Μπορεί ο Αλκίνοος να μην έβγαλε ένα δίσκο με τα τραγούδια που θα περίμεναν οι φαν και μόνο, γεμάτο με τις περίτεχνες μελωδίες του αλλά έβγαλε έναν από τους πιο ιδιαίτερους και αξιότερους δίσκους της χρονιάς, παρέα με το Μιλτιάδη Παπαστάμου. Θα πρέπει εξ’ αρχής να κάνω ξεκάθαρο πως αυτός ο δίσκος έχει να κάνει καθαρά με την παράδοση και ένα έργο που χρειάστηκε πολύ χρόνο και πολύ κόπο για να ολοκληρωθεί για να φτάσει στο τελικό του αποτέλεσμα και που στόχο δεν έχει την διατήρηση του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη δισκογραφία, αλλά την διατήρηση της παράδοσης σε αυτήν. 9 χρόνια χρειάστηκαν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Μιλτιάδης Παπαστάμου για να ολοκληρώσουν αυτή τη δισκογραφική δουλειά. Αφορμή και αιτία του δίσκου και αυτής της πορείας στάθηκε η πρόταση του Μεγάρου Μουσικής στον Ιωαννίδη να παρουσιάσει τραγούδια της πατρίδας τους στο Φεστιβάλ της Μικρής Επιδαύρου το 1997. Η συνεργασία των δύο μουσικών τους έφερε πιο κοντά με την κυπριακή παράδοση και έτσι αποφάσισαν, μετά το πέρας της συναυλίας να δουλέψουν ακόμα περισσότερο, κάνοντας σχεδόν αυτοσκοπό την καταγραφή και την αναπαραγωγή αυτής της μουσικής. O Ιωαννίδης και ο Παπαστάμου ταξίδεψαν αρκετές φορές στην Κύπρο, ηχογράφησαν γέροντες και ψαλτάδες, βρήκαν αρκετές υπάρχουσες ηχογραφήσεις ενώ χρησιμοποίησαν έρευνες και μελέτες ιδρυμάτων και ιδιωτών. Κατά τη διάρκεια της έρευνας αυτής, έδωσαν και αρκετές συναυλίες παρουσιάζοντας το υλικό που μάζευαν. Κι έτσι έφτασαν στο αποτέλεσμα αυτού του δίσκου με 13 παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, που τα αντιμετώπισαν ως κάτι ζωντανό και εξελισσόμενο και όχι ως μουσειακό είδος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το δελτίο τύπου, που βέβαια δεν έχει καθόλου άδικο. Μπορεί να φέρνουν στο προσκήνιο την μουσική παράδοση της Κύπρου αλλά το δικό τους ύφος είναι εμφανές, καθώς χρησιμοποιούν τα καίρια στοιχεία του ζητούμενου παίζοντας τα παραδοσιακά όργανα και χρησιμοποιώντας την κυπριακή διάλεκτο, αλλά ο τρόπος που φέρονται στη μουσική έχει τη φρεσκάδα και την «μοντέρνα» τεχνική και εμπειρία των νέων αυτών μουσικών που ζουν την και στην εποχή τους. Πραγματικά, το «Που Δύσην ως Ανατολήν» είναι μια πολύ άξια δουλειά, τόσο για το γεγονός οτι φέρνει στο φως ευρύματα της κυπριακής παράδοσης, όσο και γιατί αυτά καταφέρνουν να εξελιχθούν μέσα στους χρόνους από δύο πολύ άξιους Έλληνες μουσικούς.
