Με τραγούδια δικά του, αλλά και άλλων, επανέρχεται στη δισκογραφία ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, με ένα album για το οποίο το δελτίο τύπου μας πληροφορεί ότι πρόκειται, χμ, να αφήσει εποχή. Ίσως τα σχόλια για τα δελτία τύπου να κουράζουν κάποιους από τους αναγνώστες, δείχνουν όμως νομίζω κάτι από τη νοοτροπία της εταιρείας (πολλές φορές και των δημιουργών, όταν δεν γράφονται ερήμην τους), αν όχι για την ίδια τη δουλειά, τότε για τον τρόπο που πρόκειται να την πλασάρουν προς τα έξω (πράγμα που τελικά αφορά τους αναγνώστες - ακροατές - αγοραστές). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ας πούμε, έχουμε μια εξαιρετικά ηχηρή δήλωση, για ένα album που, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, δεν απομακρύνεται σπιθαμή από τα ως τώρα δεδομένα του Δημήτρη Ζερβουδάκη, αλλά αντίθετα ανακυκλώνει κεκτημένες κατακτήσεις και εκφραστικά μέσα. Πιο συγκεκριμένα, ο Ζερβουδάκης συνεχίζει να εξερευνά τα όρια μεταξύ μιας έντεχνης τραγουδοποιίας με καθαρές λαϊκές βάσεις και της δυτικότροπης ηλεκτρικής μπαλάντας, με το βάρος βέβαια να πέφτει, όπως πάντα, στην έντεχνη κατεύθυνση και όχι στο rock. Η εν λόγω εξερεύνηση γίνεται αναντίρρητα με συνέπεια, χωρίς όμως να πατά και σε ιδιαίτερα ψηλές κορυφές, ενώ δεν λείπει και μια αίσθηση επανάληψης, μια αίσθηση δηλαδή ότι όλα αυτά τα έχεις ξανακούσει με άλλες μορφές και λόγια και σε προηγούμενες δουλειές του τραγουδοποιού - ακόμα και σε περιπτώσεις κατά τα άλλα συμπαθείς, όπως π.χ. το “Ανείπωτα”, το “Θέλω Να Βγω Στον Ήλιο” ή το ”Με Το Κορμί Να Καίγεται”. Ο ίδιος δε ο Ζερβουδάκης είναι αλήθεια πως τα υπερασπίζεται με αρκετή πειστικότητα και τη γνώριμή του ζεστασιά, που αναπληρώνει ως έναν βαθμό τους φυσικούς περιορισμούς της φωνής του και τη συνακόλουθη μονοτονία των ερμηνειών του. Ας είμαστε όμως ρεαλιστές: κάτι τέτοιο ούτε εποχή έχει τα φόντα να αφήσει, ούτε, νομίζω, και να απασχολήσει με αξιώσεις το ευρύτερο κοινό, όσους δηλαδή δεν κατατάσσουν εαυτούς στους φίλους του δημιουργού. Το Στα Χαμηλά Και Στα Ψηλά μπορεί να μην στραβοπατά και να μην ξεπέφτει κάτω από ένα minimum επίπεδο, μπορεί ενίοτε να ηχεί συμπαθητικά, αλλά ως εκεί. Δεν έχει ούτε την απαιτούμενη έμπνευση, ούτε και τη δυναμική ώστε να προσφέρει κάτι που δεν έχουμε ήδη ξανακούσει (και μάλιστα από τον ίδιο τον Ζερβουδάκη) στον ηχητικό χώρο όπου κατατάσσεται.
