Ο Νίκος Παπάζογλου έχει προσφέρει πολλά στο σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι, γράφοντας διαχρονικά αριστουργήματα και δίνοντάς μας albums όπως την Εκδίκηση Της Γυφτιάς, η οποία οφείλει να βρίσκεται σε κάθε εγχώρια δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της. Το Μά’ισσα Σελήνη έρχεται να σπάσει τη δεκάχρονη δισκογραφική σιωπή του μετά το Όταν Κινδυνεύεις Παίξε Την Πουρούδα, ενώ όμως το δελτίο τύπου υπόσχεται ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο το αποτέλεσμα ήταν, κατά την άποψή μου, απογοητευτικό. Είμαι της γνώμης πως από τον Νίκο Παπάζογλου δικαιούμαστε να έχουμε απαιτήσεις που να υπερβαίνουν τον μέσο όρο και τα τετριμμένα. Στο Μά’ισσα Σελήνη όμως ακούει κανείς απλά και μόνο μια ευπρόσωπη αναδιάρθρωση λαϊκοδημοτικών και νεοπαραδοσιακών cliché, από τα οποία βρίθει μέχρι πνιγμού πια η λεγόμενη «έντεχνη» παραγωγή των τελευταίων χρόνων. Αναγνωρίζω βέβαια στον Παπάζογλου το ότι υπήρξε πρωτεργάτης αυτής της μελωδικής προσέγγισης μεταξύ του λαϊκού, του δημοτικού και του λεγόμενου «έντεχνου», η συνταγή όμως έχει πια ξεφτίσει παντελώς λόγω κατάχρησης στα χέρια υποδεέστερων δημιουργών. Τολμώ μάλιστα να πω ότι στις μέρες μας έχει καταντήσει άλλοθι διαφόρων απαίδευτων μουσικά νεοελληνικών μικροκόσμων, μην έχοντας περισσότερη αξία από τα λογής-λογής πιάτα βασισμένα σε «παραδοσιακές συνταγές» τα οποία σερβίρονται σε διάφορα μοδάτα μεζεδοπωλεία ανά την Αθήνα έναντι διόλου ευκαταφρόνητου αντιτίμου. Αν ούτε ο ίδιος ο Παπάζογλου δεν μπορεί να δώσει φρεσκάδα σε αυτή τη μελωδική αντίληψη, δεν έφτασε τάχα ο καιρός να αποδεχτούμε ότι εξαντλήθηκε και να αναζητήσουμε νέους, πιο σύγχρονους, δρόμους, οι οποίοι να συνδιαλέγονται με την παράδοσή μας με έναν τρόπο ανάλογο ας πούμε με αυτόν που διάλεξε κάποτε ο Bob Dylan ή πιο πρόσφατα ο Sufjan Stevens ώστε να συνδιαλεχθούν με τη δική τους παράδοση (για να μην αναφέρω πάλι την καραμέλα για τον Μάνο Χατζιδάκι και το ρεμπέτικο); Όσα ισχύουν για τις μελωδίες ισχύουν - πολύ περισσότερο - για τους στίχους, έναν τομέα που έχει πια γίνει πληγή του Φαραώ για το ελληνικό τραγούδι. Ποτέ πριν δεν έχω εγώ προσωπικά ακούσει τόσο κακούς στίχους σε album του Παπάζογλου όσο τα \ρεφρέν «Μην τα παρατάτε, μην τα παρατάτε/Μην τα παρατάτε, ύστερα θα φάτε (δις)» (“Όρτσα Πρίμα”) και «Δε με θέλει, δε με θέλει και το βάζο είναι βαθύ/Κι είναι λιγοστό το μέλι κι η ουρά μου ’ναι κοντή» (“Απόπειρα Λαθραλιείας”). Το ότι δεν είναι δικοί του στίχοι είναι βέβαια ανακουφιστικό, το γεγονός όμως ότι αποτελούν δείγματα γραφής νέων δημιουργών καταπιανόμενων με το θέμα είναι πέρα για πέρα απογοητευτικό.Ευτυχώς το υπόλοιπο album δεν διαθέτει τίποτα τόσο κραυγαλέα κακό. Υπάρχουν μάλιστα και δύο θαυμάσια τραγούδια, το “Μ’ Ένα Γεια” (σε στίχους Πηγής Καφετζοπούλου) και το “Στιγμές” (σε στίχους Πολυξένης Βελένη), για τα οποία κάθε φίλος του Νίκου Παπάζογλου θα νιώσει δικαιωμένος για τη δεκαετή αναμονή. Είναι χάρη σε αυτά και στις ερμηνείες του Παπάζογλου - οι οποίες παραμένουν εκφραστικές και μεστές από εκείνο το συγκινητικό παράπονο που πολλοί έχουμε αγαπήσει - αν τελικά το Μά’ισσα Σελήνη διατηρεί μια ισορροπία και δεν καταβαραθρώνεται στα κάτω του μετρίου Τάρταρα.
