Ποτέ δεν έλειψε το στοιχείο της έκπληξης από τις σποραδικές δουλειές των Χειμερινών Κολυμβητών, μιας από τις πιο ιδιόμορφες και πιο ταλαντούχες παρέες οι οποίες εμφανίστηκαν ποτέ στην εγχώρια δισκογραφία. Ακόμα και ο τίτλος του νέου τους album είναι έξω από τα κάθε είδους δεδομένα, πόσο μάλλον η απόπειρα που κάνουν εδώ να αναζητήσουν κοινές πολιτισμικές διαδρομές ανάμεσα στους ετερόκλητους λαούς οι οποίοι κατοίκησαν τα βαλκανικά και μικρασιατικά εδάφη εδώ και πόσους αιώνες, με όχημα στίχους του μελετητή των λαϊκών πολιτισμών των Βαλκανίων Ευάγγελου Ζάχου-Παπαζαχαρίου - ο οποίος μάλιστα συμμετέχει και ως ερμηνευτής!Τα τραγούδια αυτά δεν απευθύνονται στον μέσο όρο των «έντεχνων» ακροατών, όσους και όσες δηλαδή αναζητούν απλά και μόνο μερικά «ποιοτικά» ραδιοφωνικά σουξέ με τυποποιημένης ωραιότητας «ευαισθησίες» ώστε να δικαιολογήσουν την πλάνη τους να ισχυρίζονται πως διαφοροποιούνται από το πλήθος των «σκυλάδων». Απευθύνονται σε ανθρώπους με πραγματική συναίσθηση του διαφορετικού, οι οποίοι θα σκύψουν πάνω από το υλικό αυτό, δεν θα ξενίσουν απέναντι στις ιδιαίτερες λέξεις που χρησιμοποιεί και θα μπουν στον κόπο να διαβάσουν τις εκτενείς συνοδευτικές των στίχων υποσημειώσεις. Ως μελωδική άποψη η Μαστοράντζα του Ερντεμπίλ δεν διαφοροποιείται δραματικά από ό,τι έχουμε συνηθίσει να ακούμε από τους Χειμερινούς Κολυμβητές, ούτε πρόκειται για μια δουλειά που ως σύνολο μπορεί να χαρακτηριστεί πρωτοκλασάτη και να μπει στην ίδια π.χ. κατηγορία με το ομότιτλο πρώτο album τους - ένα από τα πιο σημαντικά ελληνικά albums του 20ου αιώνα. Κάποια τραγούδια μάλιστα δεν έχουν παρά ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, όντας κατά τα άλλα σεμνά μα αδιάφορα ως καλλιτεχνικά δημιουργήματα (“Ο Άγιος Κι Ο Ασίκης”, “Ποιος Ειν’ Αυτός;”, “Στη Ρούσα Την Πεντάμορφη”). Υπάρχουν όμως και ορισμένα ωραία τραγούδια στο album, με το φανταστικό “Το Αίμα Του Ροδιού” να λάμπει ως εκτυφλωτικός καλοκαιρινός ήλιος ανάμεσά τους προτείνοντας μελωδικές διαδρομές στις οποίες αξίζει να κινηθεί μελλοντικά η μπάντα και στιγμές όπως τα “Στη Λίμνη Αχρίδα”, “Ο Γιος Του Τυφλού” ή το “Ανατολή Ανατολών” (βασισμένου σε διασκευή στο εξαποστειλάριο των Χριστουγέννων) να ακολουθούν από κοντά. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος και των όποιων προσδοκιών πάντως, είναι προς τιμήν των Χειμερινών Κολυμβητών ότι παραμένουν ανήσυχοι και ότι με φαντασία προσπαθούν να παίξουν με τα όρια της ιδιαίτερης καλλιτεχνικής έκφρασής τους, αναζητώντας πρωτότυπους τρόπους ώστε να την πάνε παραπέρα.
