Από το Ηράκλειο της Κρήτης μας έρχονται οι πενταμελείς Γραμμικοί Άλφα, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο τους με το Χρονοδίνη, μια δουλειά που κάποιοι συνάδελφοι έσπευσαν ήδη να υποδεχθούν με διθυραμβικά λόγια, υποκλινόμενοι στα ομολογουμένως εντυπωσιακά συνθετικά προσόντα της μπάντας. Η δική μου κρίση έχει ήδη φανεί από την κεφαλίδα ότι δεν θα είναι ανάλογη, έστω και αν ξετρελάθηκα κι εγώ ακούγοντας μια ελληνική μπάντα τόσο καταρτισμένη και τόσο ικανή στη σύνθεση art rock μελωδικών διαδρομών. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι ένας καλός δίσκος πρέπει να έχει ένα σύνολο αρετών, όχι μονάχα γερές μελωδίες. Ειδάλλως μοιάζει με ταινία άρτια στημένη μεν, δίχως σενάριο και καλή ηθοποιία δε, την οποία βλέπεις ίσως ευχάριστα μα ξεχνάς γρήγορα. Οι Γραμμικοί Άλφα είναι καλοί μουσικοί, μοιάζουν διαβασμένοι και κινούνται ηχητικά στα μονοπάτια των Porcupine Tree, έχοντας και κάτι από Pink Floyd αραιά και που. Ατμοσφαιρικές, με ηλεκτρικές εξάρσεις εδώ κι εκεί ή πιο λυρικές διαθέσεις αλλού, οι μελωδίες τους συχνά καταπλήσσουν (“Πάλσαρς”, “Όνειρα”, “Αστρολάβος”), έστω και αν φέρνουν υπερβολικά κατά νου τα ξένα πρότυπά τους. Δυστυχώς όμως τόσο οι στίχοι, όσο και ο τρόπος που τραγουδάει ο frontman Γιάννης Κουτσαυτάκης δεν «κολλάνε» με το όλο κλίμα.Πιο αναλυτικά, οι στίχοι επιχειρούν, μάλλον σκόπιμα, να ακουστούν φευγάτοι και ταξιδιάρικοι. Καταλήγουν όμως απόμακροι, χωρίς focus, δυσνόητοι, σαν τη Γραμμική Α΄ γραφή των αρχαίων Κρητών από όπου το group εμπνεύστηκε το όνομά του. Χαρακτηριστικά στιγμιότυπα αποτελούν το «Ταξίδεψε προς το βορρά, φύγε πριν ψυχράνει/Ζήσε λοιπόν στο νοτιά, φύγε πριν σε κάψει» (“Ταξίδεψε”) ή το «Αριθμοί που αιωρούνται και γιορτάζουν αιώνια, για παρέα στο δρόμο τα φανάρια κοιτούν» (“Χειμώνας”). Ανάλογο πρόβλημα εντοπίζεται και στις ερμηνείες, γιατί ο Γιάννης Κουτσαυτάκης τραγουδάει τα πάντα με τον ίδιο μονοκόμματο και άκαμπτο τρόπο, με τη φωνή του να αδυνατεί να παρακολουθήσει τις πιο δυναμικές εκρήξεις των συνθέσεων ή την κατάβασή τους σε πεδία όπου απαιτείται περισσότερο ερμηνευτικό βάθος. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι άδικο για ένα group ικανό να σκαρώνει τέτοιες μελωδίες και καθηλώνει στη μετριότητα ένα album που κανονικά θα έπρεπε να «πετάει», προξενώντας έτσι αναπόφευκτα το ερώτημα «γιατί να ακούσω Γραμμικούς Άλφα όταν μπορώ να ακούσω Porcupine Tree»; Πιστεύω πάντως πως πρόκειται για κατάσταση αναστρέψιμη και θα περιμένω έτσι να δω το επόμενο βήμα των Γραμμικών Άλφα. Ελπίζοντας πάντα πως θα υπάρξει συνέχεια…
