Η νέα δουλειά του Βαγγέλη Γερμανού είναι φτιαγμένη με αγνά υλικά, η γεύση της όμως θα ικανοποιήσει νομίζω μόνο όσους έχουν αποκτήσει (από εκείνα τα Μπαράκια και έπειτα) μια βιωματική σχέση με τη ζεστή του φωνή, τον ήχο της κιθάρας του και το ύφος της τραγουδοποιίας του. Αυτό συμβαίνει γιατί το Μαγικό Νησί δεν φέρνει τίποτα το καινούργιο ή το πραγματικά αξιοσημείωτο. Ο δημιουργός του αναδιαρθρώνει απλώς με εντιμότητα τα κεκτημένα του, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του με αξιοπρέπεια, στυλ αλλά και κάποια - αναπόφευκτη ίσως - κούραση. Ένας υπερβολικά αυστηρός κριτής θα μπορούσε μάλιστα να πει ότι δεν υπάρχει άλλος λόγος πλην της επικαιρότητας για να προτιμήσει κανείς το εν λόγω album αντί για το Γιούπι Για ή για το Βραχυκύκλωμα. Πόσο μάλλον όταν εδώ βρίσκονται κάποιες επιλογές όπως οι “Μπαμπουίνοι” ή στιχουργήματα του στυλ «έβαλες σκοπό να μ’ εκδικηθείς για το tatoo που έχεις στον πωπό σου» (“Μου Τα ‘Χεις Θαλασσώσει”) και «Μια σε χάνω μια σε βρίσκω μες του φεγγαριού το δίσκο» (“Μες Του Φεγγαριού Το Δίσκο”) - στιγμές όντως ατυχέστατες.Ο Γερμανός όμως είναι ένας ιδιαίτερος δημιουργός για τα ελληνικά δεδομένα - ένας γνήσιος τροβαδούρος της αγάπης - και με δεδομένα τα όρια των φωνητικών του ικανοτήτων αμφιβάλλω πολύ για το αν μπορεί να αρχίσει τους πειραματισμούς χωρίς να διακυβεύσει ό,τι τον χαρακτηρίζει, όπως ας πούμε συνέβη πριν έντεκα χρόνια όταν έκανε τις Ασκήσεις. Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν έγκειται στο αν πιστεύει κανείς ότι πρέπει να σωπάσει γιατί δεν έχει κάτι άλλο να μας πει, ή αν νομίζει ότι είναι καλό να υπάρχει στα πράγματα έστω και ανακυκλώνοντας τα προσωπικά του μοτίβα, όπως αναμφίβολα κάνει εδώ. Κρίνοντας έτσι από την παρουσία κάποιων χαριτωμένων ρομαντσάδων όπως το “Μοναχούλα”, το “Μαγικό Νησί” ή το σύντομο “Χρυσούλα Μωρό Μου” εγώ προσωπικά θα συνταχθώ με τη δεύτερη άποψη, πιστεύοντας όμως ότι, έστω και μην υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα, ο Βαγγέλης Γερμανός θα μπορούσε ίσως να δείξει μεγαλύτερη προσοχή στον στίχο του.
