαλάντες, συμπαθητικές το δίχως άλλο, αλλά μάλλον συντηρητικές και με μια ροπή προς το μελό - ειδικά αν συνυπολογίσουμε τους στίχους και την ερμηνεία της Ανδρεάδη. Η τελευταία διαθέτει μεν τις απαραίτητες φωνητικές ικανότητες, διακρίνεται όμως και από κάποιες τέτοιες υπερβολικά «δραματικές» τάσεις στον τρόπο που τραγουδάει. Στιχουργικά πάλι, χαρακτηριστικό του παραπάνω κλίματος είναι το εξής τετράστιχο (από το “Breathe Again”): «Breathe with me, die for me, I believe in love that lasts, I believe in a dream for us». Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που, έστω και πρόσκαιρα, σε αποζημιώνουν. Η γλύκα της μελωδίας του “Pretty Things” για παράδειγμα, η οποία δένει όλο χάρη με τη φωνή, αλλά και η στιχουργική θεματική του, που ξεφεύγει από τη μανιέρα του album, έχω την εντύπωση πως δείχνουν το δρόμο.Τελειώνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για το παρθενικό βήμα μιας νέας δημιουργού που αξίζει να την παρακολουθήσουμε, μιας και φαίνεται να διαθέτει την πρώτη ύλη, ακόμα και αν εδώ δεν αποδεικνύεται έτοιμη να τη διαχειριστεί. Στήνει βέβαια ένα χαριτωμένο album, μα τελικά, μάλλον υπόσχεται πολλά περισσότερα από αυτά που μπορεί να μας προσφέρει στην πράξη.
