Το συγκρότημα των Onirama ξεκίνησε το 2000 από τη Θεσσαλονίκη με το παρμένο από το τραγούδι του Βob Dylan “Subterrenean Homesick Blues” όνομα Mixin Up The Medicine, που είχε ως στόχο - όπως αναφέρεται στο επίσημο site του συγκροτήματος - να αντικατοπρίσει το «ευρύ μουσικό φάσμα που κάλυπτε η μπάντα». Έπειτα από συνεχόμενα έτη εμφανίσεων σε clubs και νυχτερινά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης καθώς και σε beach bars της Χαλκιδικής, οι Onirama κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο album τους Δύσκολος Καιρός Για Πρίγκιπες, όπου εμπεριέχονται και οι χιλιοπαιγμένες από τα ραδιόφωνα επιτυχίες τους “Xoρός” και “Μια Μέρα Θα ’Ρθεις” - το τελευταίο διασκευή σε ένα παλιό τραγούδι των Μαϊκ Ροζάκης and The Play Boys. Παρά όμως την ξαφνική επιτυχία που γνώρισε το συγκρότημα με τα δύο παραπάνω τραγούδια, το σύνολο του δίσκου τους δεν τους δείχνει ικανούς να σταθούν ούτε στο ύψος αυτής, αλλά ούτε και στο βεληνεκές κάποιων φιλόδοξων ανακοινώσεων που συναντάμε στο διαδίκτυο γύρω από «γλυκιές και παθιασμένες αναμνήσεις» και «περίσσιο κέφι και ενθουσιασμό». Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια δουλειά κοινότοπη και πολύ συχνά επαναλαμβανόμενη. Αν βάλει κανείς τον δίσκο στο random play, με δυσκολία θα μπορέσει να καταλάβει ποιο τραγούδι αντιστοιχεί σε κάθε τίτλο, αλλά και πού τελείωνει το ένα κομμάτι και πού αρχίζει το επόμενο. Επιπλέον, οι Onirama δύσκολα μας πείθουν για το διακηρυγμένο ευρύ μουσικό τους φάσμα, όταν το ντεμπούτο τους χτίζεται ουσιαστικά γύρω από μια πραγματικά κεφάτη και δροσερή διασκευή (το “Μια Μέρα Θα ’Ρθεις” είναι η καλύτερη στιγμή της δουλειάς) και γύρω από ένα διάσημο μα κατά τα άλλα μέτριο δικό τους hit, το οποίο αναπαράγεται με δύο remixes και τρεις-τέσσερις αποτυχημένες απομιμήσεις (“Δύσκολος Καιρός Για Πρίγκιπες”, “Mιά Ζωή Τόσο Μικρή”, “Γη Και Ουρανός”, “O Παράδεισος Είναι Μακριά”). Την κατάσταση κάνουν ακόμα χειρότερη η μονότονη ερμηνεία του τραγουδιστή του group Θοδωρή Μαραντίνη, ο οποίος τραγουδάει τα πάντα με τον ίδιο τρόπο, αλλά και αρκετοί επιπέδου νηπιαγωγείου στίχοι, όπως «μα τι μας μένει, τι μας δένει, τι τρελαίνει την καρδιά/είναι πάντα αυτό που έχεις πιο κοντά/μα τι μας μένει, τι μας δένει, τι τρελαίνει την καρδιά/είναι πάντα αυτό που έχεις τελικά» (“Ο Παράδεισος Είναι Μακριά”) ή «ζωγραφιά με φόντο την τρέλα/και ο χρόνος μια μάσκα βαριά/χάνεσαι κι οι στιγμές περιμένουν/σαν το αύριο μια μέρα μακριά» (“Στιγμές”). Όλα αυτά δεν αφήνουν έτσι, τελικά, παρά μονάχα μια διασκευή και ένα συμπαθητικό εξώφυλλο. Τελικά μια διασκευή και ένας Bob Dylan δεν φέρνουν την άνοιξη...
