Προφανώς στο στρατόπεδο των Goin' Through και της Ιερής Οικογένειας (La Sagrada Familia) το βλέπουν αλλιώς το πράγμα, στα δικά μου όμως αυτιά η κατρακύλα ενός πάλαι ποτέ υποσχόμενου ονόματος του εγχώριου hip hop δεν έχει τελειωμό, πράγμα που δυστυχώς πιστοποιεί και το νέο τους άλμπουμ με τον ηχηρό τίτλο Vendetta -κατά τη γνώμη μου ό,τι χειρότερο έχουν ως τώρα παρουσιάσει.
Επί 75 λεπτά, οι Goin' Through βομβαρδίζουν τον ακροατή με ένα hip hop βαρύγδουπο, φαντεζί, φωνακλάδικο και συχνά ξιπασμένο, το οποίο όμως αποδεικνύεται τελικά πιο ανώδυνο και κενό και από αυτό του 50 Cent. Και δεν είναι ότι το έχουν χάσει εντελώς το touch: σκόρπιες μέσα στη φλυαρία του Vendetta βρίσκονται ορισμένες στιβαρές και καλοβαλμένες μελωδίες, που θυμίζουν καλύτερες και πιο ουσιαστικές μέρες του σχήματος. Είναι όμως στους στίχους και στις ερμηνείες που ηττώνται ανεπανόρθωτα, με τις τελευταίες να έχουν γίνει πια μια αναμενόμενη μανιέρα, η οποία επαναλαμβάνεται σε κάθε τους δίσκο, περιέχοντας λίγη μαγκιά, μια μεζούρα κοφτή αγριάδα και μια σκελίδα συναισθηματισμό σε σχεδόν στάνταρ δοσολογίες. Δεν ξέρω αν γίνεται ασυναίσθητα ή αν υπάρχει κάποιο καλλιτεχνικό κίνητρο (π.χ. η απόπειρα να δημιουργηθεί σχολή, καθώς όλοι οι προστατευόμενοι/συμμετέχοντες ραπάρουν παρόμοια), κατά την άποψή μου όμως καταλήγει κουραστικό.
Αλλά το πραγματικό Βατερλώ λαμβάνει χώρα στους στίχους και στην άποψη που προβάλλουν οι Goin' Through προς τα έξω. Από τη μια βαρυσήμαντες κουβέντες για την κατάσταση στην Ελλάδα (“Καλημέρα Ελλάδα”), βολές ενάντια σε «κομπλεξικούς μαλάκες σε φυλλάδες και έντυπα» (“Άντε”) ή σε όσους δεν μιλάνε σωστά ελληνικά (“Ας Λένε Ό,τι Θέλουν”) και αμπελοφιλοσοφίες περί έρωτα και ηθικής (“Μια Συγγνώμη”, “Άκου”, “Το Τραγούδι Μου (Θυμάμαι)”)• και από την άλλη samples σε Νίκο Καρβέλα (“Έχει Αρχίσει”), καλαμοκαβάλες για την εμπορική επιτυχία των CD τους (“Μες Στα Metropolis”) ή για τις επιδόσεις τους στο κρεβάτι («Τάρα με φωνάζουνε οι κούκλες στο κρεβάτι πρωί όταν ξυπνάνε και μου κλείνουνε το μάτι» -“12 Ακριβώς”) κι ένας κόσμος γεμάτος αστραφτερά clubs, όπου οι rappers της La Sagrada Familia ποζάρουνε ως VIP και κάνουν παιχνίδι με τα lifestyle γκομενάκια με τα μπλουζάκια Envo, τα οποία γουστάρουνε διασημότητα και χρήμα: «Ήσουν μέσα στο club και γούσταρες πάρα πολύ, καρφώθηκες όταν με είδες απ’ την πρώτη στιγμή/Ήταν πολλοί οι κοσμικοί μα δεν ήταν ειδικοί, το άφησες επάνω μου κι εγώ ήρθα εκεί» (“Έχω Μια Υπόνοια”) ή ακόμα χειρότερα «Είναι ψηλός δυο μέτρα, είναι MC και DJ/Τον λένε Νίβο, στις γυναίκες όλο ψέματα λέει» (“Τον Λένε Νίβο”).
Δεν ξέρω λοιπόν πώς ακριβώς το βλέπουν οι Goin' Through, για εμένα όμως η hip hop κουλτούρα δεν δοξολογεί ασυλλόγιστα τη βλαχοκαγκουριά και τη λεβεντομαλακία του σύγχρονου Νεοέλληνα, εκείνου που και άποψη επικριτική για τα πάντα έχει, αλλά και τα πάντα μετράει με βάση τη μούρη που πουλάει στα lifestyle κυκλώματα και τα χαζογκομενάκια τα οποία ρίχνει στα κάθε λογής clubs της συμφοράς. Η λογική λέει ότι το γκρουπ που έβγαλε 11 χρόνια πριν την Αναζήτηση και τόσο συγκίνησε με εκείνη τη θαυμάσια διασκευή στον “Γαρύφαλλο” (μα και με ορισμένα άλλα καλά τραγούδια έκτοτε) το γνωρίζει αυτό καλύτερα από μένα. Η Vendetta όμως δεν νομίζω πως το επιβεβαιώνει.
