Από το 1988, όταν μας συστήθηκαν ως ντουέτο με το πανσπάνιο πλέον Tin Invaders, οι Κεφάλαιο 24 χτυπούν την πόρτα της εγχώριας δισκογραφίας αραιά, διακριτικά μα πάντοτε έχοντας κάτι να πουν. Κάτι που δεν υπακούει σε ρεύματα, επιταγές της βιομηχανίας κτλ., μα στις δικές τους εσωτερικές παρορμήσεις και ανάγκες. Το διπλό Drop In/Drop Out αποτελεί κατά τη γνώμη μου την καλύτερη ως σήμερα δουλειά τους, καθώς όχι μόνο δεν ηττάται έτσι καθώς απλώνεται σε τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια (σχεδόν δύο ώρες), αλλά βρίσκει και το group (Αντώνης Λιβιεράτος, Βαγγέλης Μπουλουχτσής, Περικλής Μπουλουχτσής) να έχει κατακτήσει νέα εδάφη εκφραστικής ωριμότητας. Πρόκειται για μια δουλειά δυσπροσπέλαστη, με έντονα πειραματικό και αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα. Μια δουλειά που, από τη φύση της, δεν θα αρέσει σε όλους - δεν προσποιείται καν άλλωστε πως αποζητά κάτι τέτοιο. Απευθύνεται συνειδητά σε εκείνους τους λίγους που ίσως να ενστερνίζονται το όραμα των δημιουργών της και έτσι αισθάνεται άνετα να κρύβεται μερικές φορές στα δικά της σπήλαια, ξεχνώντας εντελώς την παρουσία του ακροατή. Ακόμα όμως και όταν συμβαίνει αυτό, αφήνοντάς σε μετέωρο, να αναρωτιέσαι «τι παίζει τώρα ρε παιδιά», πείθεσαι ότι οι Κεφάλαιο 24 το εννοούν. Γιατί το album τους έχει μια γνησιότητα, ένα κάτι που σε τραβάει και δεν σε αφήνει να μπαϊλντίσεις και να πατήσεις το stop, μια παράξενη συνοχή η οποία επιτυγχάνεται με έναν μαγικό θαρρείς τρόπο. Πρόκειται για αξιοθαύμαστο επίτευγμα, ειδικά εφόσον μιλάμε για ένα διπλό album γεμάτο με μια έξω από τα συνηθισμένα μουσική.Αναζητώντας highlights στο σύνολο είναι δύσκολο να μη σταθείς στο κινηματογραφικής αισθητικής “Cinematica” (το οποίο ακούμε σε μια ζωντανή εκτέλεση του 2004 από το Μικρό Μουσικό Θέατρο), μια «σύνθεση» που φαντάζει ως το soundtrack επιστημονικής φαντασίας που προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν οι Orbital. Άλλοι αναγκαίοι σταθμοί είναι νομίζω το εντυπωσιακά απόκοσμο “Dust”, με το οποίο και ανοίγει το Drop Out τμήμα της δουλειάς, το γοητευτικό “Prague 1924”, το “Fly Away (A Song For Syd)” - ένας θαυμάσιος φόρος τιμής στον Syd Barrett - καθώς και στιγμές όπως τα “Arctic Jungle” (σε ζωντανή εκτέλεση από την Πάτρα), “Drop Out” και “White Shadow”, αργόσυρτες «συνθέσεις» που σου δημιουργούν την αίσθηση της τελετουργικής μύησης στις αλήθειες κάποιας παράξενης λατρείας.
