Για πρώτη φορά, λέει το δελτίο τύπου, όλα τα τραγούδια ενός ελληνικού δίσκου ηχογραφούνται με μία φωνή να συνοδεύεται από ένα διαφορετικό κάθε φορά όργανο και μόνο. Η φωνή αυτή ανήκει στον πρωτοεμφανιζόμενο Ζαχαρία Καρούνη και ανάμεσα στους σολίστ που τον συντροφεύουν υπάρχουν εκλεκτοί μουσικοί, όπως ο Βαγγέλης Κορακάκης στο μπουζούκι, ο Μιχάλης Νικολούδης στο ούτι ή ο Θεόδωρος «Λώρης» Μπαρούχος στη φυσαρμόνικα. Ο Ζαχαρίας Καρούνης διαθέτει θαυμάσιο μέταλλο φωνής καθώς και μεγάλες δυνατότητες, τόσο στις ψηλές νότες όσο και στα μπάσα. Κατά τη γνώμη μου όμως είναι ακόμα ένα ακατέργαστο διαμάντι, ένας ερμηνευτής με αντίληψη μεν των δυνατοτήτων του αλλά με πολύ ακόμα δουλειά μπροστά του μέχρι να μάθει πώς να τις χειρίζεται. Γιατί τραγούδια όπως η “Αρχόντισσα” του Βασίλη Τσιτσάνη, η “Όμορφη Πόλη” του Μίκη Θεοδωράκη, το περίφημο “Μινόρε Της Αυγής” ή το “Αν Είναι Η Αγάπη Έγκλημα” - το οποίο παραμένει στοιχειωμένο από μία αξεπέραστη ερμηνεία του Στέλιου Καζαντζίδη - χρειάζονται πολύ περισσότερα από κορώνες ώστε να μην εκθέσουν όποιον επιχειρήσει να αναμετρηθεί μαζί τους. Το συγκεκριμένο πείραμα έπρεπε λοιπόν να γίνει όχι με έναν πρωτάρη στη δισκογραφία, αλλά με μια φωνή τριμμένη χρόνια με το αντικείμενο ώστε να αποκτήσει την απαιτούμενη πείρα και εκφραστικότητα.Η μόνη στιγμή του album που ο Καρούνης με έκανε να στήσω αυτί και να τον προσέξω ήταν στην εκτέλεση των “Λιανοτράγουδων” από τον Μεγάλο Ερωτικό, σε ντουέτο με τη δροσερή φωνή της Χαράς Κεφαλά. Στο τραγούδι αυτό φάνηκε ικανός να «πιάσει» το Χατζιδακικό κλίμα και να δώσει μια σωστή, συγκρατημένη ερμηνεία. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ότι στη συγκεκριμένη ηχογράφηση ανακατεύτηκε και ο Νίκος Μαμαγκάκης, προκύπτουν πάντως υποσχέσεις αλλά και διδάγματα πολύτιμα για το μέλλον του νεαρού ερμηνευτή. Κλείνοντας να σημειώσω ότι τα καινούργια τραγούδια του album ήταν σεμνά μα αδιάφορα. Η δε ιδέα να παρεμβάλλονται οργανικοί αυτοσχεδιασμοί ανάμεσα στα τραγουδιστικά μέρη αποδείχθηκε καταστροφική, καθώς οι περισσότεροι δεν ήταν παρά ανιαρές ασκήσεις ύφους οι οποίες διέσπασαν χωρίς λόγο τη συνεκτικότητα του συνόλου. Παραμένει πάντως το γεγονός ότι μας αποκαλύφθηκε μια πολύ αξιόλογη νέα φωνή, έστω και αν βιάστηκε να υπερβεί αυτό το στάδιο με μία και μόνη κίνηση.
