Αφού θήτευσαν κάποια χρόνια σε μαγαζιά της νυχτερινής Αθήνας με ζωντανή ελληνική μουσική, οι Αργοναύτες πραγματοποιούν το ντεμπούτο τους στη δισκογραφία με την παρότρυνση του Χρήστου Νικολόπουλου και ελπίζοντας, όπως μας πληροφορεί το δελτίο τύπου, να δώσουν μια δουλειά με «ένα διαφορετικό χαρακτήρα σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα». Κατά την ταπεινή μου όμως άποψη ο στόχος δεν πραγματοποιήθηκε. Κι αυτό γιατί οι Ηρακλής Κοντός και Πάνος Κολοβός οι οποίοι μοιράζονται τα φωνητικά και υπογράφουν όλα σχεδόν τα τραγούδια αποδείχθηκαν δέσμιοι σημαντικών αδυναμιών, τόσο ως ερμηνευτές όσο και ως τραγουδοποιοί.Ξεκινώντας από τις μελωδίες έχω να παρατηρήσω ότι ναι μεν είναι αξιοπρεπείς, αναλώνονται όμως στη χρήση χιλιοακουσμένων μοτίβων και δεν επιβάλλουν την παρουσία τους. Την κατάσταση αυτή δεν αλλάζει δυστυχώς ούτε το ρουτινιάρικο dub remix στο “Παραμύθι”, ούτε οι σκόρπιες rock αναφορές (“Βήματα”, “Μη Φοβάσαι”, “Πάρε Με”), οι οποίες είναι «κολλημένες» στις φόρμες της δεκαετίας του 1970, λες και η συγκεκριμένη μουσική δεν εξελίχθηκε από εκεί και ύστερα. Αυτό πάντως δεν είναι πρόβλημα μόνο των Αργοναυτών, αλλά μια γενικότερη τάση ανάμεσα στους «έντεχνους» δημιουργούς των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων που φλερτάρουν με το rock. Οι στίχοι πάλι του συγκροτήματος είναι αδιάφοροι και βασισμένοι σε cliche. Ακόμα και σε πιο καλοδουλεμένα τραγούδια, όπως π.χ. στο “Μάνα”, οι Αργοναύτες ακυρώνουν τις ίδιες τους τις προσπάθειες με ένα άκομψο refrain σαν το «Μάνα-μάνα με τα μεγάλα φτερά/Μάνα-μάνα και τη γαλάζια αγκαλιά». Μια πρόχειρη σύγκριση με τους στίχους του “Αγάπησέ Με”, που τους έδωσε ο μεγάλος Λευτέρης Παπαδόπουλος, δείχνει πολύ καλά σε τι ακριβώς υστερούν. Χωρίς να πρόκειται για κάποιο σπουδαίο τραγούδι, οι λέξεις του “Αγάπησέ Με” μιλάνε μια γλώσσα πιο αληθινή και φανερώνουν ένα minimum τριβής με αυτά τα πράγματα το οποίο εμφανώς λείπει από τους Αργοναύτες. Τέλος, όταν το βάρος της υπεράσπισης ενός τόσο αδύναμου υλικού πέφτει σε φωνές με περιορισμένες δυνατότητες, τόσο τεχνικά όσο και στην έκφραση συναισθημάτων, καταλαβαίνει κανείς ότι η κατάσταση φτάνει σε αδιέξοδο.
