Έφτασαν στο πέμπτο τους album οι Όναρ κι όμως τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στο ηχητικό τους σύμπαν. Το group βρίσκεται καλλιτεχνικά στο ίδιο επίπεδο με το ντεμπούτο του, επιμένοντας να σκαρώνει αξιοπρεπή μεν, ανώδυνα δε pop-rock τραγουδάκια, στα οποία η σκιά των Πυξ-Λαξ συνεχίζει να πέφτει βαριά, έστω και έντεχνα διαθλασμένη μέσα από κάποιες πιο «εκσυγχρονιστικές» πινελιές εδώ κι εκεί. Ποτέ δεν προσβάλλουν την αισθητική σου οι Όναρ στο Πού Ταξιδεύεις; - ούτε καν στις λιγότερο ενδιαφέρουσες στιγμές της δουλειάς. Την ίδια όμως στιγμή οι συνθέσεις τους αποδεικνύονται αδύναμες να ξεπεράσουν το όριο της ευγενούς μετριότητας, σύμβαση η οποία δεσμεύει ακόμα και το πιο γερό τραγούδι του νέου τους album, την “Τελευταία Λέξη”. Συνθετικά το υλικό των Όναρ κοιτάει πίσω και όταν δεν μοιάζει με pop διασκευές σε τραγούδια που οι Πυξ-Λαξ άφησαν στο συρτάρι, θυμίζει κάποια γκρουπάκια των 1980s που λαχανιάζανε απελπισμένα προσπαθώντας να μοιάσουν στους Φατμέ ή στους Τερμίτες. Στιχουργικά μένει καθηλωμένο σε γενικολογίες και cliché για τα συναισθήματα που σου αφήνουν οι χαμένοι ή οι ανολοκλήρωτοι έρωτες, του στυλ «να θυμάσαι πως η αγάπη μπορεί απ’ την αρχή τον κόσμο ν’ αλλάξει» (“Η Αγάπη Μπορεί”), ή «λιώνει η ζωή σαν χιόνι, δεν πρέπει να χαθεί» (“Μη Με Σταματάς”). Σε λόγια δηλαδή του ανέμου, τα οποία κατά τη γνώμη μου μπορούν να συγκινήσουν μόνο ανθρώπους δίχως ιδιαίτερες ερωτικές εμπειρίες, που μένουν καθηλωμένοι σε ένα μάλλον χαζορομαντικό στάδιο. Ερμηνευτικά τέλος ο Λευτέρης Πλιάτσικας διόλου δεν βοηθάει το group όταν αποφασίζει να αναλάβει τον ρόλο του ερμηνευτή, έναν ρόλο για τον οποίον είναι - τεχνικά και εκφραστικά - ακατάλληλος.
