Δεν είναι κανένα σπουδαίο album το Ζήλια Που ’Χει Η Αγάπη, πρόκειται όμως για μια αξιοπρεπέστατη λαϊκή δουλειά, με συνοχή και δίχως εκπτώσεις προς πιο «σκυλάδικες» κατευθύνσεις, όπως ίσως έσπευδε κανείς να θεωρήσει με δεδομένο το παρελθόν του Γιώργου Μαργαρίτη.Ο Χρήστος Νικολόπουλος έχει μια τάση να σκορπίζει το ταλέντο του στην υπερπαραγωγή και τα τελευταία χρόνια έχει επίσης, κατά την ταπεινή μου άποψη, αρχίσει να παρουσιάζει σημάδια δημιουργικής κόπωσης. Ούτε στη συγκεκριμένη περίπτωση καινοτόμησε ή ξέφυγε από τα δεδομένα, μπόρεσε όμως νομίζω να τα επαναδιαπραγματευτεί με φαντασία, σκαρώνοντας γενικά μελωδίες στιβαρές και ευπρόσωπες. Ο δε Μαργαρίτης απέδειξε και με το παραπάνω ότι είναι ένας ερμηνευτής με δική του ταυτότητα και γνήσια λαϊκή στόφα, που μιλάει τη γλώσσα της μαγκιάς ως μητρική αλλά συνάμα μπορεί να είναι εκφραστικός και συγκινητικός αν το θελήσει.Τελικά όμως το Ζήλια Που ‘Χει Η Αγάπη σε αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα. Πότε ευθύνονται για αυτό τα λόγια του Ηλία Κατσούλη, που, χωρίς να είναι κακά, εμμείνανε σε μονοπάτια χιλιοπερπατημένα και πότε οι μελωδίες του Νικολόπουλου. Οι οποίες ενώ γενικά, όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, είναι καλές απέτυχαν να αναδείξουν όσο τους έπρεπε κάποιους ευφυείς στίχους, όπως στις περιπτώσεις του “Λαχείο” ή του “Τα Άχρηστα Κλειδιά”. Απομένει έτσι ένα πραγματικά καλό τραγούδι που του αξίζει να γίνει επιτυχία, το “Αν Μ’ Αγαπήσεις”, καθώς και δυο-τρεις ακόμα συμπαθητικές στιγμές (“Και Δε Θέλω Πολλά”, “Τα Λόγια Σου”), οι οποίες σίγουρα δεν θα απογοητεύσουν τους φίλους του καλού, παλιομοδίτικου λαϊκού ήχου.
