Δεν έγινε βέβαια ποτέ πρωτοκλασάτο όνομα ο Μιχάλης Τερζής, στα τριάντα όμως πάνω-κάτω χρόνια του στη δισκογραφία ευτύχησε να συνεργαστεί κατά καιρούς με φωνές όπως την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τη Γλυκερία, τη Νένα Βενετσάνου ή τη Μαρία Δημητριάδη. Παρά όμως κανα-δυο εκλάμψεις η νέα του κατάθεση δεν ανήκει στις πιο εμπνευσμένες στιγμές του.Το album κυριαρχείται απόλυτα από ένα νοσταλγικό και θλιμμένο πιάνο, που στήνει ένα χαμηλοφωτισμένο θεατρικό σανίδι, όπου περιμένεις να πρωταγωνιστήσουν ιστορίες για μεγάλα πάθη και για φοίνικες αναγεννημένους από τις στάχτες του έρωτα. Δυστυχώς όμως οι στίχοι διαψεύδουν τις προσδοκίες, καθώς αποδεικνύονται γενικά είτε «λίγοι» για να συγκινήσουν (“Μ’ Αρέσει Να Τσαλακώνω Τα Σιδερωμένα Ρούχα”, “Στων Παιδιών Τα Παραμύθια”), είτε κλεισμένοι στο κέλυφός τους σα στρείδια (“Συγχορδία Των Χρωμάτων”, “Στον Παλιό Τον Κινηματογράφο”), κρατώντας έτσι τον ακροατή σε συναισθηματική απόσταση από το σύμπαν τους. Με τα παραπάνω δεδομένα η επιλογή του Τερζή να είναι ο ίδιος κύριος ερμηνευτής των δημιουργιών του τις αποδυνάμωσε ακόμα πιο πολύ, καθώς τους στέρησε τις υπηρεσίες μιας φωνής με περισσότερες δυνατότητες από τη δική του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσον αφορά την τελευταία παρατήρηση αποτελούν οι δύο καλύτερες στιγμές της δουλειάς, βασισμένες αμφότερες σε στίχους του Κωστή Παλαμά. Πρόκειται για μελοποιήσεις οι οποίες, παρά τη λιτότητα και την απλότητά τους, μεταφέρουν πετυχημένα τις ατμόσφαιρες των ποιημάτων, πράγμα σημαντικό. Ενώ όμως η “Χρυσομαλλούσα” τυγχάνει μιας ζεστής, συγκινητικής ερμηνείας από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, η ερμηνευμένη από τον Τερζή “Μάγισσα Των Αστεριών” χάνει κάτι από τη λάμψη που θα μπορούσε να έχει με μια άλλη φωνή. Τα δύο αυτά τραγούδια πάντως, μαζί με το συμπαθές “Αγαπάω Στα Μάτια Σου”, σώζουν το αξιοπρεπές του συνόλου. Αλλά μέχρις εκεί…
