Λίγες φορές σε τούτο το επάγγελμα μπορείς να φανείς τόσο τυχερός ώστε να πέσεις, την ώρα της κυκλοφορίας του, σε έναν από εκείνους τους δίσκους που είναι προορισμένοι να αλλάξουν τα δεδομένα. Σε ένα timing δηλαδή όπου να μπορείς να μετρήσεις αντιδράσεις, απήχηση και τη διάμετρο της καμπύλωσης που επιφέρει η παρουσία τους στο συνεχές του χωροχρόνου. Είναι το κρυφό όνειρο όλων όσων κάνουν αυτή τη δουλειά - και μερικούς τους τρώει τόσο, ώστε καταλήγουν να βλέπουν μεγάλα και σπουδαία πράγματα εκεί που δεν συμβαίνουν. Αν και αναγνωρίζω τον κίνδυνο της τελευταίας παρατήρησης, είμαι παρόλα αυτά πρόθυμος να βάλω το όποιο όνομά μου ως κριτικός και τη φήμη που μου ’χουν φορτώσει σε διάφορα forum εκεί έξω ως «κακού του Avopolis» στο ότι το Kafka των Socos & The Live Project Band είναι ένας τέτοιος σπουδαίος δίσκος. Θα το παρομοίαζα με ένα παράθυρο που άνοιξε ξαφνικά εκεί όπου μέχρι τώρα υπήρχε μόνο ένας τοίχος, επιτρέποντας στον φρέσκο, δροσερό αέρα να μπει μέσα με ορμή, αλλάζοντας άρδην την εικόνα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από μια αρχή. Εγκέφαλος της μπάντας είναι ο Socos, το μουσικό όραμα του οποίου ενσαρκώνουν ως συνοδοί άλλα επτά άτομα, πέντε μουσικοί και δύο χορευτές, με πιο ευδιάκριτη ανάμεσά τους τη γνωστή από τις συνεργασίες της με τον Χρήστο Αλεξόπουλο Μαρία Λαντσίνου, τα φωνητικά της οποίας προσδίνουν έναν ιδιαίτερο τόνο στην παρούσα ηχογράφηση. Το Kafka είναι η δεύτερη δουλειά του σχήματος μετά τα Δάκρυα Του Ονείρου τρία χρόνια πριν - ένα επίσης ενδιαφέρον album, που όμως αφήνεται πλέον κάτι έτη φωτός πίσω. Όσο για το Kafka, είναι, όπως φανερώνει και ο τίτλος του, μια δουλειά επηρεασμένη από το έργο και το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα Franz Kafka, η οποία εκδίδεται ως ένα ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό θέαμα: διπλό cd, DVD με τους Live Project Band σε ζωντανή δράση και όλα αυτά σε μια εκπληκτική έκδοση, συνοδευόμενα από ένα πολυσέλιδο βιβλίο, με τους στίχους των τραγουδιών, με καταπληκτικές έγχρωμες φωτογραφίες του Παναγιώτη Λάμπρου και με 21 ευρηματικά σκίτσα της Άλκηστης Σκαρλάτου. Είναι πραγματικά απίστευτο που μια μικρή εταιρεία σαν την Puzzlemusic μπόρεσε - και τόλμησε - να χρηματοδοτήσει μια τέτοια έκδοση. Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια, γιατί πρόκειται για μια έκδοση-σταθμό, που εκ των πραγμάτων γράφει ιστορία για τα ελληνικά δεδομένα, πόσο μάλλον όταν ευτυχεί να συνοδεύει μια τέτοια δισκάρα. Τα βλέπετε αλήθεια εσείς στις μεγάλες εταιρείες αυτά; Που επιμένετε να βγάζετε ελληνικά cd με κάτι οικτρά, φτηνιάρικα artworks, γεμάτα με τις φάτσες των τραγουδιστών σε διάφορες πόζες; Το τι συμβαίνει τώρα στον ηχητικό τομέα της δουλειάς δεν είναι διόλου εύκολο να περιγραφεί. Οι Socos & The Live Project πειραματίζονται, αυτοσχεδιάζουν, εμπνέονται ελεύθερα από ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σας, ηχώντας έτσι αλλού πιο rock, αλλού πιο ηλεκτρονικοί, αλλού σαν να βγήκαν από κάποιο alternative metal σκηνικό, αλλού πιο κινηματογραφικοί, αλλού σαν δοσμένοι σε μια ταρκοφσκικών προδιαγραφών συνένωση της ποίησης με τη μουσική. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι στις ευχαριστίες βρίσκει κανείς βαλμένα πλάι-πλάι τα ονόματα των Orbital, των Prodigy, του Astor Piazzolla, του Jean-Baptiste Lully, του Uli Jon Roth και του...Jason Becker!!! Δεν είναι, επομένως, εύκολο το άκουσμα που παράγουν οι Socos & The Live Project Band και δεν θα χωνευτεί από το λεγόμενο ευρύ κοινό. Είναι όμως μεγαλειώδες, είναι συναρπαστικό, είναι γεμάτο ατόφιο συναίσθημα και, ενώ είναι μίλια μακριά από κάθε τι συνηθισμένο, πετυχαίνει να διατηρήσει μια ξεκάθαρη ελληνική ταυτότητα - πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, μα τόσο ουσιώδες. Αν προσπαθήσεις να διαλέξεις highlights θα γίνεις αναπόφευκτα φλύαρος. Θα θες να μιλήσεις για το αξέχαστο ηλεκτροσόκ του “Πάνω Απ’ Το Μνήμα Του J. S. Bach”, για το πόσο παράφορα αγάπησες το “Μεσ’τον Ουρανό, Με Χάδια Κράτα Με...” (λες και ήταν πραγματικό ανθρώπινο πλάσμα), για το “Le Coucou”, όπου για λίγο πίστεψες πως η Κατερίνα Γώγου γύρισε από τους νεκρούς, έτσι για να ξαναρίξει μια σφαλιάρα στο σύστημα. Αλλά και για τις μαγευτικές, πολλαπλές διαστάσεις του “Τόσο Λίγο”, για το πώς κόντεψες να βιώσεις τη βουδιστική Νιρβάνα ακούγοντας το “Πράσινο...Αυτό Της Γης Το Ανοικτό”, για τον όρκο που πήρες ότι ξαναείδες τους Sepultura στην Ελλάδα στο “Tribalism”, για τα δυσθεόρατα ύψη όπου σε πετάει η “Κοκαΐνη” και για τόσα άλλα ακόμα... Όμως το σημαντικότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι δεν βρίσκεις ούτε μια μέτρια ή αδιάφορη σύνθεση σε πάνω από δύο ώρες μουσική. Αντιθέτως μάλιστα, μπορεί να κολλήσεις τόσο άσχημα με το Kafka που να κλειστείς σπίτι σου βάζοντάς το σε ένα ατελείωτο repeat, ξεχνώντας τους πάντες και τα πάντα...
