Τι να γράψεις για έναν άνθρωπο που συμπαθείς αφάνταστα αλλά σου γίνεται φανερό με μιας ότι δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα καλό να πεις για τους καρπούς της μουσικής του απόπειρας; Η Βαλέρια είναι μια πανέμορφη γυναίκα, μια καλή ηθοποιός και μια επίδοξη τραγουδοποιός. Το τελευταίο αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα των ενασχολήσεων της. Το ‘’Όλα Είναι Ένα’’ αποτελεί την τρίτη από τις σποραδικές δισκογραφικές της απόπειρες, μετά τα ‘’Βαλέρια’’ του 1993 και ‘’Γυμνός Χορός’’ του 1997 και κινείται σε ένα ασαφές ήπιο rock ηχοτοπίο διανθισμένο με jazzy μπαλάντες.Πως να κρίνεις όμως ένα δίσκο μέσα από τον οποίο ξεχωρίζεις ένα και μόνο κομμάτι – το ομώνυμο-; Τι να πεις για ένα δίσκο στον οποίο η έμπνευση της (μιας και όλα τα κομμάτια είναι γραμμένα από την ίδια) δυστυχώς δεν φτάνει; Όπου η φωνή της ασθμαίνει αγχωμένη και άτσαλη (όπως στο ‘’Ανώνυμοι Πρίγκιπες’’) προσπαθώντας να αποδείξει ότι μπορεί να αποδώσει; Και τέλος τι να γράψεις για ένα album που το ανοίγει η φωνή του Νίκου Μουρατίδη; Προσωπικά, κρατώ την άκρως ερωτική εικόνα της Βαλέριας από τις -κατά καιρούς- εξαιρετικές κινηματογραφικές της εμφανίσεις και αφήνω να σβήσει από το μυαλό μου ο απόηχος ενός ακόμα αδιάφορου δίσκου.
