Με τη δημιουργική πενία που χαρακτηρίζει στις μέρες μας το λεγόμενο «έντεχνο» τραγούδι ήταν αναμενόμενο ότι η διαδρομή του Χρήστου Θηβαίου - μιας από τις πιο αξιόλογες φωνές των τελευταίων χρόνων - θα συναντιόταν με αυτήν του Γιώργου Ανδρέου - ενός δημιουργού που έχει στο ενεργητικό του ορισμένα φανταστικά πράγματα - για κάτι πιο ολοκληρωμένο από την πιο διάσημη ως σήμερα συνεργασία τους, το τραγούδι “Μικρή Πατρίδα”. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα δεν στάθηκε κατά τη γνώμη μου αντάξιο των προσδοκιών, καθώς το Μυστήριο Τραίνο έμεινε τελικά καθηλωμένο στο επίπεδο του έτσι κι έτσι. Και είναι κρίμα, γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης πείθεσαι ότι τόσο ο Θηβαίος όσο και ο Ανδρέου θέλησαν να προσφέρουν κάτι στο τραγούδι που υπηρετούν, αποφεύγοντας μάλιστα τα επικρατούντα λαϊκοδημοτικά cliché και υπερασπιζόμενοι έναν πιο σύγχρονο ήχο, με ελληνικές μνήμες μα και με pop/rock ακούσματα. Στην απάντηση του ερωτήματος «τι δεν λειτούργησε» η απάντηση είναι εύκολη και, δυστυχώς, ευπρόβλεπτη: οι στίχοι. Έχω ξαναγράψει ότι η Αχίλλειος πτέρνα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού είναι ο στιχουργικός τομέας, πληγή που στη συγκεκριμένη περίπτωση άγγιξε κατά την εκτίμησή μου και τη γραφή του Ανδρέου. Σε αρκετές λοιπόν περιπτώσεις οι στίχοι αναλώνονται σε καταστάσεις τετριμμένες και σε λόγια πολυφορεμένα (“Η Καρδιά Που Ξυπνά”, “Είσαι Ακόμα Εδώ”, “Μαύρο Φως”, “Καλοκαίρι Σαν Χειμώνας”), σε άλλες έχουν ως αφετηρία ωραίες ιδέες η πραγμάτωση των οποίων όμως είναι απογοητευτική (“Με Τον Έκτορα”, “Να Πέθαινα Για Κάτι Δυνατό”), σε άλλες πάλι χάνονται τόσο βαθιά στο κουβάρι της εσωστρέφειάς τους ώστε αδυνατείς να «πιάσεις» τι θέλουν να πουν (“Σπηλιά Από Πανί”, “Το Μπαλκόνι του Αρχαγγέλου”), ενώ σε μια περίπτωση, στο εναρκτήριο “Μυστήριο Τραίνο”, το τραίνο του τραγουδιού παριστάνεται να…σαλπάρει (!), λες και πρόκειται για βαπόρι. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το ότι οι μελωδίες του Ανδρέου δεν ήταν και από τις δυνατότερες της ως τώρα πορείας του, κάνουν το album να «μπάζει». Ευτυχώς όμως υπήρξαν και κάποια αξιόλογα τραγούδια, όπως το θαυμάσιο “Πως Δεν Μ’ Αγάπησες Το Ξέρω”, το σθεναρό “Ζωή Δεν Είναι” και το όμορφο “Η Εποχή Των Ανέμων”, τα οποία κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αντίβαρο στις αρνητικές εντυπώσεις. Και ευτυχώς την ερμηνευτική υπεράσπιση του όλου εγχειρήματος είχε ένας τραγουδιστής της κλάσης του Χρήστου Θηβαίου, το πάθος του οποίου έκανε ακόμα και κάποια από τα προβληματικά τραγούδια να λάμψουν περισσότερο από όσο τους άξιζε. Σώθηκε έτσι το αξιοπρεπές του εγχειρήματος και προέκυψαν και δυο-τρεις στιγμές ικανές να το στηρίξουν ραδιοφωνικά. Καταλήγουμε όμως έτσι να θεωρούμε ως επιτυχία την επίτευξη μιας αισθητικής οροφής η οποία ήταν ήδη δεδομένη στην περίπτωση τόσο του Θηβαίου όσο και του Ανδρέου, τη στιγμή που και οι δύο μας έχουν δώσει το δικαίωμα να περιμένουμε πολύ περισσότερα…
