Στον τροπικό του Sigma οι άνθρωποι ζουν σε αιώνια παραζάλη. Γεμίζουν τα ποτήρια τους από το μεσημέρι, και το βράδυ πέφτουν να κοιμηθούν σε ιδρωμένα σεντόνια, βασανισμένοι από δυσβάσταχτα συναισθήματα και κολασμένες μουσικές. Ξαφνικά, λίγο φως χτυπά τα βλέφαρά τους και ξυπνάνε. Κι ακούνε τη μπάντα που γυρνάει στα στενά της πόλης τους. Ο ήχος είναι γνώριμος, μα κάτι μοιάζει διαφορετικό. Υπάρχει μια ασημένια γραμμή χαράς. Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο σκάει στα χείλια τους, για πρώτη φορά. Αυτά λίγο πολύ είναι πράγματα που μπορεί να φανταστεί κανείς ακούγοντας το νέο πόνημα των Sigmatropic, με τίτλο Dark Outside. Η μεγαλύτερη ευδιαθεσία που διακρίνει βέβαια το εν λόγω album δεν σημαίνει ότι εγκατέλειψαν τον σκοτεινό τους ήχο: το πρώτο κομμάτι είναι υπόγεια υποβλητικό, η συνέχεια όμως είναι τέτοια που είναι αδύνατο να μη νιώσεις μια μικρή ανάταση, από το δεύτερο κιόλας τραγούδι (“A Song In My Wallet”) η οποία, αν και με σκαμπανεβάσματα, διατηρείται ως αίσθηση μέχρι το τέλος, χάρη σε κομμάτια όπως το “Ours At Least” (ερμηνευμένο εδώ από τον Jim Sclavunos των Nick Cave & The Bad Seeds, σε μια διαφορετική εκδοχή από αυτήν του ομώνυμου single) ή το “New Life”. Στα μεσοδιαστήματα όμως η αναμενόμενη «σκοτεινιά» είναι παραπάνω από αισθητή. Η διακριτική παρουσία ηλεκτρονικών στοιχείων δίνει στον ήχο του group τη γνώριμη ατμοσφαιρική υπόσταση του, ενώ ταυτόχρονα τα πνευστά ενισχύουν το λυρισμό που προκύπτει από τις μελωδίες. Οι στίχοι, άκρως ποιητικοί, δημιουργούν εικόνες βγαλμένες από τη λογοτεχνία - αφήνοντας ωστόσο να διαφανεί ένας ελαφρύς κυνισμός - και βγαίνουν θεαματικά μπροστά χάρη στις πολύ δυνατές ερμηνείες, τόσο του Άκη Μπογιατζή και της Άννας Καρακάλου, όσο και των διαφόρων guests: πέρα από τον Sclavunos, βρίσκουμε εδώ την Carla Torgerson των Walkabouts, τον Robert Fisher των Willard Grant Conspiracy, και τον Howe Gelb των Giant Sand. Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν θα ήταν τίποτα, αν δεν στηρίζονταν στις μεγαλόπνοες συνθέσεις που απαρτίζουν αυτό το album. Η μαγεία, λοιπόν, του Dark Outside έγκειται στο ότι κατορθώνει να συνδυάσει τη μελαγχολία με τη χαρά, τον πόνο με την ευχαρίστηση, την ειλικρίνεια με την ειρωνεία και τον φόβο με την ελπίδα, μέσα από συνθέσεις άλλοτε απλές και άλλοτε συγκλονιστικές. Μα πάνω απ’ όλα, δημιουργεί έναν κόσμο ο οποίος αποτελείται από ολόκληρο το φάσμα των συναισθημάτων που βιώνουμε ως άνθρωποι και δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθεί κανείς, αν θέλει να βγει αλώβητος από τις μεγαλύτερες δυστυχίες: να χαμογελάει, ακόμα κι αν αυτό το χαμόγελο είναι γλυκόπικρο.
