Η μουσική χάνεται στα βάθη της ιστορίας παρέα με τα χνάρια του είδους μας. Ικανοποιεί κάποια αρχέγονη ανάγκη, όπως λένε. Σε φέρνει σε επαφή με την αρχή των πάντων, σαν το νεράκι που κρύβει μέσα του τα μυστικά της ζωής. Σαν τη θάλασσα του εξωφύλλου τούτου του δίσκου, που σε καλεί και σου ξυπνάει ξεχασμένες μνήμες. Αυτός ο αιώνιος μουσικός μίτος έχει εμπιστευτεί την άκρη του στον Ψαραντώνη, ο οποίος, σαν άχρονος γέροντας, έχει μια σχεδόν μαγική ικανότητα να ρίχνει ματιές σε αόρατες για τους γήινους αλήθειες και να τις κάνει τραγούδια. Αλήθειες που προϋπάρχουν της γης, των ανθρώπων, του Θεού και του Διαβόλου. Που τα υπερβαίνουν και τα αγκαλιάζουν όλα - το άσπρο και το μαύρο, το καλό και το κακό. Ο Ψαραντώνης δεν τραγουδάει, ανασαίνει. Η ανάσα του κρατάει τον ρυθμό, η ανάσα του μεταφέρει τα λόγια, αυτή είναι που καθοδηγεί το λαούτο και τη λύρα του. Ανάσα που πηγάζει από τα βάθη του χρόνου, τα ορίζει όλα και τα ενοποιεί. Φωνή, λόγια και μουσική. Προφανώς και η μουσική του - το μέσο του καλύτερα - είναι παραδοσιακή της Κρήτης, αλλά η γλώσσα και ουσία της είναι πανανθρώπινη. Απογυμνωμένη από τον αστικό μανδύα, που λατρεύουμε, τους ενισχυτές, τα μπλιμπλίκια, τα laptops, τα feedback και τα drum kits, μας καλεί να απολαύσουμε την αλήθεια της, καθαρή και ξάστερη σα τη θέα του Ψηλορείτη. Νοιώθεις πως τούτες οι «απλοϊκές» μαντινάδες αντλούν τη δύναμή τους από μια πηγή που βρισκόταν για πάντα εκεί. Εκατομμύρια χρόνια πριν τους Βυζαντινούς ύμνους, τα gospel, τα ποιήματα της Σαπφούς και τα αφρικάνικα τύμπανα. Όχι δεν είναι σκουριασμένες, όχι δεν είναι σκοροφαγωμένες. Έχουν τόσα πολλά να σου ψιθυρίσουν, αφού είναι μαζί αρχαίες αλλά και έτη φωτός μπροστά. Είναι μουσικές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Τέτοιους δίσκους δεν μπορεί να τους αγγίξει η κριτική. Τα λόγια δεν έχουν θέση πλάι σε μεταφυσικές εμπειρίες σαν το Astral Weeks του Van Morrison ή το Kind Of Blue του Miles Davis. Ούτε εδώ έχουν θέση. Ξέρετε, θρησκευτικές μουσικές δεν έχουν μόνο οι κάθε λογής θρησκευόμενοι, «θρησκευτικές» μουσικές έχουν και οι άθεοι και οι αγνωστικιστές. ΥΓ: Τα εύσημα στον Γιάννη Αγγελάκα, που το έχει βάλει για τα καλά το χεράκι του με την παραγωγή, στη Νίκη Ξυλούρη, η οποία, όποτε χρειαστεί, στέκεται επάξια δίπλα στον Ψαραντώνη και σε όλους όσους προσέφεραν τις πανέμορφες μαντινάδες τους.
