Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην εταιρεία Δίκτυο για την επιλογή της να επαναφέρει τον Γιάννη Ντουνιά στην επικαιρότητα - δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το album Στο Αντίθετο Ρεύμα - καθώς είναι άδικο να λείπει από τα πράγματα ένας τραγουδιστής που διαθέτει στη στιβαρότητα των φωνητικών χορδών και στη δύναμη της ερμηνείας κάτι από την κλάση του Στέλιου Καζαντζίδη. Δυστυχώς όμως νομίζω ότι τα Γλυκοχαράματα δεν στάθηκαν ακριβώς στο ύψος των προσδοκιών που καλλιέργησαν. Κύρια αιτία για αυτό είναι νομίζω ο Βαγγέλης Κορακάκης, ένας συνθέτης κατά τα άλλα μοναδικός στο να γράφει στην εποχή μας καθαρόαιμα λαϊκά τραγούδια τα οποία να έχουν κάτι από τη στόφα και τη λάμψη της εποχής του Τσιτσάνη και του Ζαμπέτα. Οι μελωδίες του Κορακάκη στην παρούσα δουλειά είναι υποδειγματικές και τα μπουζούκια βγάζουν φωτιές τόσο στα χέρια του ίδιου του συνθέτη όσο και του δεξιοτέχνη Μανώλη Πάππου. Οι περισσότεροι στίχοι του όμως είναι κατά την ταπεινή μου εκτίμηση ευπρεπώς αδιάφοροι, αναμασώντας δίχως φαντασία πεπαλαιωμένα σχήματα, τα οποία θα άρμοζαν ίσως στη δισκογραφική επικαιρότητα της δεκαετίας του 1960 αλλά σήμερα ηχούν παλιοκαιρισμένα και ξεπερασμένα. Είναι επιτέλους καιρός όσοι ενδιαφέρονται για το παρόν και το μέλλον του καλού ελληνικού τραγουδιού να καταλάβουν γιατί τραγούδια σαν το “Τέσσερις” του Φοίβου ή ακόμα και το “Μου Κάνει Πλάκα Ο Θεός” στέκουν ως σύγχρονα λαϊκά πολύ περισσότερο από τραγούδια που λένε πράγματα όπως «Αφού κοντά μου σ’ έφερε η τύχη και η μοίρα/Να εκτιμάς τον άντρα σου και να ’χεις χαρακτήρα» (“Με Λοξές Ματιές”) ή «Απ’ της ζωής την ανηφόρα κουράστηκα μαννούλα μου/Σε κάθε βήμα καινούργια μπόρα, κουράγιο πια καρδούλα μου» (“Απ’ Της Ζωής Την Ανηφόρα”).Μόνο δυο-τρία τραγούδια καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τη γενική μετριότητα (“Ας Ήταν Ψέμμα Η Αγάπη”, “Πόσο Κρατάει Ένα Ψέμμα”) και αυτά δίχως να είναι κάτι το σπουδαίο. Η φωνάρα βέβαια του Γιάννη Ντουνιά ανεβάζει κάπως το επίπεδο του υλικού και σε κάνει να στέκεσαι κλαρίνο κατά την ακρόαση. Ακριβώς λοιπόν γιατί η εμπειρία της φωνής του είναι το κάτι άλλο, αποφάσισα συνειδητά να αξιολογήσω τα Γλυκοχαράματα με κάτι παραπάνω από όσο αντικειμενικά αξίζουν. Μπας και λειτουργήσει η φωνή αυτή ως μέτρο σύγκρισης ενάντια σε όλες αυτές τις πολυδιαφημισμένες μετριότητες που, είτε λόγω προβολής είτε κάποιων λαμπερών συνεργασιών, χρίζονται ως «καλοί λαϊκοί τραγουδιστές» δίχως να διαθέτουν ούτε το ένα τρίτο των δυνατοτήτων του Ντουνιά.
