Albums σαν κι αυτό αποδεικνύουν περίτρανα πόσο φτωχές (μα και παραπλανητικές ίσως) είναι ταμπέλες όπως «έντεχνο», όταν πρόκειται να τα κατηγοριοποιήσουμε κάπου χάριν συνεννόησης. Κι αυτό γιατί η νέα δουλειά της Σαββίνας Γιαννάτου αποτελεί μια πρόταση για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, που νομίζω πως, ασχέτως του πόσο ωραία ή όχι τη βρίσκει κανείς, θα έπρεπε να απασχολήσει όλους όσους ενδιαφέρονται σοβαρά για αυτό. Όπως σημειώνει η ίδια η Γιαννάτου σε σχετικό σημείωμα, αφετηρίες της Μουσικής Δωματίων στάθηκαν, αφενός, ένα παλιό τραγούδι του Γιώργου Μουζάκη, το “Κάποιο Δειλινό” (το είχαν ερμηνεύσει - εξαιρετικά - ο Σώτος Παναγόπουλος και η Άντζελα Ζήλεια) και, αφετέρου, η ομότιτλη εκπομπή που έκανε χρόνια πριν στο Γ΄ Πρόγραμμα, «μια εκπομπή με μουσική επένδυση για άδεια δωμάτια», με κείμενα προερχόμενα από τη λογοτεχνία, την ποίηση και άλλους χώρους. Περιεχόμενό της είναι λοιπόν κυρίως δουλειές ποιητών, άλλων γνωστών στο ευρύ κοινό (Μπόρχες, Τάσος Λειβαδίτης, Ομάρ Καγιάμ) και άλλων μάλλον αγνώστων (Τάκης Σινόπουλος, Βαγγέλης Ροζακέας, Γιώργης Παυλόπουλος), οι οποίες μελοποιούνται λιτά, ανατρεπτικά και ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικά, με δράστες τα όργανα σπουδαίων μουσικών, όπως π.χ. το βιολοντσέλο του Νίκου Βελιώτη, το ακορντεόν του Ηρακλή Βαβάτσικα και το κοντραμπάσο του Μιχάλη Σιγανίδη. Πέρα δε από τα ποιήματα, η Μουσική Δωματίων φιλοξενεί και δύο διασκευές (διαφορετικού ύφους η κάθε μια) στο “Κάποιο Δειλινό”, μια - αναπάντεχη! - διασκευή στο “Σ’ Ένα Ανοιξιάτικο Λιβάδι” (από τη συνεργασία του Γιάννη Αγγελάκα με τον Βελιώτη), όπως και μια μελοποίηση ενός τμήματος από το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα. Αν όμως νομίζετε ότι οι παραπάνω πληροφορίες σας προετοιμάζουν επαρκώς για το τι πρόκειται να ακούσετε, είστε, φοβάμαι, πολύ γελασμένοι. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό που ορίζεται στο συγκεκριμένο album ως «μουσική» και «τραγούδι» είναι κάτι που παίζει με τα όρια και τις εσχατιές των εννοιών αυτών, προκαλώντας - ίσως και εξοργίζοντας κιόλας - κάθε παραδοσιακή προσέγγισή τους. Ελεύθεροι οργανικοί αυτοσχεδιασμοί κινούμενοι σε διάφορα αφαιρετικά επίπεδα συνυπάρχουν έτσι με απρόσμενους, μα συχνά φανταστικούς, φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς εκ μέρους της Σαββίνας Γιαννάτου. Και ναι μεν υπάρχουν εδώ κι εκεί μεμονωμένες περιπτώσεις όπου ίσως να γίνεται, κατά τη γνώμη μου, κατάχρηση αυτών των αυτοσχεδιασμών (“Σάσι…Μπλουζ”, “Το Ταξίδι”), στο σύνολο όμως του album αυτός ο σχεδόν απόκοσμος και αφάνταστα τολμηρός καμβάς όχι μόνο λειτουργεί, μα και απολήγει σε μελοποιήσεις που και τρομερά πρωτότυπες είναι, μα και τις αλήθειες και τα συναισθήματα των ποιητικών στίχων πετυχαίνουν να εκφράσουν. Αναζητώντας highlights, δεν ξέρεις πού να πρωτοαναφερθείς. Στην εύθραυστη τρυφερότητα του “Κύριε” (σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι); στο εκπληκτικά θεατρικό “Το Παιδί Και Οι Ληστές”, όπου η αφήγηση τελειώνει σε ένα αναπάντεχο, κατασπαραγμένο από άγχος κρεσέντο, φέρνοντας στο μυαλό τις πρώιμες, αριστουργηματικές δουλειές της Diamanda Galas; Στην εξαιρετική απόδοση της Γιαννάτου στο “Σ’ Ένα Ανοιξιάτικο Λιβάδι”, απόδοση απόλυτα εναρμονισμένη με το κοντραμπάσο πίσω της, που αποδίδει λεπτεπίλεπτα όλους τους χρωματισμούς που περιέχουν οι συγκεκριμένοι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα; Στη μεγαλειώδη και τόσο συγκινητική μελοποίηση του “Άνοιξέ Μου” (έστω και αν νομίζω πως το φινάλε που του επιφυλάχθηκε ήταν άκομψο); Στην εξαιρετική προσέγγιση του “Η Μαργαρίτα Δεν Έφτασε Ποτέ” και τον τρόπο που «σβήνεται» στους μονοκόμματους χτύπους της γραφομηχανής του “Είναι Κανείς Εδώ” - της πιο πειραματικής δηλαδή στιγμής της παρούσας δουλειάς; Στον πολυεπίπεδα σαγηνευτικό τρόπο με τον οποίον η μελοποίηση αναδεικνύει όλα τα πρόσωπα του Κωνσταντίνου στους “Παραλογισμούς Της Ιωάννας”; Ή μήπως στη δεύτερη διασκευή του “Κάποιο Δειλινό”, μια μεταμοντέρνα μα τόσο αισθαντική απόδοση στο παλιό αυτό τραγούδι του Μουζάκη, το οποίο αποκτά και μια επιπρόσθετη, πιο ρετρό διάσταση, όταν μπαίνουν στα φωνητικά ο Κώστας Βόμβολος με τον Γιάννη Αλεξανδρή, δίνοντάς του κάτι από επτανησιακή καντάδα; Είμαι σίγουρος πως, αν ο Μουζάκης μπορούσε να το ακούσει, θα σοκαριζόταν από τον ήχο, μα θα γοητευόταν από το ατόφιο συναίσθημα που εκπέμπει η ερμηνεία της Γιαννάτου...
