Πραγματοποιώντας μια ολοκληρωμένη συνεργασία με τον παλιό της γνώριμο Κώστα Λειβαδά η Ελένη Τσαλιγοπούλου πέτυχε να βγάλει ένα από τα πιο ισορροπημένα και ενδιαφέροντα «έντεχνα» albums των τελευταίων χρόνων, έστω και αν το εγχείρημα δεν υπήρξε ούτε τόσο ολοκληρωμένο, ούτε τόσο τολμηρό και ρηξικέλευθο όσο έπρεπε. Ακόμα και έτσι όμως το Κάθε Τέλος Κι Αρχή πραγματοποιεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση και ανοίγει ένα παράθυρο διαφυγής του λεγόμενου «έντεχνου» προς το μέλλον, καθώς επιχειρεί να συμφιλιώσει αρμονικά τις λαϊκότροπες καταβολές του ήχου αυτού με τον σύγχρονο pop-rock ηλεκτρικό ήχο, αλλά και τις κατακτήσεις της electronica. Το μεγάλο ενδιαφέρον εστιάζεται κατά την άποψή μου στα τρία πρώτα τραγούδια του album και ιδιαίτερα στο “Είναι Εντάξει Μαζί Μου”, ένα άσμα με μια πρωτότυπη ματιά στο θέμα του έρωτα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο ιδιαίτερο χάρη στην ευφάνταστη ενορχήστρωση των Μίκρο. Φρεσκάδα όμως έχει και η οπτική του Λειβαδά στο θέμα του χωρισμού έτσι όπως παρουσιάζεται στο κατά τα άλλα κλασικό χασάπικο “Μη Βιαστείς Να Γυρίσεις”, αλλά και το “Μακάρι Να ‘Ξερα”, την ενορχήστρωση του οποίου επιμελήθηκε ο Soumka. Υπάρχουν και άλλες στιγμές άξιες αναφοράς (“Όποια Ζωή Και Να Ζήσεις”, “Ένα Κορμί Χωρίς Ψυχή”, “Μεταξουργείο“), είναι όμως τελικά οι επιλογές αυτές οι οποίες θέτουν το ερώτημα αν το λεγόμενο «έντεχνο» μπορεί άραγε να εξελιχθεί σε μια μορφή ελληνόφωνης pop. Κάτι διαφορετικό δηλαδή από ό,τι συνήθως γίνεται με την άτσαλη μείξη αγγλοσαξονικών φόρμουλων με παραδοσιακά όργανα, κάτι νέο και ζωντανό, ικανό να είναι συνάμα ελληνικό αλλά και δυτικό. Και άλλοι καλλιτέχνες έχουν σποραδικά στο παρελθόν του «έντεχνου» ήχου θέσει το ζήτημα αυτό, είναι όμως πολύ σημαντικό να το επαναφέρει ξανά επί τάπητος η δουλειά μιας από τις πιο πετυχημένες τραγουδίστριες των ημερών μας, σε μια συγκυρία εξαιρετικά κρίσιμη για το μουσικό αυτό είδος. Είναι πραγματικά πολύ δελεαστικό να σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσε να έχει γίνει στο ίδιο «έντεχνο» πλαίσιο αν οι pop-rock αναφορές του Λειβαδά ήταν πιο τολμηρές και αν είχε αφεθεί παράλληλα περισσότερος δημιουργικός χώρος έκφρασης στον Soumka και τους Μίκρο. Μαζί όμως με τα προαναφερόμενα highlights συνυπάρχουν τραγούδια τα οποία δεν είναι αποτέλεσμα σπουδαίων εμπνεύσεων και επιλέγουν να κινηθούν σε ασφαλή και δοκιμασμένα μονοπάτια. Τέτοια είναι ας πούμε το ντουέτο με τον Γιάννη Κότσιρα “Μαζί Ως Το Ξημέρωμα”, οι “Λεπτοδείχτες” ή τα “Κόλπα”. Είναι όμως προς τιμήν τους ότι ακόμα και αυτά είναι μια κλάση παραπάνω από τον μέσο όρο της «έντεχνης» τραγουδοποιίας των ημερών μας, γιατί είναι φροντισμένα, ανθρώπινα και αποφεύγουν συνειδητά τόσο τους κενούς από νόημα λεκτικούς εντυπωσιασμούς, όσο και τις προχειροφτιαγμένες ομοιοκαταληξίες. Η δε Ελένη Τσαλιγοπούλου βρέθηκε γενικά σε κέφια και χρησιμοποίησε την ιδιαίτερη φωνή της πειστικά, εκφραστικά και με αρκετή αίσθηση του μέτρου, αν και δεν έλειψαν και κανα-δυο στιγμές (“Πέτρα Σκληρή”, “Τα Δεσμά”) όπου ολίσθησε προς ένα στυλ ερμηνείας υπερβολικά τσιριχτό και ακαλαίσθητο κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
