Η νέα ταινία της Όλγας Μαλέα έδωσε στον Κώστα Λειβαδά την ευκαιρία να καταπιαστεί για πρώτη φορά στην ως τώρα πορεία του με την κινηματογραφική μουσική επένδυση, λίγο μετά την επιτυχημένη του απόπειρα με ένα τηλεοπτικό soundtrack. Ευκαιρία που νομίζω πως ο Λειβαδάς αξιοποίησε και με το παραπάνω, κάνοντας ένα αρκετά αξιόλογο ποδαρικό και στον χώρο αυτόν.Το Πρώτη Φορά Νονός διαδραματίζεται σε ένα περιβάλλον πολύ οικείο στον Λειβαδά και η ας την πούμε «σύγκρουση» πολιτισμών την οποία παρουσιάζει είναι κάτι που ο ίδιος μπορεί να κατανοήσει ως βίωμα και όχι απλώς εγκεφαλικά και εγκυκλοπαιδικά. Αυτή η βιωματική προσέγγιση είναι, νομίζω, το μυστικό της επιτυχίας στην περίπτωση του παρόντος soundtrack, ακριβώς γιατί χάρη σε αυτήν μπερδεύονται τόσο γλυκά και πετυχημένα τα παραδοσιακά κρητικά ηχοχρώματα με το rock ‘n’ roll και τη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι. Τα οργανικά του Λειβαδά έχουν ζωή και πνοή και έξω από τις ανάγκες των εικόνων τις οποίες καλούνται πρωτίστως να υπηρετήσουν - είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι κάμποσες φορές νιώθεις μια δυσφορία που η κινηματογραφική σύμβαση τα υποχρεώνει να τελειώσουν στο ενάμιση ή τα δυο λεπτά, ενώ εσύ θα τα προτιμούσες να συνεχίζονται. Ξεχώρισα προσωπικά το “Γλυκό Του Κουταλιού”, τη “I.X. Σούστα”, το κεφάτο rock ‘n’ roll του “Τίτλοι Αρχής (Rock ‘n’ Roll - Χατζιδάκις Στις Μπασκέτες)”, το στοιχειωμένο από την Άγρια Δύση του Ennio Morricone “Απειλή Σύρραξης Μες Του Μαγιού Τις Μυρωδιές” και βέβαια το βασικό θέμα της ταινίας και τις διάφορες παραλλαγές του. Και νομίζω πως το χαρμάνι αυτό θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα στον Λειβαδά για μια μελλοντική δουλειά, η οποία θα κινείται στα ίδια μονοπάτια, απελευθερωμένη όμως από τον κινηματογραφικό μπούσουλα. Το soundtrack, τέλος, περιλαμβάνει και τρία τραγούδια. Δύο από αυτά, το “Πέτρα Σκληρή” με ερμηνεύτρια την Ελένη Τσαλιγοπούλου και το “Παράξενη Καρδιά” με τον ίδιο τον Λειβαδά είναι παλιότερα κομμάτια (του 2005 και του 1997 αντίστοιχα), υπάρχει όμως και ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι, το “Δώσε Την Ψήφο Σου Στο Διπλανό Σου” με τον Λειβαδά στα πρώτα φωνητικά και τη Ανδριάννα Μπάμπαλη να τον σιγοντάρει στα δεύτερα. Πρόκειται για ένα αρκετά ξεχωριστό τραγούδι, το οποίο απομακρύνεται από τη συνήθη θεματολογία και μιλάει πολιτικά, χωρίς όμως στόμφο και φανφάρες, μα με κέφι και έξυπνα λόγια. Είναι, κοντολογίς, ένα πολιτικό τραγούδι που μπορεί να εκφράσει έναν νέο άνθρωπο σήμερα, χωρίς να τον υποχρεώσει να ενστερνιστεί την απολιθωμένη, εμβατηριακή και κομμουνιστικών παραπομπών αισθητική των πολιτικών ασμάτων άλλων γενιών και άλλων εποχών.
