Τρία νέα παιδιά που τα ξεχώρισε από το περσινό συλλογικό άλμπουμ Δεύτερη Ακρόαση Της Μικρής Άρκτου μας συστήνει εδώ ο Παρασκευάς Καρασούλος, την τραγουδίστρια Νατάσσα Μποφίλιου, τον συνθέτη Κώστα Τσίρκα και τον στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Οι νέοι αυτοί καλλιτέχνες προτείνονται (από το δελτίο τύπου) ως «η πιο δυνατή και χαρακτηριστική φωνή της γενιάς των σημερινών εικοσάρηδων».
Αν και η δήλωση χαρακτηρίζεται από υπερβολή, οι τρεις νεαροί συντελεστές φέρνουν, όντως, μια φωνή κι έναν λόγο διαφορετικό από ό,τι συνήθως ακούμε στο ελληνικό τραγούδι των ημερών μας. Στο σύμπαν του εν λόγω άλμπουμ οι άνθρωποι ζουν αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλον σε μεγάλα αστικά κέντρα (“Πλατεία Αμερικής”), νικιούνται από καφέδες και ασπιρίνες (“Ασπιρίνη”), τρέχουν με το αμάξι όταν χωρίζουν (“Συμπλέκτης”), αποκτούν βαθιές προσωπικές σχέσεις με μια ταινία (“Καζαμπλάνκα”) και αναζητούν συνανθρώπους για φιλία, σεξ ή οτιδήποτε άλλο στις μικρές αγγελίες (“Μικρές Αγγελίες”). Όλα αυτά δίνονται με ευαισθησία και με τρόπο που σε ωθεί να στήσεις αυτί, ενώ τραγουδιούνται από μια φωνή άπειρη ίσως ακόμα, εκφραστική εντούτοις και επαρκέστατη για τα ζητούμενα.
Υπάρχουν βέβαια και αρκετά πράγματα τα οποία μπορούν και πρέπει να βελτιωθούν σε βάθος χρόνου. Οι μελωδίες, ας πούμε, έχουν νομίζω μείνει σε λίγο παρωχημένα σχήματα. Τα διαχειρίζονται μεν έξυπνα και με άποψη, οφείλουν όμως να αποκτήσουν μια καλύτερη σχέση με τα σύγχρονα τεκταινόμενα στη διεθνή ποπ/ροκ σκηνή, προτού ολισθήσουν στο ρετρό. Οι στίχοι πάλι δίνουν κάποιες φορές μια αίσθηση προχειρότητας: σαν να αρκούνται σε μια πρωτότυπη θεματική και ορισμένες λαμπρές εξάρσεις, αδιαφορώντας για τη συνοχή ή το επιπλέον δούλεμα που ίσως χρειάζονταν σε σημεία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν φράσεις του στυλ «Και το διασκέδασα που κατασκεύασα τον κόσμο μου σε μιαν αναπνοή/Και η αξία μου στην ασφυξία μου απ’ τις ανάσες μου η πιο πραγματική» (“Εκατό Μικρές Ανάσες”) ή «Κρύψου για να μη σ’ ανακαλύψω, κρύψου μη σε δω να μ’ αγνοείς/Κρύψου να μπορώ να εξηγήσω που 'φυγες και δε θα ξαναρθείς» (“Κρύψου”). Τέλος, η Νατάσσα Μποφίλιου έχει πιστεύω και περισσότερες δυνατότητες από όσες δείχνει εδώ, τις οποίες μπορεί να φανερώσει αν δουλέψει και προς άλλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, ώστε να μην τραγουδάει όλα τα τραγούδια με τον ίδιο λίγο-πολύ τρόπο.
Πάντως το άλμπουμ Εκατό Μικρές Ανάσες αποτελεί -παρά τις παραπάνω αδυναμίες του- μια αξιοπρόσεκτη πνοή φρέσκου αέρα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Μπορεί να μην είναι σπουδαίο, προέρχεται όμως από δημιουργούς ικανούς να μας δώσουν και πιο σημαντικά πράγματα, εάν «τριφτούν» περισσότερο με ό,τι κάνουν.
