Ράπερ με τσαγανό είναι ο Ταραξίας και δεν έλειψε η φροντίδα στο album του, στους τομείς του ήχου και της παραγωγής. Δυστυχώς όμως έλειψε - κατά την προσωπική μου κρίση - η έμπνευση, με αποτέλεσμα ένα πολύ απογοητευτικό σύνολο.Εδώ κι εκεί δεν λείπουν κάποια δείγματα ενδιαφέροντος, κυρίως στους ήχους που ντύνουν στιγμές όπως τα “Παιδιά Της Πόλης”, “Ένας MC Από Την Ελλάδα” ή το “Θα Τα Καταφέρω”. Όταν όμως οι στίχοι αναλώνονται σε στοχασμούς εφηβικού επιπέδου, σε ρίμες της ευκολίας και σε cliche, το χαλί τραβιέται απότομα κάτω από τα πόδια οποιασδήποτε ανάλογης προσπάθειας και οι συντελεστές καταλήγουν πεσμένοι άγαρμπα στο δάπεδο. Δύσκολα πείθεται ακόμα και ο πιο καλόπιστος ακροατής ότι έχει να κάνει με μια δουλειά η οποία αξιώνει να πει κάτι πέρα από τα εσκαμμένα όταν υποχρεώνεται να ακούσει πράγματα σαν το «Nivo και Τάρα κάποιοι γουστάρουν σφαλιάρα/Και κάποιοι μιλάνε γι’ αγάπες κάποιοι γουστάρουνε φάπες» (“Nivo και Τάρα”), lifestyle ξιπασιές σαν το «Πήγαινε πιο ‘κει! κουνήσου στο ρυθμό μου/Αυτόγραφα δε δίνω, μόνο το κινητό μου» (“Ταρα-κούνησέ Τους”), αβασάνιστες ευκολίες σαν το «τα χρόνια στην αλάνα με μαγεύουν σα μάτια πλάνα» (“Hip Hope”) ή χονδροειδέστατες κριτικές στους Αμερικάνους όπως το “Από Την Αμερική”. Τέλος θα ήθελα να σταθώ και σε έναν βαρβαρισμό ο οποίος προκαλεί αλγεινή εντύπωση ήδη από το ξεκίνημα του album με το track “Διαταραχή (Το Πεζό Του Πονοδρομίου)”. Δεν είναι δυνατόν να παρατονίζονται οι λέξεις επειδή δεν βγαίνει η ρίμα και να ακούμε πράγματα όπως «άνοιχτοί πόλεμοι» ή «άσε με να σού πω πώς το κάνω», πρακτική η οποία απαντάει και σε κανα-δυο άλλα κομμάτια παρακάτω στο album (“Θα Τα Καταφέρω”, “Από Την Αμερική”). Είναι καλύτερα να ξαναγράφονται από την αρχή άλλοι στίχοι παρά να συμβαίνει αυτή η κατάσταση.
